🥀 یک حرف از هزاران

‌ 🔹دیدار غروب با «دیدار» 🔸در دیار ترکمن‌ (قسمت هشتم) (قسمت۱، قسمت۲، قسمت۳، قسمت۴، قسمت۵، قسمت۶، فسمت۷) از همان روز اول، «دیدار» نوک قله‌ای را در آن‌سوی دره نشان‌مان داد و گفت در یکی از روزها ما را به آنجا خواهد برد. من کوهنوردم و عاشق قله‌نوردی، اما به‌دلیل کمبود وقت قرار شد با ماشین به آنجا برویم. بعداً برنامه مفصل‌تر شد. در بعدازظهرِ آخرین روز اقامت‌مان به‌راه افتادیم. همهٔ خانواده سمیع‌زاده بودند؛ آقای مرادی هم بود. هنداونه‌ و خربز‌ه‌ای هم برداشتند. راهی پرپیچ‌و‌خم را بر دیواره دره‌ای پوشیده از جنگل و مزارع گندم و آفتاب‌گردان در پیش گرفتیم و آهسته‌آهسته بالا رفتیم. بر سر یک پیچ تند که چشم‌انداز زیبایی داشت توقف کردیم. نور زردِ نزدیکِ غروب تمام دره را پر کرده بود. گندم‌زارها مثل فرش‌های تکه‌تکه‌ای از طلا در آن پرتو پرتلالؤ می‌درخشیدند. محو تماشای آن‌همه زیبایی، پیشنهاد کردم تا غروب همان‌جا بمانیم. دیدار لبخندی زد و گفت: «غروبی زیباتر از این برایتان دارم». دوباره به‌راه افتادیم. مزارع تمام شدند و جنگلی پرشکوه از درختانی ستبر و انبوه، تمام جاده را دربرگرفت. در راهی خاکیِ پرشیب که دالان سبز و درازی را می‌مانست به‌پیش می‌رفتیم. عطر جنگل فضا را پر کرده بود و ما محو تماشای آن‌همه زیبایی. رفتیم و رفتیم تا به بالاترین نقطه رسیدیم در میانه جنگل انبوه. درختان مهربانانه ما را دربرگرفته بودند و نور زرد خورشید راهش را از میان شاخ‌و‌برگ‌ها باز می‌کرد تا همچنان پرچم روز را بر بلندای آن قله‌های بلند برافراشته نگاه دارد. از ماشین‌ها پیاده شدیم و خود را به سکوت رازآمیز جنگل سپردیم که گهگاه با صدای پرنده‌ها رازآمیزتر می‌شد. من رانندگی را به عباس سپردم و خودم با پای برهنه پیاده روی را در امتداد آن راه خاکی نمناک ادامه دادم. نزدیک‌ترین تماس با طبیعت را در حال تجربه بودم. آقای سمیع‌زاده گفت در جایی نزدیک همان نقطه‌ متولد شده است. می‌گفت آن روزها خانواده‌اش دام‌هایشان را برای چَرا به داخل جنگل می‌برده‌اند و تمام فصلِ چَرا را شبانه‌روز در کوه و جنگل سپری می‌کرده‌اند. او در ضمن یکی از همین کوچ‌ها در میانه همان درختان و بر بالای همان کوه چشم به جهان گشوده، به‌کمک یک مامای محلی که کارش را تجربی آموخته بوده است. وه! که در چه جهان با صفایی پای به عرصه هستی نهاده بود. یکی دو نفر را دیدیم در میانه درختان به جستجوی چیزی بودند. معلوم شد به جمع‌آوری قارچ مشغول‌اند. شنیده‌ام آن قارچ‌ها مشتریان خاصی دارند و قیمت گزافی بابت‌شان می‌دهند. به دیدار گفتم مبادا تماشای غروب شکوهمند را از دست بدهیم. با همان لبخند همیشگی‌اش سری تکان داد که به غروبمان هم خواهیم رسید. بلافاصله سوار ماشین‌هایمان شدیم و به‌راه افتادیم. کمی‌که پایین‌تر آمدیم جاده باریکی را در همان ارتفاع بالا در پیش گرفتیم و به سمت مغرب راندیم. دیگر شعاعی از نور خورشید از میانه درختان انبوه جنگلی به‌چشم نمی‌رسید. اما دیدار همچنان لبخندبرلب می‌گفت ما را به دیدار غروبی شکوهمند خواهد برد. کمی جلوتر ناگهان افقی باز از تمام دره در نگاهمان نشست و بر لبهٔ درختان جنگلی قلهٔ آن‌سوی دره، خورشید، سرخ‌فام، نشسته بود. گویی با دیدار قراری داشتند که تا یکدیگر را نبینند روز را به شب تحویل ندهند. با دیدن آن صحنهٔ بسیار زیبا و شکوهمند چنان ذوق‌زده شدم که دیدار را در آغوشم گرفتم و با شوقی بسیار از او تشکر کردم. خورشید را که به پشت کوه‌های مغرب بدرقه کردیم دیدار ما را به بلندای یک پرتگاه عظیم و هولناک برد که مشرف بر دره بود. روی تخته‌‌سنگی بر لبهٔ پرتگاه ایستاد و گفت این مکان را من برای خودم انتخاب کرده‌ام و هر وقت فرصتی پیدا کنم می‌آیم و برروی همین تخته‌سنگ می‌نشینم به تماشا. روی تخته‌سنگ که ایستاده بود سلطانی را می‌مانست که از تخت پادشاهی‌اش بر آن سرزمین حکم می‌راند و چه قلمرو زیبایی داشت. (ادامه دارد) #ثنایی_نژاد 🆔 @yek_harf_az_hezaran

حکایتی از شیخ اجل، سعدی #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

🔹️هدیه بهار پس از مدت‌ها امروز پای بر رکاب کوهستان نهادم به قصد چشمه اوشک. وه! که چه زیباست همه‌چیز! قدم‌به‌قدم گل‌های رنگارنگ و سبز‌ه‌ها پهن روی زمین. در چشم‌انداز دشت فرشی الوان در نگاهم نشسته است. شاخه‌های چنار در نسیمی آرام با ناز می‌رقصند و از لابلای‌ برگهایش گاه نغمه پرنده‌ای به گوش می‌رسد، سرمست از بهار. آفتاب بر تن عرق‌کرده‌ام می‌تابد و آبی زلال از زیر پایم زمزمه‌کنان در شیب تپه سرخوشانه می‌رود. من پس از ساعتی کوهنوردی جانانه، روی تخته‌سنگی بر لبه چشمه نشسته‌ام. دستم را در خنکای آب خیس می‌کنم و چند مشتی هم بر صورتم می‌پاشم تا هرم گرمای تنم را بگیرد و آب می‌نوشم، گوارا و شیرین. لقمه‌ای نان و کمی کوکو‌سبزی همراهم هست. همین‌جا صبحانه می‌خورم. بهار در آخرین روزهایش چه هدیه زیبایی به من داد. دستانم را به نشانه سپاس می‌گشایم. کوه با همه شکوهش اینجاست و من با همه لبخند‌هایم بر شانه‌اش. زندگی مگر چیزی بیش از همین‌هاست؟! #ثنایی_نژاد 🆔 @yek_harf_az_hezaran

🔹️چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون شو دیشب در یکی از گروه‌های تلگرامی دوست اصلاح‌طلبی که خود فعالانه برای دکتر پزشکیان فعالیت می‌کند نوشت: "من هم امروز رفتم ستاد پزشکیان، امروز امده اند خیابان فاطمی یک ساختمان چند طبقه ، میانگین سنی۶۰ به بالا میانگین جنسیتی ۹۹ درصد آقا! زنگ زدم به همسرم گفتم نیا فکر نکنم راه بدهند تو را! پزشکیان نتواند دهه ۷۰ و ۸۰ را راه بیندازد نتیجه نمی گیرد." به گمان من هردو طیف اصلاح‌طلب و اصول‌گرا باید بدانند که پیر شده‌اند و جامعه بسی جوان است. بنابراین با فرمول‌های سال‌های ۱۳۷۶ و ۱۳۸۸ و ۱۳۹۲ نمی‌توان موج ایجاد کرد. این جامعه‌ جوان خواستار تحولات کارسازتریست و باید بدانها پاسخ داده شود. #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

‌ 🔹به تماشای بلندترین برج آجری جهان 🔸در دیار ترکمن‌ (قسمت ششم) (قسمت۱، قسمت۲، قسمت۳، قسمت۴، قسمت۵، قسمت۶) راهنمایمان «دیدار» دو راه برای رفتن به گنبد پیشنهاد کرد، راهی که از انتهای دره می‌رفت به طرف کلاله و بعد گنبد و راه دیگر جادهٔ پرپیچ‌وخمی که از یک جبهه کوه بالا می‌رفت و از سوی دیگرش پایین می‌آمد تا ما را به پلیس‌راه تنگ‌راه برساند. از آنجا در جاده‌ اصلی می‌رفتیم تا به گنبد برسیم. ما راه دوم را برگزیدیم. وقتی از آن جاده باریک و زیبای پوشیده در جنگل‌های سرسبز پیچ می‌خوردیم و بالا می‌رفتیم نگاه‌هایمان غرق در زیبایی بود. مناطق زیبایی را در جهان دیده‌ام‌. از جنگل‌های آلپ تا دره‌های عمیق آریزونا، از کوهستان آبی سیدنی تا جزیرهٔ سرسبز بالی. همه آنها زیبا بودند و شگفت‌انگیز. اما به‌جرأت می‌گویم مناظری را که من در این مسیر تماشا کردم از هیچ‌کدام از آنها که در سایر نقاط دنیا دیده‌ام کمتر نبود. در نیمه‌های راه توقف کردیم تا با حوصلهٔ بیشتر به آن همه زیبایی خیره شویم. در یک راه خاکی که از میان مزارعی می‌گذشت کمی پیاده رفتیم. در یک طرفمان مزرعه آفتاب‌گردان بود و در طرف دیگر گندم‌زار. نسیمی خنک می‌وزید و افق دره پر بود از رنگ‌های سبز و طلایی در یک طیف گسترده و نغمه‌های پرندگان که همراه با صدای خفیف باد بهترین ارکستر موسیقی طبیعت را در گوش‌مان می‌نواخت. دوباره راه افتادیم و در جاده پرپیچ و خم جنگلی به سمت قله راندیم. زیبایی‌های اطراف جاده و نیز چشم‌انداز وسیع و پرمنظره چنان شوقی ایجاد می‌‌کرد که چند بار دیگر هم توقف کردیم برای تماشا و گرفتن چند عکس. همچنان آرام و با حوصله پیچ‌وتاب خوردیم و از میان درختان تنومند و بلندقامت می‌گذشتیم تا در آن سوی قله به جادهٔ اصلی رسیدیم. به گنبد که رسیدیم، یک‌راست به باغ ملی و برج قابوس رفتیم. برجی تماشایی که در زمان آل‌بویه ساخته شده است. می‌گویند این برج بلندترین ساختمان آجری جهان است. ارتفاع ساختمان آن ۵۲ متر از پای برج است و بر روی تپه‌ای به بلندای ۱۵ متر قرار دارد که بخشی از پایه در داخل همین تپه است. برج قابوس از درون به صورت مخروطی ناقص است و از بیرون به صورت استوانه دَه‌پری دیده می‌شود. بر جداره این برج کتیبه‌هایی به زبان عربی و خط کوفی نوشته شده‌اند. بلیط خریدیم و وارد محوطه برج شدیم. دورتادور برج را داربست بسته بودند و چنان می‌نمود که آن داربست‌ها سال‌هاست به همان صورت هست، بی آنکه کسی بر روی آنها مشغول کار باشد. هوا در بیرون گرم بود ولی وارد فضای داخل برج که شدیم بسیار خنک و دلپذیر شد. بازدیدکننده دیگری هم نبود و خلوت. در گوشه‌ای از آن فضای بی‌گوشه ایستادم و نگاهم را به تک‌تک آجرهایی دوختم که استادانه و با دقت بسیار زیاد روی هم چیده شده بودند تا انتهای آن که به کلاهکی مخروطی می‌رسید. همان کلاهک مخروطی هم از آجر ساخته شده بود. ساختمان برج چنان بود که گویی نگاهت را می‌خواست به نقطه‌ای در آسمان بکشاند و تو را به سویی راه بنماید. چه کسی می‌داند مهندس سازنده آن چنان دانش و فن پیچید‌ه‌ای را به‌کار بسته چه در سر داشته و به چه منظور آن همه عظمت را خلق کرده است. می‌گویند قابوس وشمگیر آن را ساخته برای آرامگاهش. این فرضیه برایم قابل قبول است وقتی به اهرام مصر می‌اندیشم و به تاج‌محل و مسجد اکبرشاه در هند نیز که سازندگان‌شان به همین منظور آنها را ساخته‌اند. اما هیچ اثری از آرامگاه در این برج نبود. دقایقی را در آنجا به حیرت و تماشا گذراندیم و سپس بیرون آمدیم تا در کوچه و بازار آن شهر ترکمن‌نشین دلنشین قدم بزنیم و به تماشای مردم و فضای عمومی‌اش بپردازیم. (ادامه دارد) |#ترکمن|#گنبد|#برج_قابوس| #ثنایی_نژاد 🆔 @yek_harf_az_hezaran

یادداشت برگزیده 👇👇

«اصلاح‌طلبان و امید به پزشکیان» با کمال بی‌میلی این مطلب را می‌نویسم و به خودم قول داده‌ام این واپسین نوشته‌ام دربارۀ انتخابات باشد؛ اما حقیقتاً نگفتن این حرف‌ها به روانم فشار می‌آورد. برخی حرف‌ها را هم در زمانش باید گفت و بیانش در آینده هیچ ارزشی ندارد. متحیرم که اصلاح‌طلبان در حال ارتکاب همان اشتباه دوران روحانی به شکل حادتری‌اند. اصلاح‌طلبان در دور دوم روحانی به معنای واقعی کلمه آچمز شده بودند؛ نه راه پس داشتند نه راه پیش؛ نه در بالا گوش شنوایی داشتند و نه در پایین چشمی حاضر به دیدنشان بود و مقصر این وضع هم بیشتر خودشان بودند. آنها بدون هیچ تضمینی چک سفیدی به روحانی داده بودند و حالا هیچ فشاری نمی‌توانستند به روحانی بیاورند، جز اینکه نظاره‌گر اقدامات دولت باشند. این بی‌عملی اصلاح‌طلبان بدنۀ رأی‌دهنده‎شان را سال به سال عصبانی‌تر می‌کرد، اما کاری نمی‌توانستند بکنند، چون هیچ پیوند ارگانیک و سیستماتیکی میان روحانی و اصلاح‌طلبان وجود نداشت. بر اساس مصالح موقت انتخاباتی ائتلافی شفاهی میان افرادی شکل گرفته بود و دیگر هیچ! نتیجه این شده بود که تعدادی از اصلاح‌طلبان به کرسی‌های اداری میان‌رتبه رسیده بودند و اگر هم جامعه غر می‌زد و مطالبه‌ای داشت می‌گفتند هیس! روحانی هر کاری بتواند می‌کند. دوباره همان آرایش پرهزینه و بی‌فایده در حال تکرار است: هیچ پیوند ارگانیکی میان پزشکیان و اصلاح‌طلبان وجود ندارد. دوباره چک سفیدی تحویل نامزدی می‌دهند و فردا آن نامزد هر چرخشی بخواهد می‌کند و دلیلی هم برای پاسخگویی ندارد. فردای پیروزی در انتخابات، اصلاح‌طلبان هیچ سازوکاری برای مشارکت در تصمیم‌ها و اِعمال نظرات خود درون دولت نخواهند داشت، جز اینکه دوباره شماری از اعضای منتسب به اصلاحات اینجا و آنجا مشغول کار شوند و دوباره جامعه لب فرو ببندد تا دولت کارش را بکند. اینکه شما یک اشتباه مهلک را دوبار می‌کنید تقصیر زور زیاد حکومت نیست، تقصیر ندانم‌کاری خود شماست. از دیگر سو، می‌بینم امید بسته‌اند که برخی از هموطنان عزیز ترکمان به دلیل همذات‌پنداری و علاقۀ زبانی یا ولایتی به آقای پزشکیان رأی دهند. متر و معیاری ندارم که این عامل چقدر مؤثر است. اینکه هموطن عزیزی بخواهد به این دلایل به آقای پزشکیان رأی بدهد صاحب‌اختیار است و نظرش محترم ــ گرچه نظر مرا بخواهید، معیار قرار دادن چنین چیزهایی حرکت رو به جلو به شمار نمی‌آید؛ ترقی نیست؛ پسرفت است. اما اینکه اصلاح‌طلبان چشمشان را به روی این واقعیت بسته‌اند یا اینکه بسیار بدتر، به چنین احتمالی دل بسته‌اند، سراسر تناقض است. اصلاح‌طلبی یک پروژۀ ملی‌ــ‌اجتماعی است (البته وجه اجتماعی بودن آن به مراتب بیشتر است). یعنی یک بدنۀ اجتماعی نیرومند باید وجود داشته باشد که با اهداف مدنی یکسان پشت یک کادر همصدا و قوی باشد تا بتوان رَه به جایی برد. اینکه عزیز هموطنی به دلایل زبانی و ولایتی به آقای پزشکیان رأی بدهد ارتباطی با ایده‌های پروژۀ اصلاح‌طلبی ندارد. این یعنی اصلاح‌طلبان خیال می‌کنند می‌توانند با اسب دیگران به نبرد بروند. راهبرد اصلی اصلاح‌طلبان ــ روزگاری که در اوج بودند، نه در دورانِ بلاتکلیف و بی‌بخار روحانی ــ خلاصه شده بود در تئوریِ «چانه‌زنی از بالا ــ فشار از پایین». وقتی بخش بزرگی از بدنۀ رأی‌دهنده به جناب پزشکیان تابع دغدغه‌هایی متفاوت از اصلاح‌طلبان رأی داده باشد، یعنی آرمان مشترکی وجود ندارد. چگونه ممکن است فردای انتخابات این بدنۀ مردمیِ ناهمگن به اصلاح‌طلبان در جهت تحقق ایده‌هایشان کمک کند وقتی اصلاً دغدغه‌ها مشترک نیست!؟ این یعنی «پایۀ راهبرد شما می‌لنگد». اگر این لنگی را نمی‌بینید که وای بر شما، اگر می‌بینید و به روی خود نمی‌آورید که وای بر همۀ ما! در دوران روحانی فشار از پایین وجود داشت و چانه‌زنی در بالا نبود، در این دوره نه فشار از پایین خواهد بود (فشار مورد نظر اصلاح‌طلبان... شاید فشارهای دیگری باشد که خدا می‌داند چیست) و نه چانه‌زنی در بالا! این نمایی از رویکرد نسنجیدۀ اصلاح‌طلبان است. اینک که ۲۷ سال پس از خرداد ۷۶ با سواد سیاسی و تاریخی ناچیزی به عقب می‌نگرم این حرکات هیجانی و نسنجیده را در رفتار کلی آنها می‌بینم ــ گرچه هرگز منکر تلاش‌های صادقانۀ برخی از آنها و لطماتی که متحمل شده‌اند نیستم. اگر کسی در این برهه دغدغۀ اصلاح و بهبود وضع موجود را دارد، باید منتقد این سازوکار انتخاباتی باشد، باید بپرسد چه شد که این تأیید شد و آن نشد... داستان چیست، ما کجای کاریم و شما چه کاره‌اید؟ نه اینکه نسنجیده جفت پا بپرد در هر به زعم خودش روزنه‌ای. وقتی در روزنه گیر کردید و راهکاری نداشتید، یا سطح فهم جامعه را زیر سوال می‌برید یا با مظلوم‌نمایی از پاسخگویی می‌گریزید. اما چنان‌که گفتم این آخرین حرف من با شما و کلاً آخرین حرف من در این انتخابات است. مهدی تدینی @tarikhandishi  |  تاریخ‌اندیشی

🔹️سبد رای اصلاح‌طلبان استدلال‌ها و تحلیل‌هایی که تمام تحلیل‌گران اصلاح‌طلب از آقای عبدی تا همین دوستانی که گوشه‌وکنار می‌بینیم دقیقا از همان نوعی است که برای جلب رای‌های خاکستری به آقای همتی ارائه می‌کردند. اتفاقا نمای بیرونی آقای پزشکیان و همتی هم بسیار به هم شبیه است.  مردم از آنها سوسابقه خاصی ندارند و حرف‌های قشنگی هم در گذشته زده‌اند. بنابراین دوستان اصلاح‌طلب باید نگاهی به انتخابات سه‌سال قبل بیاندازند و ببینند از آن‌ تبلیغ و تحلیل چه نتیجه‌ای حاصل آمد. #ثنایی_نژاد @yek_harf_az_hezaran

🔹غذا و لباس ترکمن‌ها 🔸در دیار ترکمن‌ (قسمت ششم) (قسمت۱، قسمت۲، قسمت۳، قسمت۴، قسمت۵) خوش‌شانس بودیم که میزبان ما در اقامتگاه‌مان آشپزی ماهر بود و علاوه بر آن با عشق و علاقه غذا می‌پخت و بر سفرهٔ ما می‌گذاشت. در همان شب اول با «بوروک» خوشمزه‌ای ‌پذیرایی شدیم. بوروک ترکمن از غذاهای سنتی و مشهور استان گلستان می‌باشد. برای تهیه این غذای خوشمزه ابتدا خمیری آماده می‌کنند و در میان آن، گوشت یا سبزیجات قرار می‌دهند و سپس در روغن فراوان سرخ می‌کنند؛ چیزی شبیه پیراشکی. دوبار هم ناهار «چکدرمه» خوردیم که خیلی خوشمزه بود. گفته می‌شود این غذای ترکمنی بیش‌از هزار سال قدمت دارد. چکدرمه با پخت همزمان برنج، گوشت، رب گوجه یا گوجه و پیاز به همراه روغن، آب و افزودنی‌هایی مانند نمک و فلفل آماده می‌شود، چیزی شبیه به استانبولی‌پلو. این غذا به‌طور سنتی در نوعی دیگ چدنی به نام قازان تهیه می‌شود. یک روز ناهار به یک رستوران غذاهای ترکمنی رفتیم در گنبد‌کاووس. تنوع غذاهای ترکمنی بسیار زیاد است اما مایه اصلی همهٔ غذاها خمیر، گوشت، لبنیات و برنج است. در آنجا هم غذاهای «مانتی»، «کاشیرلی‌پلو»، «فیدجی» و «قوطاب» سفارش دادیم و چهارنفره آنها را به‌صورت مشترک میل کردیم. برای تهیه غذای مانتی خمیر را با مخلوط پیاز و گوشت پر می‌کنند و در مخلوطی از ماست و نمک و فلفل روی حرارت کم پخته می‌شوند. پس‌از پخته شدن، مانتی‌های ترکمنی را با ماست و سس گوجه‌فرنگی مصرف می‌کنند. «کاشیرلی‌پلو» شبیه استانبولی است و البته خیلی خوشمزه. قوطاب به‌عنوان غذای جانبی و غذای خیابانی سرو می‌شود و غذایی خوش‌طعم و ترد به‌شکل نیمهٔ ماه است. آشپز قطاب را از گوشت یا اسفناج، کدوتنبل با پیاز خرد‌شده و نمک و فلفل درست می‌کنند. این مواد را ابتدا در میان خمیر لوله‌شده قرار می‌دهند و سپس به‌شکل ماه‌ نیمه تا کرده و همراه  با کمی روغن سرخ می‌کنند. البته وقتی گفتند قوطاب من گمان کردم همان شیرینی یزدی مشهور است که احتمالاً برای دسر سفارش داده شده ولی بعد معلوم شد خود غذایی است مفصل. لباس‌های سنتی ترکمن‌ها نیز بسیار زیبا و پرجلوه و پرکار هستند؛ هم زنانه و هم مردانه. مردان ترکمن اما مانند مردان خراسان که لباس‌های اصیل سنتی خود را کنار گذاشته‌اند به‌ندرت این لباس‌ها را می‌پوشند. اگرچه آنها یک گام از ما جلوتر هستند و هنوز یک یا چند دست لباس ترکمنی را در خانه نگهداری می‌کنند تا در مراسم و مهمانی‌های خاص بپوشند. آقای مرادی ما را به خانه‌اش دعوت کرد و یک دست لباس فاخر ترکمنی را بر تن ما پوشاند که بسیار زیبا و برازنده بود. بی‌گمان نوع لباسی که آدم‌ها می‌پوشند بر رفتار آنها مؤثر است و نیز نشان‌دهنده شخصیت‌شان. من خود وقتی آن لباس‌ها را با آن کلاه پشمیِ پرابهت پوشیدم احساس شکوهمندی خاصی به من دست داد. در زیر قبایی که جلو آن باز می‌ماند و با کمربندی محکم می‌شود، یک پیراهن سپید پوشیدم که یقه آن روی سینه چپ با نخ زیبایی بسته می‌شد. به‌نظرم آمد طراحی این لباس‌ها به‌گونه‌ای بوده که از دکمه در آن استفاده نمی‌شده است. برعکس مردان، زنان ترکمن به زیبایی تمام لباس‌های سنتی‌شان را حفظ کرده‌اند. یکی از ویژگی‌های بارز شهرهای ترکمن‌نشین لباس‌های ساده و زیبایی است که بانوان ترکمن می‌پوشند. لباس‌هایی رنگارنگی که سرتا‌پای آنها را می‌پوشاند. تنوع رنگ در میان لباس‌های زنان جلوه‌ای بی‌نظیر به ظاهر شهرها و روستاهای این خطه داده است. گفته می‌شود لباس زنان ترکمن یکی از جذاب‌ترین  لباس‌های سنتی در منطقه آسیای مرکزی است. این لباس‌ها اغلب بافته‌شده و با نقوش و طرح‌های زیبا و منحصربه‌فرد تزئین می‌شوند. ما این توفیق را داشتیم که از یک کارگاه شخصی سادهٔ پارچه‌بافی دیدن کنیم. دستگاه پارچه‌بافی در کنار اتاق یک خانواده ترکمن گذاشته شده بود و زن خانواده با آن پارچه می‌بافت. می‌گفت اگر خوب پای کار بنشیند روزی دو متر می‌بافد. عرض پارچه‌ای که با ظرافت تمام می‌بافت حدود چهل سانتی‌متر بود. او خود خیاط هم بود و گفت تمام لباس‌هایش را که خیلی هم زیبا بودند و در رنگ‌های مختلف تهیه شده بودند، خودش بافته و خودش هم سوزن‌دوزی کرده است. نکته‌ای در پوشش لباس زنان ترکمن هست که بسیار جالب است. زنان متأهل باید در زیر روسری خود یک حلقه به اندازه کف دست قرار دهند که از دور معلوم می‌شود. این حلقه نشانهٔ تأهل آنهاست. کارکردی شبیه حلقهٔ ازدواج در انگشت ولی خیلی برجسته و واضح‌تر. در یک کلام، فرهنگ غذا و لباس ترکمن بسیار غنی است و تنوع و زیبایی و دلپذیری در آنها هر  دلی را می‌رباید و به خود معطوف می‌سازد. انسان‌ها با همین‌ها زندگی‌شان را زیبا می‌کنند و چه خوب است ما خود را از این همه شکوه و زیبایی زندگی اقوام مختلف در سرتاسر سرزمین پهناورمان بهره‌مند سازیم. ( ادامه دارد) |#ترکمن|#غذای_ترکمن|#لباس_ترکمن| #ثنایی_نژاد 🆔 @yek_harf_az_hezaran

🔹️فروید-اندروید دانشجوی دانشکده کشاورزی باشی و تأتری را کارگردانی کنی که تماشاچی‌ها یک ساعت روی صندلی‌هایشان میخکوب شده و آن را با شوق تماشا کنند، کاری کرده‌ای کارستان. اولین بار وقتی دریافتم رشتی‌باف هنرپیشه است که سر کلاس غایب بود. بعد آمد و گفت در حال تمرین نمایشنامه‌ایست که به زودی بر روی صحنه خواهد رفت، نمایشنامه ایوانف. وقتی بازی‌اش را در آن نمایش دیدم که نقش اول را هم داشت، فهمیدم هم عاشق تأتر است و هم استعدادی شگرف در این رشته دارد. امروز پس از یک سال و نیم دوباره مرا به اجرایی دعوت کرد که خودش کارگردانی کرده بود، نمایشنامه "فروید-اندروید". هم متن نمایشنامه قوی نوشته شده بود، هم بازیگران به زیبایی نقش‌هایشان را اجرا کردند و هم کارگردان در کارش سنگ تمام گذاشته بود. بی‌گمان اجرای یک متن علمی-تخیلی به صورت تأتر دشواری‌های بسیار دارد. به‌خصوص که امکانات صحنه سالن رودکی دانشگاه بسیار محدود است. با اینحال استفاده از نورپردازی و جانمایی بازیگران و سایر عناصر صحنه چنان خوب انجام شد که حتی پرش‌‌های زمانی را هم به خوبی توانستند نمایش دهند. به محتوای نمایشنامه نمی‌خواهم بپردازم که تقابل و تعامل انسان و تکنولوژی دست‌ساخت خودش را نشان می‌دهد. موضوعی که از "عصرجدید" چارلی‌چاپلین آغاز شده و با صدها فیلم مانند Matrix ، Interstellar و she و... ادامه یافته و همچنان موضوع بسیار مورد علاقه هنرمندان است در سرتاسر دنیا و مورد اقبال تماشاگران. اما نمی‌توانم از دیالوگ‌های زیبای متن صرف‌نظر کنم. دیالوگ‌هایی چون: "زندگی باید مثل یک لاک‌پشت آرام یش برود" و "فقط دلش می‌خواد یک شب به صدای ارگ زدن پدر‌جین گوش بده". به هر حال هر بار که به تماشای یک تأتر دانشجویی می‌روم بسیار به این نسل دل می‌بندم که راه‌شان را درست تشخیص داده و خوب پیش می‌روند. پرتوان باشید و سرفراز دانشجویان خوب من. #ثنایی‌_نژاد @yek_harf_az_hezaran