کانال رسمی دهنـــــو آورزمان

‌ جمعه آخرین مهلت استفاده از طرح کالابرگ 🔹یحیوی، مشاور معاون رفاهی وزارت کار: نوبت سوم فجرانۀ کالابرگ تا ۲۱ اردیبهشت ادامه دارد. برای ادامۀ این طرح هنوز تصمیم‌گیری نشده. 🔹در این ۳ نوبت، دولت ۲۸ هزار میلیارد تومان پرداخت کرده و آوردۀ مردم نیز ۸۴ هزار میلیارد تومان بوده. تاکنون ۱۴۲ میلیون بستۀ غذایی در اختیار ۷ دهک اول قرار گرفته شده. @dehnoavarzaman

هشدار وزارت بهداشت: سهمیه دارویی داروخانه‌ها با توجه به وضع حجاب در آنها تعیین می‌شود! سیدحیدر محمدی، رئیس سازمان غذا و دارو درباره رسیدگی به وضعیت حجاب در داروخانه‌ها گفت: 🔸سازمان غذا و دارو از نخستین مجموعه‌هایی بود که به موضوع رعایت پوشش ورود کرد و به همین دلیل اصول رعایت پوشش در داروخانه را ابلاغ کرد. @dehnoavarzaman

چکیده تمام کتاب های موفقیت در 60 ثانیه👌 @dehnoavarzaman کانال دهنویی ها 📢

یکی از جنون‌آمیزترین رفتارهایی که مُد شده، حذف کردن و کنسل کردن آدم‌هاست، آن هم با اولین ناملایمات و ریزترین مسائل. برگزاری دادگاه صحرایی و صدور احکامِ گُنده و فوری علیه کسانی که شاید یک بار بدی کرده‌اند اما منصفانه، خوبی‌هایشان بیشتر بوده. چون در جایی از فلان ورق‌پاره یا استوری خوانده که "هر کی حالتو بد کرد، آدم سمّیه، پس حذف کن بره. گور پدرش. فقط خودت مهمی و آرامش الانت"‌. ظاهرا مفاهیمی مثل سازش، شفقت، مدارا، پذیرش تفاوت‌ها و پذیرفتن این واقعیت که هیچکس کامل نیست، از معنا افتاده‌اند. ‌‌‌‌‌ بیشتر از هر چیز نشان‌دهنده‌ی روحیات استبدادی است، گویا انتظار دارد یک دوست، هرگز اشتباه نکند. هرچند نوشتن درباره‌ی این مسائل، بدون اشاره به مصادیق دشوار است اما گمان می‌کنم منظور را رسانده باشم. حذف‌کردن آدم‌ها و بُریدن یک ارتباط، گاهی ضرورت دارد اما صدور چنین حکم سنگینی و اجرایش، نباید اینقدر هم ساده گرفته شود. مطمئنی که هیچ راهی جز جدایی نمانده؟ سوال مهم‌تر: آیا تناسبی بین خطا و مجازات هست؟ ‌‌‌‌‌‌‌ جالب‌تر اینکه به این روحیه افتخار می‌کنند. در کمال حیرت، نوعی "مراقبت از خود" تلقیش می‌کنند و نشانه‌ی "قدرت" می‌دانند. از روابطشان یک مِیدانِ مین ساخته‌اند. خدا نکند احدی پا روی فلان مین بگذارد. در فضایی تا این حد "شکننده و ناامن" چطور می‌توان رابطه‌ای را پرورش داد؟ ‌‌‌‌‌ بنظرم، جدایی آخرین راه‌حل است، نه اولین! اگر زیاد سراغ این گزینه برویم، زیست اجتماعی ما مختل می‌شود و به انسانی بی‌طاقت و ترسو که همیشه در حال فرار، دشمن‌سازی و حتی تحریف واقعیات و توجیه است، تبدیل می‌شویم. اگرچه حذف فوری هرکس که ناراحتمان کند، ما را به آرامش و پیروزی موقت می‌رساند، در بلندمدت آسیب می‌بینیم. ‌ @dehnoavarzaman

یکی از جنون‌آمیزترین رفتارهایی که مُد شده، حذف کردن و کنسل کردن آدم‌هاست، آن هم با اولین ناملایمات و ریزترین مسائل. برگزاری دادگاه صحرایی و صدور احکامِ گُنده و فوری علیه کسانی که شاید یک بار بدی کرده‌اند اما منصفانه، خوبی‌هایشان بیشتر بوده. چون در جایی از فلان ورق‌پاره یا استوری خوانده که "هر کی حالتو بد کرد، آدم سمّیه، پس حذف کن بره. گور پدرش. فقط خودت مهمی و آرامش الانت"‌. ظاهرا مفاهیمی مثل سازش، شفقت، مدارا، پذیرش تفاوت‌ها و پذیرفتن این واقعیت که هیچکس کامل نیست، از معنا افتاده‌اند. ‌‌‌‌‌ بیشتر از هر چیز نشان‌دهنده‌ی روحیات استبدادی است، گویا انتظار دارد یک دوست، هرگز اشتباه نکند. هرچند نوشتن درباره‌ی این مسائل، بدون اشاره به مصادیق دشوار است اما گمان می‌کنم منظور را رسانده باشم. حذف‌کردن آدم‌ها و بُریدن یک ارتباط، گاهی ضرورت دارد اما صدور چنین حکم سنگینی و اجرایش، نباید اینقدر هم ساده گرفته شود. مطمئنی که هیچ راهی جز جدایی نمانده؟ سوال مهم‌تر: آیا تناسبی بین خطا و مجازات هست؟ ‌‌‌‌‌‌‌ جالب‌تر اینکه به این روحیه افتخار می‌کنند. در کمال حیرت، نوعی "مراقبت از خود" تلقیش می‌کنند و نشانه‌ی "قدرت" می‌دانند. از روابطشان یک مِیدانِ مین ساخته‌اند. خدا نکند احدی پا روی فلان مین بگذارد. در فضایی تا این حد "شکننده و ناامن" چطور می‌توان رابطه‌ای را پرورش داد؟ ‌‌‌‌‌ بنظرم، جدایی آخرین راه‌حل است، نه اولین! اگر زیاد سراغ این گزینه برویم، زیست اجتماعی ما مختل می‌شود و به انسانی بی‌طاقت و ترسو که همیشه در حال فرار، دشمن‌سازی و حتی تحریف واقعیات و توجیه است، تبدیل می‌شویم. اگرچه حذف فوری هرکس که ناراحتمان کند، ما را به آرامش و پیروزی موقت می‌رساند، در بلندمدت آسیب می‌بینیم. ‌ @dehnoavarzaman

گاهی می‌رویم، نه از سرِ میل به رفتن که از سرِ بی‌فایدگیِ ماندن... شبتون بخیر @dehnoavarzaman