مجلهٔ انترناسیونالیسم 🚩

آپارتاید به سبک ایتالیایی لوتتا کمونیستا (مبارزه کمونیستی) در مورد پایان وحشتناک زندگی ساتنام سینگ، کارگر هندی از جامعهٔ سیک‌ها، در منطقه آگرو پونتینو چه می‌توان گفت؟ داستان وحشتناک حادثه این‌گونه است: یک دست او توسط ماشین بسته‌بندی پلاستیک در مزرعهٔ خربزه قطع شد؛ بزدلی بی‌رحمانه کسانی که به جای بیمارستان، او را در خیابان رها کردند، و دست قطع‌شدهٔ او را در یک جعبهٔ سبزیجات قرار دادند؛ مرگی که می‌شد با قطع خونریزی، از آن جلوگیری کرد. برای چند ساعت، برای چند روز، پرده از شرایط کار بسیاری از کارگران برداشته شد. صدها هزار مهاجر، بدون قرارداد، در معرض تهدید مدام برای مجوز اقامت؛ ،در سپیده‌دم صبح برای کار روزانه سوار مینی‌بوس‌های کارفرمایان؛ دستمزدهای ناچیز، دو یا چهار یورو در ساعت؛ شرایط نامناسب زندگی در کپرها و خرابه‌های روستایی، بدون توالت و آب جاری. سپس بازی‌های سیاسی آن‌ها: اعتراضات همگانی، وعده‌های دیگر هرگز، سخنان پر از احساس در مورد نامرئی‌ها، اما همچنین انداختن مسئولیت به گردن دیگران: دولت چه می‌کند؟ احزاب مخالف وقتی در دولت بودند چه کردند؟ صادقانه‌ترین اعتراف یک بار از یک خبرنگار معروف تلویزیونی آمده است: این است کشوری که ما تبدیل شده‌ایم؛ بخش‌های گسترده‌ای از شمال تا جنوب به کار مهاجران وابسته است، اما در ایتالیا دو نوع نژادپرستی وجود دارد: کسانی که علیه مهاجران فریاد می‌زنند و شاید از این راه موفقیت انتخاباتی به دست آورده‌اند، و کسانی که سکوت می‌کنند، چون این وضعیت برایشان خوب است. در آفریقای جنوبی و جنوب ایالات متحده، آپارتاید، رژیم تفکیک نژادی، با قانون تصویب شده بود. اینجا در کشور ما، کشور خورشید و نفاق پست، آپارتاید به سبک ایتالیایی وجود دارد: در عمل اجرا می‌شود اما کسی در مورد آن حرف نمی‌زند، می‌دانند اما تظاهر به ندانستن می‌کنند. با این حال، پشت آن گوجه‌فرنگی‌ها در بشقاب و آن میوه‌ها روی میز، هزاران ساتنام سینگ هستند؛ در داربست‌های سوپربونوس دولت برای بازسازی خانه‌ها هیچ بنایی ایتالیایی نیست؛ پرستارانی که به آن‌ها اعتماد می‌کنیم تا از سالمندان مراقبت کنند اوکراینی، مولداوی یا آمریکای لاتینی هستند؛ کارخانه‌ها و کارگاه‌های کوچک بدون کارگران بنگلادشی یا سنگالی متوقف می‌شوند. با این حال، بسیاری از جوانان و کارگران هستند که قبول نمی‌کنند همدست نفاق و وحشی‌گری شوند؛ باید به آن‌ها چشم‌اندازی ارائه داد. می‌توان برای وحدت طبقهٔ خود مبارزه کرد. می‌توان همبستگی واقعی، علیه هر نوع نژادپرستی و تبعیض، ارائه داد. در داوطلبی باشگاه‌های کارگران انترناسیونالیست یک راه ملموس برای یک مخالفت انترناسیونالیستی وجود دارد.

👍🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👇🏿👍🏿 👉🏿👍🏾👇🏾👇🏾👇🏾👇🏾👇🏾👇🏾👇🏾👍🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👍🏽👇🏽👇🏽👇🏽👇🏽👇🏽👍🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👉🏽👍🏼👇🏼👇🏼👇🏼👍🏼👈🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👉🏽👉🏼👍🏻👇🏻👍🏻👈🏼👈🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👉🏽👉🏼👉🏻🚩👈🏻👈🏼👈🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👉🏽👉🏼👍🏻👆🏻👍🏻👈🏼👈🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👉🏽👍🏼👆🏼👆🏼👆🏼👍🏼👈🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👉🏾👍🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👍🏽👈🏾👈🏿 👉🏿👍🏾👆🏾👆🏾👆🏾👆🏾👆🏾👆🏾👆🏾👍🏾👈🏿 👍🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👆🏿👍🏿

خود نویسنده نیز جزو این انسان‌هاست، با نیازهای بشری و امیال بشری خویش ...نخستین آزادی مطبوعات آن است که حرفه نباشد. نویسنده‌ای که مطبوعات را تا حد وسیله‌ای مادی پایین می‌آورد سزاوار آن است که این بردگی درونی او با بردگی بیرونی یا سانسور مجازات شود؛ به‌عبارت‌دیگر مجازات او، همانا سانسور است.

در ستایش مطبوعات آزاد، کارل مارکس ترجمه :زنده یاد محمد جعفر پوینده آیا نخستین وظیفۀ جویندگان حقیقت این نیست که یک‌راست بی‌آن‌که به چپ و راست نظر افکنند، به‌سوی خود حقیقت پیش بتازند؟ آیا گفتن حقیقت در قالب فرمایشی و تحمیلی، در حکم از یاد بردن آن نیست؟ حقیقت چونان نور، از فروتنی به دوردست؛ و تازه در برابر چه کسی باید فروتن باشد؟ در برابر خود؟ حقیقت، دروغ و نادرستی را رسوا می‌سازد. پس آیا نباید بر ضد دروغ باشد؟ اگر فروتنی خصلت پژوهش باشد، بیشتر نشان ترس از حقیقت است تا ترس از ضد حقیقت. فروتنی در هر گامی که من برمی‌دارم مانند ترمز عمل می‌کند و به پژوهشگر فرمان می‌دهد که در برابر نتیجۀ پژوهش بر خود بلرزد. فروتنی مانع دستیابی به حقیقت است. افزون بر این، حقیقت، عام و جهان‌گستر است، به من تعلق ندارد، از آن همگان است. حقیقت مرا تصاحب می‌کند، من او را تصاحب نمی‌کنم. دارایی من عبارت است از صورت بیان حقیقت، صورت فرم، فردیت معنوی من است. سبک همان انسان است. عجبا! قانون، حق نوشتن به من می‌دهد اما مقرر می‌دارد که به سبکی غیر از سبک خود بنویسم! من می‌توانم سیمای ذهن خویش را نشان دهم اما باید نخست چین و شکن‌های مجاز و فرمایشی را بر آن تحمیل کنم! چهره کدام انسان شرافتمندی از این الزام سرخ نمی‌شود و ترجیح نمی‌دهد که سیمای خود را زیر ردا پنهان کند؟ ردا دست‌کم می‌تواند صورت کسی مانند ژوپیتر را پوشیده بدارد، تن دادن به چین و شکن‌های مجاز و فرمایشی چیزی نیست مگر باسیلی صورت خود را سرخ نگاه‌داشتن. شما گونه گونی شورانگیز و غنای پایان‌ناپذیر طبیعت را می‌ستایید. شما توقع ندارید که گل سرخ عطر گل بنفشه بدهد اما می‌خواهید که غنی‌ترین پدیده‌ها یعنی ذهن فقط به یک شیوه وجود داشته باشد؟ من آدمی شوخ‌طبع هستم، اما قانون امر می‌کند که باوقار بنویسم. من بی‌پروا هستم، اما قانون فرمان می‌دهد که قلم من باید فروتن باشد؛ خاکستری بر روی خاکستری – تنها رنگی از آزادی که قانون به من اجازه می‌دهد آن را به کاربرم، هر قطره شبنم در زیر تابش خورشید به رنگ‌های بی‌پایان می‌درخشد اما خورشید ذهن در فرد چیزی که بازتاب باید نیابد جز یک رنگ، آن‌هم رنگ رسمی و مجاز را بیافریند! گوهر ذهن همواره ذات حقیقت است و شما با این گوهر چه می‌کنید؟ فروتنی؟ گوته می‌گوید: “فقط فرومایگان، فروتن هستند” و شما می‌خواهید بر سر ذهن همین بلا را بیاورید؟ فروتنی عام ذهن، عقل است. این آزادی‌مندی جهان‌گستری که در هر طبیعتی، سرشت ذاتی را پاس می‌دارد. آزادی، ذات انسان است تا بدان حد که حتی دشمنانش نیز آن را تحقق می‌بخشند. البته در عین پیکار با واقعیت آن: آنان می‌خواهند چیزی را که به‌عنوان زیور طبیعت بشری به دور افکنده‌اند، در مقام ارزش‌مندترین زیور از آن خود سازند. هیچ‌کس با آزادی به‌طورکلی پیکار نمی‌کند، افراد حداکثر با آزادی دیگران پیکار می‌کنند. بنابراین همه انواع آزادی همواره وجود داشته است، فقط گاهی به‌صورت امتیازی خاص و گاهی به‌صورت حق عام. مسئله این نیست که آیا آزادی مطبوعات باید وجود داشته باشد، چراکه این آزادی همواره وجود دارد. مسئله این است که آیا آزادی مطبوعات، امتیاز خاص چند فرد است یا امتیاز ذهن بشر به‌طور عام، مسئله این است که آیا آنچه برای عده‌ای ناحق است ممکن است برای دیگران، حق به‌حساب آید? سانسور درونی حقیقتی آزادی مطبوعات، انتقاد است. انتقاد آگاهی است که آزادی مطبوعات، خود، برپا می‌دارد. خودسانسور هم قبول دارد که هدفی در خود نیست و فی‌نفسه، هیچ‌چیز خوبی ندارد و درنتیجه بر اصل “هدف وسیله را توجیه می‌کند” استوار است. اما هدفی که به وسایل نادرست نیاز دارد، هدفی درست نیست. برای دفاع از آزادی در هر عرصه‌ای و نیز برای درک آن باید سرشت ذاتی آزادی را، بی‌توجه به مناسبات خارجیش در نظر گرفت. ولی آیا مطبوعاتی که خود را به سطح یک حرفه پایین می‌آورد، به سرشت خود وفادار است و بر اساس شرافت طبیعت خود عمل می‌کند و آزاد است؟ البته تردیدی نیست که نویسنده باید برای زیستن و نوشتن، پول و درآمد داشته باشد، اما به‌هیچ‌وجه نباید برای به دست آوردن پول زندگی کند و بنویسد. پرانژه شاعر و آوازخون فرانسوی ۱۷۸۰-۱۸۵۷ در یکی از ترانه‌های خود می‌خواند: من برای ترانه‌سرایی زندگی نمی‌کنم، حضرت آقا اگر شما جایم را بگیرید، برای زیستن ترانه می‌سرایم. تهدید نهفته در ترانه بالا دربرگیرندۀ این اقرار ریشخندآمیز است که شاعر به‌محض این‌که شعر برایش وسیله شود به خودفروشی تن در می‌دهد. نویسنده به‌هیچ‌وجه کارهای خود را وسیله نمی‌داند. کارهایش هدفی در خودند. او آثارش را برای خود و دیگران تا بدان حد از وسیله دور می‌داند که در صورت لزوم، موجودیت خویش را هم برای وجود کارهایش قربانی می‌کند و این سخن واعظ دینی را – البته به شیوه‌ای به‌کلی متفاوت – سرلوحه کار خویش قرار می‌دهد: از خداوند اطاعت کن نه از انسان‌ها.

اعتصاب پر شکوه کارگران صنعت نفت پاسخی به یاوه سرایی های «اصولگرایان عدالتخواه» در کنار دستگاه تبلیغاتی بورژوازی اسلامی با انواع و اقسام دستجات، اشخاص و باندهای مزدور مواجه هستیم که تحت عناوین پر طمطراقی چون «فعال کارگری»، «نماینده کارگری»، «دانشجویان عدالتخواه»، «جنبش عدالتخواهی» و غیره خود را فعال جامعه کارگری و یا نماینده کارگران قلمداد میکنند و با دروغ گویی و وقاحت تمام شروع به دفاع از کاندید اصولگرایان تحت عنوان کاندید کارگران میکنند. در رسانه های اجتماعی ویدئوئی از یکی از مزدوران به نام حمید شهرابی که خود را فعال کارگری معرفی میکند، پخش شده است. او وانمود میکند جلیلی کاندید مورد نظر جامعه کارگری است و در دفاع از جنایتکاری چون جلیلی چنین یاوه سرایی میکند: "در آقای جلیلی من پتانسیل و ظرفیت می بینم. پیغام جامعه کارگری به اینها چی است که آقا از ما نترسید. شما سلطنت پهلوی را با ما ساقط کردید، رو دوش ما ساقط کردید، با مبارزات کارگران ساقط کردید. شما ارتش صدام را با 8 سال مقاومت ما کارگران متوقف کردید. برای پیشروی مبارزات ملت، برای ترقی ملت، برای پیشروی ملت، برای سرمایه گذاری بیشتر در این کشور، برای هر کدام از این خواسته ها که شما نگاه بکنید نیاز به این است که حاکمین ملت، آن شخصی که چند روز دیر در سکوی ریاست جمهوری می نشیند، دستش را در دست تشکلهای کارگری بگذارد." البته این «فعال کارگری» و فعال جنبش عدالتخواهی در موارد دیگر «کارشناس مسائل حوزه آمریکای لاتین» و حتی «رئیس انجمن دوستی ایران و کوبا» معرفی میشود. او در اظهارات خود به «حضرت امام راحل» ارجاع میدهد. این یک واقعیت است که طبقه کارگر در جریان مبارزات سالهای 1356 تا 1359 نقش مهمی ایفا کرد. اما بورژوازی کثیف اسلامی با سرکوب همین مبارزات بود که توانست ابتدا خود را تثبیت کند و سپس طبقه کارگر را به جنگ ارتجاعی بسیج کند تا کارگران گوشت دم توپ در یک جنگ امپریالیستی شوند. اما در پس همه این یاوه سرایی ها، ترس و وحشت طبقه حاکم و پادوهای آنها تحت عنوان «اصولگرایان عدالتخواه» از طبقه کارگر و مبارزات این طبقه بخوبی آشکار است. نه سیرک انتخابات ریاست جمهوری و نه یکی از جنایتکاران به نام جلیلی، هیچکدام نمی توانند، افقی برای مشکلات کارگران ارائه دهد. با برگه رای نمی توان جامعه را تغییر داد. در مقابل این یاوه سرایی ها و در مقابل دیگر آلترناتیوهای ارتجاعی و ضد کارگری، کارگران صنعت نفت و گاز راه را نشان میدهند. تنها با مبارزه طبقاتی است که میتوان از سطح استاندارد زندگی خود دفاع کرد و طبقه حاکمه را عقب راند و در نهایت نظام توحش سرمایه داری را به زیر کشید. افق مبارزه طبقاتی باید برجسته شود و به تمامی صنایع، بخشها و حوزه ها گسترش یابد. آینده متعلق به مبارزه طبقاتی است! #کمونیست_چپ تماس از طریق تلگرام: @internationalists کانال تلگرام: https://t.me/intvoice ایمیل: [email protected] وبسایت: www.internationalistvoice.org ایکس(توییترسابق) : https://x.com/int_voice

نسبت درآمد به رای انتخاباتی نقشهٔ سمت چپ مناطق مختلف پاریس را بر اساس میانهٔ درآمد نشان می‌دهد. هرچه قرمزتر، درآمد بیشتر. نقشهٔ سمت راست نتیجهٔ انتخابات مجلس ملی سال ۲۰۲۴ را نشان می‌دهد. مناطق زرد به احزاب چپ و مناطق آبی به احزاب راست میانه رای داده‌اند. البته آماری از میزان مشارکت در انتخابات بر اساس مناطق منتشر نشده است، اگر آمار مشارکت منتشر شود خواهیم دید حزب اول در مناطق کارگری پاریس، عدم مشارکت است! ولی بدون در نظر گرفتن میزان مشارکت نیز می‌بینیم که احزاب راست میانه در مناطق مرفه شهر پایگاه دارند. احزاب راست افراطی هم در شهرهای بسیار کوچک و روستاها که بیشتر جمعیت رای‌دهنده صاحب مغازه و شرکت‌های کوچک یا زمینم کشاورزی هستند پایگاه دارند.

Elections in Iran and the Middle East: Strategic Approaches to Political Hegemony Introduction Navigating the turbulent political landscape of Iran and the broader Middle East requires a sophisticated strategy. Elections are a crucial arena where the contest for power unfolds, necessitating a blend of tactical advances, strategic retreats, and, at times, the deliberate decision to boycott. This document explores these strategies, offering a nuanced approach for political movements seeking to achieve and sustain influence. Forward Movements: Offensive Strategy in Elections To make significant strides in the political arena, a movement must adopt an assertive and proactive approach. The following steps outline a comprehensive strategy for advancing within the electoral framework of Iran and the Middle East: 1. Grassroots Mobilization: The foundation of any successful political movement lies in strong grassroots support. Engaging with local communities and addressing their specific needs builds a robust support base. In regions like Iran, this means understanding the unique cultural, economic, and social contexts of different areas, from urban centers to rural provinces. Effective grassroots mobilization involves organizing local chapters, holding community meetings, and providing platforms for ordinary citizens to voice their concerns. 2. Coalition Building: Forming alliances with other groups that share common goals can significantly enhance a movement’s strength. In the Middle East, where sectarian and ethnic divides are prevalent, coalition building must be inclusive and sensitive to these dynamics. Bridging divides between Shia and Sunni communities, or between different ethnic groups such as Arabs, Persians, Kurds, and others, can create a more formidable political force. Successful coalitions often require compromise and the creation of a unifying agenda that addresses the core concerns of all parties involved. 3. Strategic Messaging: Crafting a clear and compelling narrative that resonates with the populace is essential. This narrative should highlight the failures of the current regime and present a vision for a better future, addressing key issues like economic hardship, corruption, and lack of political freedoms. In Iran, emphasizing economic reforms, anti-corruption measures, and greater social freedoms can attract broad support. Messaging should be consistent across all communication channels, from speeches and pamphlets to social media and television. 4. Voter Education and Turnout: Ensuring that supporters understand the voting process and are motivated to participate is key to winning elections. This includes combating voter suppression and misinformation, which are prevalent in many parts of the Middle East. Clear information on voting procedures, efforts to ensure safe access to polling stations, and campaigns to counter propaganda are vital. Additionally, initiatives to encourage higher voter turnout, such as transportation to polling stations and get-out-the-vote campaigns, can make a significant difference. Backward Movements: Tactical Retreats Strategic retreats are sometimes necessary to avoid greater losses or to prepare for a stronger future offensive. These tactical moves involve careful planning and execution: 1. Re-evaluation of Strategy: After a setback, reassessing the current strategy is critical. This might mean shifting focus to different issues or regions where support is stronger. Understanding the reasons behind setbacks and learning from them can improve future strategies. This re-evaluation should be data-driven, utilizing feedback from supporters, polling data, and analysis of past performance to make informed adjustments. 2. Regrouping and Training: Using time out of power to strengthen the organizational structure, train activists, and develop new leaders can prepare the movement for future contests. In authoritarian regimes, where political repression is common, building a resilient and adaptive organizational framework is crucial.

This involves continuous training programs, leadership development initiatives, and the creation of a dedicated core team capable of sustaining the movement through difficult periods. 3. Building Alternative Institutions: Creating parallel structures, such as independent media, educational institutions, and social services, can maintain the movement's presence and influence even when not in formal power. These structures can also serve as platforms for mobilization and resistance. Establishing community centers that offer educational and health services, for example, can build loyalty and trust within local populations, providing a stable base for future political efforts. The Function of Election Boycotts: A Calculated Maneuver Boycotting elections is a high-risk, high-reward tactic that must be used judiciously. It can serve multiple strategic purposes when employed under the right conditions: 1. Delegitimizing the Opponent: When the electoral process is deeply flawed or rigged, boycotting can expose these deficiencies and undermine the legitimacy of the ruling regime. This can galvanize both domestic and international support against the regime. Highlighting electoral fraud through documented evidence, media campaigns, and international advocacy can attract global attention and pressure on the regime. 2. Solidarity and Strength: A boycott can demonstrate solidarity and strength, showing that a movement will not participate in a sham process. It can also unify opposition forces under a common cause, which is crucial in fragmented political landscapes. Coordinating a boycott with other opposition groups can demonstrate a united front, increasing the movement's credibility and influence. 3. Shifting the Battleground: Refusing to engage in a rigged process allows a movement to shift the battleground to areas where it has more control and can be more effective. This could involve direct action, international advocacy, or building alternative governance structures. In Iran, this might mean increasing diplomatic efforts to gain international support, organizing mass protests, or creating community-based initiatives that provide services and governance outside of the official state structures. 4. Long-term Vision: A boycott should be part of a long-term strategy aimed at structural change rather than immediate gains. It requires patience and the ability to endure short-term setbacks for the sake of long-term victories. Building a vision for a post-regime future, and continuously engaging with supporters about this vision, can sustain morale and attract new supporters. Long-term planning should include detailed scenarios for different potential outcomes and a clear roadmap for achieving structural changes. Conclusion: The Strategic Landscape of Political Hegemony in Iran and the Middle East Elections are a critical element of the broader struggle for political hegemony in Iran and the Middle East. Understanding when to advance, when to retreat, and when to boycott is essential for any political movement aiming to achieve and maintain power. By applying strategic principles, movements can navigate the complex political landscape of the region with greater foresight and effectiveness, ultimately advancing their vision for a just and equitable society. Every move counts. A strategic advance can open new possibilities, a tactical retreat can provide time for regrouping, and a well-timed boycott can undermine the legitimacy of an oppressive regime. With careful planning and execution, political movements in Iran and the Middle East can navigate the challenges and achieve lasting change, transforming the socio-political fabric of their nations for the better. A.Q

در مهاجرستیزی و بیگانه‌ستیزی نه تنها تفاوتی میان اصولگرا و اصلاح‌طلب نیست، بلکه تفاوتی میان طرفدار حکومت و برانداز هم نیست. حتی تفاوتی میان برانداز راست و چپ هم نیست. همهٔ جناح‌های سرمایه در لزوم استثمار کارگران و تفرقه انداختن میان آن‌ها برای شکستن هرگونه مقاومتی از سوی طبقهٔ کارگر متفق‌القول هستند. تنها انترناسیونالیسم می‌تواند به این توحش پایان دهد: کارگر وطن ندارد، وطن ما کل جهان است! همهٔ کارگران از همه‌جا، خوش‌آمدید! کارگران جهان متحد شوید! 🚩🚩🚩

مقابله با مهاجرت‌های غیرقانونی، با محوریت حضور مهاجران افغان در ایران برای اولین بار به بحث‌های انتخاباتی این روزهای این کشور هم راه یافته است. چندین ماه است که شماری از کاربران ایرانی در شبکه‌های اجتماعی با استفاده از هشتگ «اخراج افغانی مطالبه ملی» خواهان اخراج مهاجران افغان از ایران هستند. به نظر می‌رسد با توجه به این شرایط شماری از نامزدهای ریاست جمهوری ایران با طرح شعارهایی در این زمینه به دنبال جلب رای هستند. محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس ایران از نامزدان انتخابات ریاست جمهوری نخستین کسی بود که از لزوم «رفع مسئله اتباع بیگانه غیرمجاز» در دولت آینده سخن گفت. مسعود پزشکیان هم از «انسداد کامل مرزها برای جلوگیری از مهاجرت بیشتر افغان‌ها» سخن گفت. اگر یکی از مهاجران افغان در ایران هستید، در مورد تبلیغات نامزدان ریاست جمهوری چه فکر می‌کنید؟ آیا نگران آینده‌تان در این کشور هستید؟ آیا این نوع تبلیغات و کارزارها بر زندگی روزانه شما اثری گذاشته است؟ می‌توانید پیام‌های خود را به صورت متن، صدا و ویدیو با هشتگ #مهاجر به واتس‌اپ و پیامگیر تلگرام بی‌بی‌سی بفرستید: ۰۰۴۴۷۳۴۲۰۳۲۱۱۳ @bbcshoma @BBCPersian