Dark Side of the Moon

با حضور تو این گروهه احساس می‌کنم دارم کلاس فعالیت صنفی می‌رم. 🤯

- شغلتون چیه؟ - آب در خوابگه مورچگان ریختن.

من یک بار سر صحنه‌ی فیلمبرداری آسیب خیلی خطرناک دیدم. اینکه چطوری این اتفاق افتاد و قصور کی‌ اهمیتی نداره و قصه مال دو سال پیشه. من با سرعت زیادی داشتم می‌دویدم دنبال چیزی، سر راهم اسکلت داربستی بود در ارتفاع‌ پایین که من ندیدمش و با پیشونی خوردم‌به داربست. پرتاب شدم عقب و با پشت سر خوردم زمین. من چیزی از اتفاقای که افتاده یادم نیست. گویا همین که خوردم زمین، انگار که هیچی نشده و «من قوی‌ام و همچین چیزی زمینم‌ نمی‌زنه» از جام بلند شده‌م و دوباره دویده‌م دنبال کاری که داشتم می‌کردم. گویا صدای وحشتناکی داده این برخورد و یک نفر از همکارام‌ عین‌ مامورای حراست گرفتتم و میخم کرده به زمین که تکون نخورم. از پشت سرم خون میومد و من اصرار داشتم با داد و هوار و‌جیغ به همه، من جمله رامبد جوان بگم «من خوبم و شما حق ندارید اینطوری جمع شید دور من». صرفا می‌خواستم بگم اون درد و شوکی که از این اتفاق بهم وارد شد رو هزار بار ترجیح می‌دم به این شوکی که این بزرگوار بهم‌ وارد کرد..

“Normalize leaving people in whatever reality they’ve chosen.” غزال جان.

«تحقیر جایگزین سخره شده‌است و تحقیر همواره خاموش است.» - بنژامن کنستان آدلف

«انسان‌ها از بی‌تفاوتی رنجیده‌خاطر می‌شوند؛ آن را بدخواهی یا تفرعن می‌پندارند، سخت باور می‌کنند که معاشرت با آن‌ها کسالت‌بار است» - بنژامن کنستان آدلف

وقتشه. ✨

ضمن اینکه، این رو فکر می‌کنم که قبل‌تر هم گفته بودم. سازو‌ کار مغزم خیلی برام غریبه. که چطور، ناگهان از فیلمی که سالها پیش دیده‌م، یا کتابی که هیچی ازش خاطرم نیست، یا هر محتوایی که وارد مغزم شده و می‌ترسیدم بر اثر شتاب انباشت محتوا، نتونسته باشم حق رو نسبت بهش ادا کنم، به موقعش و‌در جاش چیزی بیرون می‌کشه و بحثی رو گسترش یا ادامه می‌ده. واقعا خرسند می‌شم و احساس می‌کنم حداقل اینهمه خوندن و دیدن، برای هیچی‌ نبوده و مغزم داره می‌تونه بار بکشه ازشون. :) راضیم.

ولی، به جای این دو سه روز که پدر صاحب خودمو درآوردم، اجازه بدید که بابت چهار پنج ساعت اخیر، احساس غرور کنم از خودم.