رشد

@rroshd بیش از ده سال زمان لازم بود تا کتابی درباره‌ی دعا، چگونگی دعا کردن، دلایل عدم استجابت دعا، وارد کردن خداوند به زندگی و آرامش حضور او آماده و تقدیم نگاه مشتاقان امور معنوی گردد. نویسنده خانم #آوا_نصیری_پیروز هستند و با زبان ساده و روان در خصوص ترکیب دعا و معنویت با مفاهیم روانشناختی سخن گفته‌اند. کتاب برای علاقمندان ارسال می‌گردد. #رویای_حضور @rroshd

قسمت اول #برکت_آفرینی #علی_مقدم @alimoghadam @rroshd

@rroshd هر یک از ما تصور خودش از خوشحالی را دارد. ما می‌توانیم تصور کنیم خوشحالی خودمان بستگی به داشتن کاری خاص، خانه، اتومبیل یا شخصی که با او زندگی می‌کنیم دارد. یا ما می‌توانیم فکر کنیم ما باید این یا آن را از زندگی خودمان حذف کنیم تا آنکه خوشحال باشیم. بعضی از ما فکر می‌کنند که اگر فقط حزب سیاسی خاصی بر سر کار می‌بود ، آنگاه ما خوشحال خواهیم بود. اما این‌ها فقط تصوراتی هستند که ما برای خودمان آفریده‌ایم. اگر ما تصورات خودمان را وابگذاریم، می‌توانیم به خودمان اجازه دهیم که خوشحالی را همان‌موقع لمس کنیم. تصورات ما می‌تواند خود مانعی باشند که بر سر راه خوشحالی خودمان می‌ایستند. #تیک_نات_هان @rroshd

@rroshd مرگ تعصب، لحظه‌ی تولد "اخلاق" است. #امانوئل_کانت @rroshd

@rroshd مرگ تعصب، لحظه‌ی تولد "اخلاق" است. #امانوئل_کانت @rroshd

@rroshd "پیکار بی‌نفرت" «بخشایش چیست؟ دست کشیدن از نفرت و این تعریف بخشایش است: بخشایش، فضیلتی است که بر کینه و نفرت موجّه چیره شده است و دست رد به سینه‌ی دق دلی در کردن، میل به انتقام گرفتن یا مجازات کردن زده است ... اپیکتت می‌گفت: «ای انسان! اگر باید شر در وجود دیگری در تو احساسی خلاف طبیعت ایجاد کند بهتر است که ترحّم باشد تا نفرت» ... یا باز هم مسیح، که می‌گفت: «پدر آن‌ها را ببخش: نمی‌دانند چه می‌کنند» ... چیزی که یانکلویچ خیلی خوب متوجه آن شده بود: «آن‌ها بدخواهند، ولی دقیقاً به همین دلیل است که باید آن‌ها را بخشید_ زیرا بیشتر بدبخت‌اند تا بدخواه. یا بهتر گفته شود، این بدخواهی آن‌هاست که یک بدبختی است؛ بدخواه بودن، بدبختی بی‌پایانی است» ... نفرت همیشه یک اندوه است و این شادی است که خوب است. البته نباید با شیطان‌صفتان آشتی کرد و نه باج‌گیری‌شان را تحمل کرد. ولی برای پیکار با آن‌ها آیا نیاز داریم که از آن‌ها نفرت داشته باشیم؟ ... آیا برای فراموش نکردنِ گذشته و به یادآوردن آن به نفرت نیاز داریم؟ بحثِ فراموش کردنِ گناهان در میان نیست... بحث، بحثِ حذف نفرت است تا آنجایی که انسان می‌تواند و در نتیجه با قلبی سرشار از شادی پیکار کردن، وقتی که چنین چیزی امکان دارد... «کسی که می‌خواهد از آزارهایی که به او وارد شده با نفرت متقابل انتقام بگیرد به طور قطع زندگی فلاکت‌باری خواهد داشت. ولی، بر عکس، کسی که در پی این است که پیروزمندانه نفرت را با عشق از میدان به در کند، پیکارِ او، البته، در شادی و اطمینان خاطر صورت می‌گیرد.» (اسپینوزا/ اخلاق) @rroshd عشق یک شادی است و نه یک ناتوانی یا دست کشیدن: دشمنان خود را دوست داشتن به معنای دست کشیدن از پیکار نیست. بلکه جنگیدن شادمانه با آن‌هاست. بخشایش خطا را پاک نمی‌کند، بلکه کینه را حذف می‌کند. خاطره را پاک نمی‌کند، بلکه خشم را از بین می‌برد. پیکار را کنار نمی‌گذارد، بلکه از نفرت چشم‌پوشی می‌کند ... اندرز بخشایش: در جایی که نمی‌توانی دوست داشته باشی، دست کم از نفرت داشتن دست بکش ... خوشا به حال بخشایش‌گران که بی‌نفرت پیکار می‌کنند و بدا به حال کسانی که بی‌احساس ندامت، نفرت دارند!» (رساله‌ای کوچک در باب فضیلت‌های بزرگ، آندره کنت اسپنویل، ترجمه مرتضی کلانتریان، ص۱۶۴_۱۸۰، نشر آگه، ۱۳۸۴) اسپنویل معتقد است که عاشقان نیاز به بخشایش ندارند. چرا که عشق، جای بخشایش را می‌گیرد. می‌گوید ما به این دلیل به بخشایش نیازمندیم که عشق وجود ندارد: «به همین خاطر است که ما این‌همه به بخشایش نیازمندیم! نه به خاطر آن‌که عشق وجود دارد، بلکه به این دلیل که عشق وجود ندارد، به دلیل آنکه جز کینه چیز دیگری وجود ندارد، به دلیل آنکه جز خشم چیز دیگری در بساط نیست.»(ص۱۶۷) نویسنده تأکید می‌کند که بخشایش، فراموش کردن گذشته نیست، فراموش کردنِ خطا نیست، بلکه حذف کینه و نفرت است. چرا که نفرت، یک اندوه است. به باور او، می‌توان پیکار کرد، مقاومت ورزید و همچنان از کینه و نفرت رها بود. می‌توان شادمانه پیکار کرد. آن‌وقت ثمره‌ی عملی حذف نفرت و کینه چیست؟ دست کشیدن از مبارزه؟ نه! بلکه دست شستن از انتقام. دست شستن از تحقیر. مبارزانِ عاری از کینه و نفرت، احتمالاً در مهارِ خشونت و کاستن از دامنه‌ی آن کامیاب‌ترند. با این حال می‌توان پرسید که چگونه می‌توان عاطفه‌‌ای چون کینه و نفرت را مهار کرد؟ طبیعتاً به صِرف یک تصمیم، شدنی نیست. احتمالاً برای مهار کینه و نفرت، پیوسته باید خود را در وضعیت بیداری از این حقیقت قرار دهیم که رهایی از چنبره‌ی نفرت و کین‌توزی، در وهله‌ی نخست به حال خودمان مطلوب است. دل ما را روشن‌تر و آرام‌تر می‌کند و دیگر آنکه کنش‌ها و اقدامات ما را نیز منصفانه‌تر، سالم‌تر و سنجیده‌تر می‌کند و مجموعاً به تحقق صلح فراگیر نزدیک‌تر است. اما به نظر نمی‌رسد این آگاهی نیز توان کافی برای مهار کینه و نفرت را داشته باشد. اگر نیایش در کار نباشد. نیایش می‌تواند به دادِ دل ما برسد. شبیه آنچه فرانچسکوی قدیس زمزمه می‌کرد: «خداوندا، مرا وسیله‌ٔ صلح خویش قرار ده. آنجا که کین است، بادا که محبت آورم. آنجا که تقصیر است، بادا که بخشایش آورم. آنجا که ظلمات است، بادا که نور آورم.» @rroshd

@rroshd سخنی با دوستان. بارها شنیده‌ایم که ارزش هر عمل را آگاهی پشت آن عمل تعیین می‌کند. به این معنا که مدام از خود بپرسیم چرا و با چه بینشی به رفتاری مشغولم. آیا عملکردم حاصل اندوه است؟ به دلیل خشم است؟ پیامد حسرت است؟ هرچه هست... من آن هستم و ارزش وجودی من در تجلی حاصل از آن است. این روزها که همه به تحولات جاری در جامعه حساس هستیم، بسیار رواست که با توجه عمیق به احساسات درونی خود، ارزش رفتارهایمان را تخمین بزنیم. احساسات تاریک، نتایج تاریک به بار می‌آورند. آگاهی بر آنچه از ما می‌تراود موجب پاکسازی دنیای ما شده و سبب ایجاد خیر، نور، عشق و ثبات قدم در مسیر نشر آگاهی خواهد بود و جامعه آگاه، همواره بیدار و در مسیر رشد و تغییرات مثبت خواهد بود. @rroshd

@rroshd نیایش یعنی تسلیم. نیایش یعنی تعظیم کردن به هستی. نیایش یعنی سپاسگزاری. نیایش یعنی تشکر و قدردانی. نیایش یعنی سکوت. نیایش یعنی: خوشحالم که هستم.  نیایش صرفا یعنی: این هدیه‌ی گرانبهای  زندگی، بسیار با ارزش است و من با اینکه لیاقتش را ندارم، هستی آن را بر من می‌باراند. با دیدن این نکته، سپاسگزاری می آید. #اشو #کتاب_نیلوفر_سفید @rroshd

@rroshd چقدر از محیط، جامعه، عرف، گذشته و... تاثیر می‌گیریم اصیل باشیم. @rroshd