یک حرف از هزاران

‍ #گزیده_های_ایران ☑️ انتخابات و روزگار بی‌معیار ما ▫️کامبیز نوروزی*، شرق ۱۴۰۳/۳/۱۶ نامزدی ۸۰ نفر در انتخابات ریاست‌جمهوری را چگونه باید تفسیر کرد؟ آیا واقعا همه ۸۰ نفر در اندازه‌ای هستند که شایسته اشغال سمت ریاست‌جمهور باشند؟ بیایید از زاویه‌ای متفاوت از سیاست روزمره به دنبال پاسخ این پرسش بگردیم. حقوق، در کنار اخلاق معیارهای زندگی فردی و اجتماعی را تعریف و تعیین می‌کند. این معیارها با ترسیم بایدها و نبایدها موقعیت و هویت و وظیفه و اختیارات هر شهروندی را معلوم می‌کنند. همین معیارها می‌گویند که چه کسی تحت شرایطی پزشک یا قاضی یا شاعر یا گل‌فروش یا خیاط است. وقتی این معیارها بر جای خود استوارند، در داروخانه نفت و در تعمیرگاه گلاب نمی‌فروشند. هرکس در جای خودش قرار دارد و بی‌ضابطه بر جای دیگری نمی‌نشیند. یک تحصیل‌کرده فلسفه معده مردم را جراحی نمی‌کند. یک قصاب آرایشگری نمی‌کند و... . مشکل از جایی شروع می‌شود که معیارها در هم می‌ریزند و وضعیت بی‌معیاری حاکم می‌شود. در وضعیت بی‌معیاری تعریف‌ها و ضابطه‌ها معنای خود را از دست می‌دهند. آدم‌ها به انتخاب خود یا به اجبار شرایط در جایی که باید باشند، قرار نمی‌گیرند. میدان هم برای عده‌ای باز می‌شود تا در بلبشوی ناشی از بی‌معیاری تلاش می‌کنند به جاهایی دست بیندازند که شایسته آن نیستند. بی‌معیاری نشانه مهمی از گسستگی نظم حقوقی است. برای انتخابات پیش‌رو ۸۰ نفر ثبت‌نام کرده‌اند. برخلاف ادوار گذشته در این دوره تمام ثبت‌نام‌کنندگان از مدیران کنونی و گذشته یا نمایندگان فعلی یا پیشین‌اند؛ یعنی تمام کسانی که ثبت‌نام کرده‌اند، در ساخت قدرت حضور داشته‌اند و بعضی هنوز هم حضور دارند. مهم نیست که شورای نگهبان در پایان بررسی صلاحیت نامزدها چند نفر را تأیید می‌کند. مهم این است که کسانی که ثبت‌نام کرده‌اند، خود را شایسته آن می‌دانند که رئیس‌جمهور ایران شوند! ممکن است عده‌ای از آنها برای آن آمده باشند که بعدا به نفع نامزد دیگری کنار بروند و رفیق خود را تقویت کنند یا برخی آمده باشند تا نامی به هم بزنند و بعدا از مزایای این شهرت بهره بردارند. اینها هم مهم نیست؛ زیرا در هر حال این گروه خود را چنان یافته‌اند که جسارت نامزدی برای ریاست‌جمهوری داشته باشند. ولی هرکس که سِمتی در جایی از ساختار سیاسی و اداری کشور در اختیار داشته باشد، اندازه‌های ریاست‌جمهوری نیست. رئیس‌جمهور غیر از آنکه متصدی سخت‌ترین، پیچیده‌ترین و ظریف‌ترین مسئولیت‌های قانونی است، نماینده حاکمیت ملی نیز هست، پس کسی باید باشد در همین اندازه. وقتی قانون اساسی در اصل ۱۱۵ یکی از شرایط رئیس‌جمهور را این تعیین می‌کند که از رجال سیاسی و مذهبی باشد، اصلا به وجه جنسیتی نظر ندارد. کلمه رجل در لغت به معنای مرد است. اما در اصطلاح عرفی رجل معنای دیگری دارد. در منابع معتبری مانند فرهنگ ناظم‌الاطبا یا غیاث‌اللغات و دیگر منابع غیر از معنای لغوی، در حالت اصطلاحی به معنای اشخاص بزرگ و نامور و مشهور و شاخص و سرآمد معنا شده است. این اوصاف الزاما با سمت‌هایی مانند وزارت و معاونت و نمایندگی ایجاد نمی‌شوند. نام رجال قائم به ذات است، یعنی از وجود خودشان برمی‌خیزد، نه از ابلاغ‌ها و احکام اداری و سیاسی. پیش از آنکه ابلاغی برای سمتی دریافت کنند، اغلب «رجل» هستند و پس از آن هم که دوره سمت آنها تمام شد و بی‌سمت شدند، باز هم «رجل» می‌مانند. کافی است مروری کنید بر زندگی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی چند هزار نفر وزیر، معاون وزیر و نماینده مجلس که در چهل‌و‌چند سال گذشته آمدند و رفتند. اکثریت بسیار بزرگ آنها فقط زمانی نام‌شان مطرح بود و در عرصه سیاست و جامعه حضور داشتند که سمتی داشتند. قبل و بعد از آن دیگر هیچ نبودند. اینها مطلقا شایسته عنوان رجل نیستند که در اصل ۱۱۵ آمده. رجل سیاسی و مذهبی کسی است که حضورش و سخنش در جامعه شاخص و اثرگذار است، خواه سمتی داشته باشد یا نه. حالا با این معیار از این ۸۰ نفر نامزد که با ثبت‌نام لابد خود را رجل سیاسی و مذهبی می‌دانند، چند نفر شایسته صفت رجل سیاسی و مذهبی‌اند؟ فروریختن نظام معیارهایی که بر اثر گسست نظم حقوقی ایجاد شده است، منشأ چنین توهمی برای این افراد شده است که فقط به خاطر داشتن یک سمت میانی یا ارشد خودشان را رجل سیاسی بدانند، بی‌آنکه حتی نزدیک این صفت باشند. این تصور بی‌معیار، از آن سو یک نتیجه زیان‌بار نیز در پی دارد. کسی که مفهوم رجل سیاسی و مذهبی را به اندازه خودش کوچک می‌کند، مفاهیمی مانند جمهوریت، ملت، حاکمیت و ایران را نیز به همین مقیاس کوچک می‌کند و با این خطای دید هولناک ویرانی به بار می‌آورد.

#گزیده_های_ایران ☑️ وزن واقعی احمدی نژاد ▫️فرهاد قنبری حامیان احمدی نژاد او را یگانه منجی بشریت می‌دانند و معتقدند اگر در انتخابات تایید صلاحیت شود، بیش از ۳۰ میلیون رای کسب خواهد کرد. بسیاری از تحلیل گران اصلاح طلب هم که رای احمدی‌نژاد در سال ۸۸ را حاصل دستکاری و تقلب نهادهای نظارتی می‌دانستند (با اینکه تصور نمی‌کنم در ایران از هیچ فرد و جریانی اندازه احمدی‌نژاد و فرقه اطرافش بیزار باشم و با اینکه انتخابات سال هشتاد و هشت حضور فعالی در ستادهای کروبی و موسوی داشتم، از همان روز انتخابات سال ۸۸ معتقد بوده و هستم که هیچ تقلب گسترده‌ای در شمارش آرای آن سال صورت نگرفت و اکثریت جامعه ایران به دلایل مختلف نام احمدی‌نژاد را در برگه رای نوشته و در صندوق رای انداخت. و از همان روز هم معتقدم که هر فعال سیاسی و یا جامعه‌شناسی که این واقعیت را ندید یا علاقه به دیدن آن نداشت و یا خود را به ندیدن زد، را نباید چندان جدی گرفت)، حالا احمدی‌نژاد را پیروز مطلق و بدون رقیب هر انتخاباتی می‌دانند. حال فارغ از این حدس و گمان‌های بی مبنای حامیان احمدی‌نژاد و یا نظرات (همیشه فضایی و غیبی) به اصطلاح تحلیل‌گران، اگر نگاهی واقع‌بینانه به صندوق رای احمدی‌نژاد داشته باشیم متوجه می‌شویم که سبد رای احمدی‌نژاد ریزش معناداری نسبت به سال ۸۸ داشته است: 1⃣ احمدی نژاد به دلیل مواضع سالهای اخیر رای سازمان‌یافته اکثریت نیروهای ارزشی و انقلابی (حدود شش تا هشت میلیون رای) که در سال ۸۸ کاملا در اختیار او بود را نخواهد داشت. 2⃣ احمدی نژاد در سال هشتاد و هشت در هفته منتهی به انتخابات به بیش از دوازده میلیون روستایی مبلغی حدود هشتاد هزار تومان (به دلار امروز بیش از سه میلیون تومان) به عنوان هدیه رئیس‌جمهور (با نام سهام) پرداخت کرده و رای‌شان را خریداری کرد. حال آنکه احمدی‌نژاد امروز مطلقا توان پرداخت چنین مبلغی برای خرید رای را در اختیار ندارد و طبیعتا نمی‌تواند روی رای کامل آنها حساب کند. 3⃣ استفاده از مهره «خانواده هاشمی و ناطق در این مملکت چکار می‌کنند» و ایجاد فضای هیجانی برای جامعه‌ای که علاقه شدیدی به رسوا کردن حاکمان دارد، چند میلیون رای (عموما میان طبقات پایین و کارگران شهری) به سبد ایشان اضافه کرد، اما امروز با بازتر شدن فضای سیاسی و اجتماعی دیگر این سخنان خریدار چندانی ندارد و چندین مرتبه تندتر آن هر روز در شبکه‌های اجتماعی و تلویزیون مطرح می‌شود. 4⃣ احمدی‌نژاد در سال ۸۸ در مقام رئیس‌جمهور در انتخابات شرکت کرده بود و عموم سازمانها و نهادهای دولتی در خدمت تبلیغات ایشان قرار داشت و از شورای نگهبان تا برخی نهادهای نظامی و صداوسیما و...، همه جوره هوای ایشان را داشتند که امروز تقریبا از تمام آنها محروم است. با این اوصاف به نظر می رسد احمدی نژاد در صورت تایید صلاحیت و حتی توان ایجاد دوقطبی، رایی بیشتر از ده، دوازده میلیون نداشته باشد.▪️ ---------- * در انتخابات سال هشتاد و هشت تخلفات گسترده‌ای به وقوع پیوست، که به مهمترین آنها اشاره شد. * مبنای نظری آن تحلیل‌گری که نتیجه انتخابات سال هشتاد و هشت را ناشی از تقلب گسترده دانسته و در عین حال می‌گوید اگر احمدی‌نژاد امروز تایید شود، سی میلیون رای می‌آورد هر دو یکی است و آن خیالات و اوهام جناب تحلیل‌گر است. * احمدی‌نژاد پیروان ثابتی دارد و تغییر ظاهر و  گفتارش، چندان باعث افزایش محبوبیت او نخواهد شد. * احمدی‌نژاد و فرقه اطرافش بنیان‌گذار و مروج اصلی لمپنیسمی هستند که امروز در تمام شئون سیاسی و فرهنگی و اجتماعی کشور ریشه دوانده است. #یک_حرف_از_هزاران گزیده های ایران و جهان https://t.me/yekhezaran

‍ #گزیده_های_ایران آنچه سالهاى آتى را متفاوت مى كند، "احتمال" آمدن ترامپ نيست. بين بايدن دور دوم/ بايدن بعد از طوفان الاقصى و ترامپ (مگر در تاكتيكها) تفاوتى نيست. ايران با يك مخاطره احتمالى مواجه نيست، با يك مسئله قطعى مواجه است كه بشرط عقل هنوز امكان مهار آنرا دارد. 🐦 Majid Shakeri #یک_حرف_از_هزاران گزیده های ایران و جهان @yekhezaran

#گزیده_های_ایران ☑️ درس‌های یک حادثه ▫️پویا جبل‌عاملی، دنیای اقتصاد هر اتفاق و حادثه‌ای درس‌هایی دارد که خرد به آموختن آن توصیه می‌کند. البته می‌توان چشم‌ها را بست و هزینه‌های آتی این نیاموختن را به خسران آن حادثه افزود؛ اما دیگر چه حادثه‌ای بزرگ‌تر از اتفاق بالگرد باید رخ دهد تا ما درس‌هایش را بیاموزیم؟ نگارنده دو درس بزرگ را در آن مستتر می‌داند: اول، تحریم‌ها مخرب‌تر از آن است که فقط توده‌های مردم از آن آسیب ببینند. این حادثه را به هر شکل می‌توان تفسیر کرد؛ اما از این واقعیت نمی‌توان چشم پوشید که رئیس‌جمهوری ایران مجبور بوده است برای انجام ماموریتش سوار بر بالگرد نیم‌قرن پیش شود! عدم خرید محصولات تازه و پیشرفته‌تر صنایع هوانوردی ناشی از تحریم‌هایی است که برای دهه‌ها بر اقتصاد ایران تحمیل شده است. تواتر حوادث مربوط به بالگردها در ایران نیز به‌خوبی نشان می‌دهد، پیر بودن صنعت هوانوردی ناشی از تحریم‌ها یکی از علل اصلی رخ‌دادن این اتفاقات ناگوار است. آمار نشان می‌دهد که ۶۰ درصد بالگردهایی که در ایران به پرواز درمی‌آیند، عمری بیش از ۴۰ سال دارند و از آن‌سو، ۷۵ درصد هواپیماهای مسافرتی سنی بیش از ۲۵ سال دارند! آری تحریم، جان ایرانیان را می‌گیرد و فرقی ندارد این جان عزیز بیماری باشد که به‌دلیل فقدان دارو فردا را نمی‌بیند یا شخص دوم مملکت. باید دیگر چه اتفاقی بیفتد که ما دریابیم نمی‌توان زیر سایه تحریم‌ها، زندگی شایسته‌ای در حد امکانات، منابع و توانایی این کشور برای شهروندان فراهم کرد؟ آیا دولت بعدی حاضر است این واقعیت را بپذیرد و برگی را در تاریخ ایران ورق بزند که هیچ تحریمی بر پای ملت ایران نباشد؟ یا باز شاهد آن هستیم که بر بی‌اثری تحریم‌ها تاکید می‌شود و بدون هیچ ارتباطی با صنایع بزرگ دنیا و بدون برداشتی عملی از نوع انتقال دانش در جهان امروز به دنبال ساختن هواپیما و بالگرد می‌رویم و در کالایی که مزیت نداریم، سرمایه‌های ملی را تلف می‌کنیم و از آن‌سو  جان‌های دیگری از دست ما می‌رود؟ اما درس دوم. کارآیی بوروکراتیک و اجرایی دستگاه‌های دولتی به شکل غیرقابل اغماضی کاهش یافته است. از فراهم‌آوری تمهیدات برای پرواز رئیس‌جمهوری که ابتدایی‌ترین آن، اطمینان کامل از شرایط جوی است تا پیدا کردن لاشه بالگرد پس از قریب ۱۶ ساعت، افت کارآیی نهادهای رسمی برای انجام وظایفشان مشهود است. امروزه کوچک‌ترین تغییرات جوی در چند ساعت آینده قابل رصد است؛ اما دستگاه‌های مربوطه قادر به انجام آن نیستند. صحنه‌های عملیات جست‌وجو را در نظر بگیرید که حجم قابل‌توجهی از نیروها به منطقه می‌روند؛ اما معلوم نیست کدام نهاد، رهبری تیم‌ها را برعهده دارد و این عدم هماهنگی و بی‌نظمی کاملا در اطلاع‌رسانی از حادثه نیز به چشم می‌خورد و نهایتا در فاصله زمانی بسیار طولانی درحالی‌که محدوده حادثه مشخص بود، لاشه بالگرد پیدا می‌شود. این ناهماهنگی و عدم بهینگی، تنها مختصات و شرایط دستگاه‌های مجری در این حادثه را نشان نمی‌دهد. دستگاه‌های رسمی کشور به دلایل مختلف، کارآیی‌ای را که مثلا در دو دهه گذشته داشته‌اند، از دست داده‌اند.  اگر پیش از این نخبگان بر آن بودند در نهادهای دولتی استخدام شوند امروز نخبگان سودای مهاجرت دارند، آنانی هم که می‌مانند به‌دلیل اختلاف فاحش درآمدی که در سال‌های اخیر ایجاد شده است بر آنند تا در بخش خصوصی استخدام شوند تا دولتی. این تنها یکی از دلایل کاهش کارآیی دستگاه‌های دولتی است. نهادهای رسمی در کشورهای دنیا با یکدیگر و با سازمان‌های بین‌المللی حول موضوعاتی که آنان مسوول حل آن هستند به بحث و تبادل نظر می‌پردازند‌اما متاسفانه این پل‌ها برای سازمان‌های رسمی ما حداقلی و بسیار کمرنگ شده و این موضوع بر قدرت حل مساله نهادهای ما اثری منفی گذاشته است. این نیز بخشی از پازل افت کارآیی دستگاه‌های دولتی است. این قصه سر دراز دارد. حادثه بالگرد نتیجه نوع استراتژی‌ها، کنش‌ها و تصمیماتی است که ما در سال‌های گذشته گرفته‌ایم. اگر از این‌‌حوادث و رویدادها درس نگیریم و برای تغییر آمادگی نداشته باشیم، خسران‌های بیشتری به منافع ملی ما  خواهد رسید.▪️ #برای_آگاهی | بازنشر مطالب در یک حرف از هزاران الزاما به معنای تأیید کامل محتوای آن نیست. #یک_حرف_از_هزاران گزیده های ایران و جهان https://t.me/yekhezaran

#گزیده_های_ایران ☑️ قالیباف اصلی‌ترین نامزد اصولگرایان و شانس اول ریاست‌جمهوری است/ چهار طیف درون دولت به میدان آمده‌اند/ احتمالا جز جلیلی بقیه اصولگرایان با قالیباف توافق می‌کنند/ دولت چهاردهم نسبت به دولت سیزدهم به سمت میانه‌روی خواهد رفت ▫️گفتگوی انصاف‌نیوز با محمدجواد روح سردبیر روزنامه هم میهن درباره تحلیل فضای انتخابات پس از ثبت‌نام‌ها 🔹تا زمان اعلام تاییدصلاحیت‌ها تصویر روشنی از آرایش انتخاباتی نمی‌توان داشت. در جریان حاکم که از سال ۱۴۰۰ دولت و مجلس را به‌شکلی یکدست در اختیار خود گرفته است، شکاف‌ها و دسته‌بندی‌هایی را شاهد هستیم که بخشی از آن در انتخابات مجلس دوازدهم هم در رقابت ائتلاف‌های شانا و امنا به‌ویژه در تهران دیده شد. مهمترین خروجی این شکاف‌ها هم کاهش شدید آرای قالیباف در انتخابات مجلس نسبت به دوره قبل و قرار گرفتن وی در جایگاه چهارم بود. 🔹اینکه از میان نامزدهای منتقد دولت سیزدهم (اصلاح‌طلبان و میانه‌روها) چه فرد یا افرادی تایید می‌شوند، سطح رقابت را روشن می‌کند. اگر در بین کاندیداهای این جریان لاریجانی و جهانگیری تاییدصلاحیت شوند، یک سطح از رقابت را شاهد خواهیم بود؛ اما اگر همچون انتخابات ۱۴۰۰ عبدالناصر همتی و یا فردی در این حد سطح تایید شود؛ سطح پایین‌تری از رقابت انتخاباتی را شاهد خواهیم بود. 🔹قالیباف اصلی‌ترین چهره‌ی طیف اصلی جریان اصولگرا است و حتی اگر همه‌ی کاندیداهای جریان میانه‌روها هم تایید شوند، او جدی‌ترین نامزد انتخابات است. کاندیداهای دیگر جریان اصولگرا هم برای سهم‌گیری و یا صرفا برای نمایندگی از جریان خود در صحنه‌ی ثبت نام انتخابات آمده‌اند. 🔹بدون توجه به پارامتر کمبود منابع مالی و وضعیت ارتباطات بین‌المللی ناشی از تحریم، هر تحلیلی درباره مسایل امروز ایران از جمله درباره‌ی موضوع تعدد نامزدهای درون دولت کنونی، ناقص است. ما سال‌هاست که با یک دولت بزرگ (به معنای عام آن و نه فقط قوه مجریه) مواجه هستیم. 🔹قدرت گرفتن جریان‌های پوپولیستی از سال۱۳۸۴ هم به این وضعیت دامن زد. در نتیجه، به دلیل تحریم‌ها ما سال‌هاست با دولتی بزرگ و منابع مالی اندک مواجهیم که هر طیفی از جریان اصولگرا سعی می‌کند برای رسیدن به منابع محدود موجود، چه در دولت چه نهادهای دیگر رقابتی جدی شکل دهد. 🔹شاید هویت و شعارهایی که کاندیداهای اصولگرا اعلام می‌کنند، با هم مشابه باشد (از قبیل پیروی ولایت، پایبندی به ارزش‌های انقلاب، دشمنی با آمریکا و…) اما اصل مسئله، رقابت بر سر منابع محدود مالی و دست یافتن به کرسی‌های قدرت است. 🔹در دولت فعلی چند گرایش متفاوت دیده می‌شود. اول، گرایش تکنوکرات که با مخبر شناخته می‌شود. او در این انتخابات رفتار مسئولانه‌ای از خود نشان داد و ثبت‌نام نکرد. البته به نظر می‌آید که مخبر در ائتلافی با قالیباف قرار دارد و در پشت صحنه با هم هماهنگ هستند. 🔹گروه‌ دیگر بقایای نزدیک به احمدی‌نژاد است که نماد آن حزب شریان و بذرپاش است. آنها خود را مصداق جوانان اصولگرا می‌دانند. 🔹گروه دیگر، حلقه‌ی اول نزدیک به آقای رئیسی هستند که محمدمهدی اسماعیلی (وزیر ارشاد) از سوی این طیف اعلام نامزدی کرده است. حضور میثم نیلی و محسن منصوری در زمان ثبت نام او در انتخابات نشانگر همراهی این حلقه با اوست. 🔹گرایش دیگر، متعلق به پایداری است که سعید جلیلی را کاندیدا کرده است. با اینکه جلیلی شخصا در دولت سیزدهم حضور نداشته، اما خیلی از افراد نزدیک به او که نیروهای دولت سایه‌اش بودند، در دولت سیزدهم و صداوسیما و سایر نهادها حضور داشته و دارند. 🔹بسیاری از افرادی که ثبت نام کردند شانس تاییدصلاحیت ندارند. حتی افرادی مثل اسماعیلی، بذرپاش، منظور، مرتضوی و دیگرانی که از دولت آمدند، احتمالا ردصلاحیت می‌شوند. اگر علی لاریجانی را ردصلاحیت کنند، ممکن است زاکانی هم ردصلاحیت شود. 🔹در نتیجه، باید گفت بسیاری از ثبت‌نام‌کنندگان در صحنه حضور پیدا می‌کنند تا سهمی از قدرت را داشته باشند و به نظر می‌رسد جز سعید جلیلی، دیگر افراد این جریان راضی می‌شوند که با قالیباف همکاری کنند و یا اگر در انتخابات از او حمایت نکنند، دست‌کم تخریبش نمی‌کنند. 🔹رویکرد دولت چهاردهم در صورت انتخاب محمدباقر قالیباف به سمت میانه‌روی است. دایره‌ی مدیریتی که قالیباف با آنها می‌تواند کار کند نسبتا وسیع است. البته او در رفتارها و موضع‌گیری‌های کلان سیاسی‌اش متاثر از برخی نهادهاست و ملاحظاتی را رعایت می‌کند؛ اما در سطح میانی آمادگی دارد تا از نیروهای تکنوکرات میانه‌رو استفاده کند. برخلاف حلقه‌ی اصلی دولت سیزدهم که با حداقل اختلافات، نیروها را حذف می‌کردند و حتی برخی نیروهایی که در سال اول خودشان بر سر کار آورده بودند هم، در مقاطع بعدی همین دولت پاکسازی کردند. 🔗 لینک مشروح گفتگو #یک_حرف_از_هزاران گزیده های ایران و جهان @yekhezaran