با من بمان

دثط‌بوصی و طقییر خت . در فرهنگ خانوادگی و فامیلی این کمترین، انجام فعل دست‌بوسی رایج نیست. بر همین مبنی، فقیر از کودکی تا کنون، با این که به دفعات، در محضر مراجع بزرگ تقلید، علما و رهبری مشرف شدم، اما هیچگاه اقدام به دثط‌بوصی ایشان ننموده‌ام؛ البته ترک این فعل، نه از سر تکبر یا عناد است، بلکه این چنین کاری در خانوادِمان، مرسوم نبود و یاد نگرفته‌ایم. (هرچند ناگفته نماند، آن چند سالی که پرستار مادر عزیزم بود، چند باری به خودم فشار آوردم و با خجالتِ فراوان، بالاخره دست اشرف‌السادات را بوسیدم؛ خدایش رحمت افزون کناد). اما در طول این زندگی پرخاطره، یک استثناء «دستبوسیِ ناخودآگاه» صورت گرفت، که هنوز که هنوزه، علت آن کار را نمی‌دانم. . حکایت آن جریان بدین قرار است: از حدود سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۱ که مشغول تألیف مقالات و مجلدات دانشنامه خط فارسی بودم (ظاهراً به سال ۱۳۹۰ش) محتاج کتاب «ﺧﻄﻮﻁ ﺁﺩﻣﻴﺖ» اثر میرزا ملکم‌خان شدم. چاپ آن قدیمی بود و با جستجوی فراوان، نسخه‌ای از آن را در کتابخانه دانشگاه مفید یافتم. به کتابخانه مراجعه نمودم تا کتاب را ببینم؛ ولی مسؤولین کتابخانه گفتند نمی‌توانیم کتاب را بدهیم و این کتاب در لیست کتب «ممنوع‌ الملاحظه» است. وقتی اصرارم به کتابخانه بی‌فایده ماند، به ذهنم آمد خدمت آیت الله موسوی اردبیلی برسم تا ایشان سفارش کنند که کتاب را ببینم. وقت ملاقاتی تنظیم شد و محضر ایشان رسیدم. یکهو نمی‌دانم چه شد، آیا جوگیر «مقتضای حال» شدم یا شیطان گولم زد😅، که وقتی با ایشان دست دادم، ناخودآگاه دست معظم‌له را نیز بوسیدم. ایشان به کتابخانه دستور دادند و آن کتاب را ملاحظه نمودم؛ و مقاله‌ای نیز با عنوان «ﻣﻠﻜﻢ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﻮﻁ ﺁﺩﻣﻴﺖ» دربارهٔ آن اثر نوشتم (اینجا ببینید). در هر صورت، بعداً خودم را دلداری دادم 😉 که این فعلِ ناخوآگاه، در راه علم و پژوهش بوده؛ و ان شاء الله که مورد رضای حق‌تعالی باشد. . https://t.me/khatostadi/70

یادش بخیر، قدیما که دلار ارزون بود، به این کشورا سفر کردم: افغانستان امارات عراق سوریه عربستان لبنان چین تونس مالزی سنگاپور هند تایلند ترکیه در بیش‌تر این سفرا، عکاسی کردم؛ بعضی از عکسامو در پیج زیر ببینین👇 https://www.instagram.com/kazemostadali1?igsh=MWI2cHFxdDlxZWY0NQ==

یادش بخیر، قدیم‌ها که دلار ارزون بود، به این کشورها سفر کردم: افغانستان امارات عراق سوریه عربستان لبنان چین تونس مالزی سنگاپور هند تایلند ترکیه در بیش‌تر این سفرها، عکاسی کردم؛ برخی از عکس‌هامو در پیج زیر ببینید👇 https://www.instagram.com/kazemostadali1?igsh=MWI2cHFxdDlxZWY0NQ==

یادش بخیر، قدیم‌ها که دلار ارزون بود، به این کشورها سفر کردم: افغانستان امارات عراق سوریه عربستان لبنان چین تونس مالزی سنگاپور هند تایلند ترکیه در بیش‌تر این سفرها، عکاسی کردم؛ برخی از عکس‌هامو در پیج زیر ببینید👇 https://www.instagram.com/kazemostadali1?igsh=MWI2cHFxdDlxZWY0NQ==

یادش بخیر، قدیم‌ها که دلار ارزون بود، به این کشورها سفر کردم: افغانستان امارات عراق سوریه عربستان لبنان چین تونس مالزی سنگاپور هند تایلند ترکیه در بیش‌تر این سفرها، عکاسی کردم؛ برخی از عکس‌هامو در پیج زیر ببینید👇 https://www.ddinstagram.com/kazemostadali1?igsh=MWI2cHFxdDlxZWY0NQ==

روی قبرم ننویسید که خوش داشت قلم‌رقصانی آن چه خوش داشت، مروت قمری بود که عقرب کاشتند . https://t.me/kazimustadi

حرز امام عسکری(ع) . بسیاری از دعاها و مخصوصاً حرزها، جدای از این که بی‌سند می‌باشند، بی‌اصل یا ساختگی نیز هستند؛ که به بزرگان و اولیای دینی منسوب شده‌اند. (به عنوان نمونه نگاه کنید مقاله: «تحلیل و بررسی حرز منسوب به امام جواد علیه‌السلام، نوشته اسماعیل اثباتی»). . در این میان، سید بن‌طاوس (م664ق) کتابی با عنوان «مُهجُ الدعوات و منهج العبادات» دارد، مشتمل بر موضوعاتی همچون «دعاها، حرزها، قنوت‌ها و تعقیبات نماز»، که غالباً بدون سند و مخدوش هستند. ابن‌طاوس در جای‌جای کتاب خود، دعاها و حرزهایی از خود، با عنوان «دعاء وَرَدَ عَلی خاطِری» نقل نموده است. همچنین دعاهایی به عنوان ادعیه متفرقه از کتب مختلف، و منسوب به امامان شیعه(ع) آورده، که آنها از دیگران هستند؛ و انتساب آنها به ائمه، مخدوش و مغشوش است. . وی در بخش «ذكر ما اخترناه من أحراز النبي و الأئمة (ص)» حرزی را بدون سند، منتسب به امام عسکری(ع)، این چنین آورده است: «بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ يَا عُدَّتِي عِنْدَ شِدَّتِي وَ يَا غَوْثِي عِنْدَ كُرْبَتِي وَ يَا مُونِسِي عِنْدَ وَحْدَتِي اُحْرُسْنِي بِعَيْنِكَ اَلَّتِي لاَ تَنَامُ وَ اُكْنُفْنِي بِرُكْنِكَ اَلَّذِي لاَ يُرَامُ» (ص45)؛ که علامه مجلسی نیز همان را در بحار الأنوار درج نموده است (ج۹۱، ص۳۶۴). . در جستجوی متن این حرز امام عسکری(ع)، قسمت ابتدایی آن، از دعای منسوب به حضرت یوسف(ع) در کتاب  عيون الأخبار اثر ابن‌قتيبة (م276ق)، با این متن یافت شد: «وكان من دعاء يوسف: يا عدّتي عند كربتي، ويا صاحبي في وحدتي، ويا غياثي عند شدّتي، ومفزعي عند فاقتي، ورجائي إذا انقطعت حيلتي، يا إلهي وإله آبائي إبراهيم وإسحاق ويعقوب، اجعل لي فرجا ومخرجا واقض حاجتي» (ج2، ص٣٠٨). و قسمت دوم حرز، یعنی «اَللَّهُمَّ فَاحْرُسْنِي بِعَيْنِكَ اَلَّتِي لاَ تَنَامُ، وَ اُكْنُفْنِي بِرُكْنِكَ اَلَّذِي لاَ يُرَامُ» نیز، در اصل زید (که خود آن محل مناقشه است) و به نقل از امام صادق(ع) موجود است (نک: الأصول الستة عشر، دارالحدیث، ص۱۳۶). که با جستجوی بیشتر، همین قسمت دوم حرز، از دعایی منسوب به ابراهیم بن ادهم (م 168ق)، صوفی قرن  دوم، در کتاب  عيون الأخبار اثر ابن‌قتيبة یافت شد: «اللهمّ احرسنا بعينك التي لا تنام، واجعلنا في كنفك الذي لا يرام» (ج2، ص٣11). . اکنون اگر متن این حرز را ساختگیِ توسط علماء شیعه ندانیم و انتساب آن را به امام عسکری یا امام صادق(ع) جعلی فرض نکنیم، چند حالت و فرع آن‌ها‌، پیش روی ما است: الف. حرز را به امام عسکری(ع) منتسب کنیم؛ با این حالات: 1ـ امام حسن عسکری(ع) این حرز را با توجه به متون گذشته، انشاء یا نقل نموده است. 2ـ انشاء این حرز، بدون توجه به متون گذشته بوده؛ و این همانی و شباهت آن‌ها، اتفاقی است. ب. حرز را به امام صادق(ع) منتسب کنیم؛ با این حالات: 1ـ امام صادق(ع) این حرز را با توجه به متون گذشته یا هم‌عصران خود انشاء یا نقل نموده است. 2ـ انشاء این حرز، بدون توجه به متون گذشته بوده؛ و این همانی و شباهت آن‌ها، اتفاقی است. . نکته اگر متن یا گفتاری، چند صاحب و متکلم داشت، چگونه و بر اساس چه معیارهایی می‌توان اثبات نمود که واقعاً آن متن یا گفتار از کیست؟ مثلاً متن ایکس، منسوب به دو شخص شده است؛ یکی امام(ع)، دیگری، فردی هم‌عصر یا صحابی امام(ع). اکنون دو فرض قابل تصور است: الف. متن ایکس، از دیگری است و به اشتباهِ سهوی یا جعل، به امام(ع) منسوب شده است. ب. متن ایکس، از امام(ع) است؛ و دیگری آن را بدون درج نام منبع اصلی، نقل نموده است. . https://t.me/kazimustadi/22866