ساکن چهارخانه ی پیراهنش

حسِ مشترکِ عمیق ...

چقدر دلم واسه اون روزایی که عصر بدو بدو از دانشگاه میومدم هنوز لباس درنیاورده دکمه کامپیوتر رو میزدم روشن شه بشینم پای وبلاگم تنگ شده!

قبل از مرگ فرصتی کم می‌خواهم؛ به‌ اندازه‌ی پوست گرفتنِ پرتقالی برای تو!

. ‏چیزی که دوست دارم این است که با فردی ملاقات کنم که بتوانم کلاهم را به نشانه‌ی احترام به او از سر بردارم و بگویم : متشکرم که متولد شدی، هر چه بیشتر زنده باشی، بهتر است ‎ #ماکسیم‌_گورکی . @MinimalForLife

چقد نگرانیت برام آشناست ... میفهممت ... بذار امید زنده بمونه؛ که چاره ای جز این نیست ....

من باز خوابم نمیبره! همین که سر رو بالشت میذارم ذهنم عین ساعت شروع میکنه به کار کردن و همه افکار تو گوشم تیک تاک میکنن انگاری! این سه ماه بیکاری بد داره بهم فشار میاره این نگرانی از کار پیدا نکردن تمام فکر و ذهنم رو درگیر کرده! این که بدون پارتی هیچ جا نمیتونی برای کار بری دمار از روزگار آدم در میاره این فکرا بد داره روحمو عین موریانه میخوره بد داره بهم فشار میاره و کلافه ام میکنه

توی گنجه برف می بارید؛ روزهای آخرِ مادربزرگ هوا سرد تر بود ...

پس چرا توو زندگی هیچی نشدیم؟

من ...

من آدم حواسم به همه و همه چیز باشه ای هستم و ناخودآگاه چون خودم همیشه حواسم هست انتظار دارم بقیه هم به همون دقتی که من حواسم هست حواسشون باشه و وقتی این واکنش رو از سمت اونا نمیبینم میرم تو لک! فکر میکنم که من زیادی حساسم یا بقیه اونقدر که من اهمیت قائل میشم اهمیت نمیدن و بعد هی این کلاف فکر تو هم میپیچه و تهش به هیچ نتیجه ای نمیرسم