محمد جواد اکبرین

▫️در گفت‌وگوی دیشب، من و خانم اینانلو (از تهران) دیدگاه مشترک داشتیم و آقایان نگهدار و جوادی‌حصار (از مشهد) به هم نزدیک بودند. این یعنی تقسیم نظرات به داخل‌نشین و خارج‌نشین بیهوده است؛ مهم درستی و نادرستی استدلال‌هاست که مخاطب باید داوری کند. تکه‌هایی را در این ویدئوی ۴ دقیقه‌ای آوردم. کاملش را می‌توانید در یوتیوب ببینید. @Akbarein

▪️سوال این نیست که «در تشنگی و استیصال مردم چرا وقتی می‌توانیم با انتخاب یک نفر، اندکی آب به مردم برسانیم همان را هم دریغ کنیم؟» بلکه سوال این است «در تشنگی و استیصال مردم، آیا حق داریم سراب را به جای آب به مردم بفروشیم تا دل‌شان خوش شود؟» نه! این کار نه اخلاقی است و نه حتی سیاسی. 📎از گفت‌وگو با ۶۰ دقیقه | BBC فارسی @Akbarein

هیچیک از نامزدها وعده‌ای مشخص درباره زنان ندادند. تفاوت زیادی با هم ندارند. اگر هم کسی درباره مثلا حجاب اجباری متفاوت فکر می‌کند وعده‌ی گفتگو با رهبر را داده که همه می‌دانند دربرابر تمام فشارها و اعتراضات کوتاه نیامده حتی به قیمت سرکوب. 📎انتخابات مردانه در گفتگو با رادیو فردا

از این برنامه ۳ سال می‌گذرد. آن روز از جناب کرباسچی سوالی پرسیدم و جوابی دادند. سوال من همچنان باقی است و جواب دوستان هم احتمالا همین جواب جناب کرباسچی خواهد بود. باز هم «عرق شرم» می‌ریزند تا انتخابات بعدی و نمایش جدید. @Akbarein

🎙️حاشیه‌ای بر کتاب مریم سومین جلسه پاسخ به نقدها

⚫️ طبل تو خالی به روایت ابوالفضل قدیانی

بر طبل توخالیِ بهبود تدریجی می‌کوبید و فقط دنبال ورود به قدرتید بدون هیچ برنامه و اراده‌ و توانی برای مهار استبداد.

این را ابوالفضل قدیانی می‌گوید. بیش از نیم قرن کار سیاسی کرده. سالها زندان رفته. نامه‌اش به خامنه‌ای از اسناد تاریخی این سرزمین است. به خاطر همان نامه هم باز زندانی شده. حالا هم تهران است و پاکدستی و‌ شجاعتش هم شُهره‌ی شهر. خب! متاسفانه نمی‌توانید برای اینکه وجدان‌تان را از این رؤیافروشی به مردم راحت کنید به او بگویید «خارج‌نشین». این هم بخش‌هایی از نوشته‌اش: ▪️با آنکه مستبد قدرت‌پرست ایران، علی خامنه‌ای، کارنامه تاریک خود را به ننگ کشتار پاییز ۱۴۰۱ نیز آلوده است و انتخابات مفتضح مجلس را در اسفند ۱۴۰۲ به شیوه‌ای رسواتر از انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ و انتخابات مجلس ۱۳۹۸ برگزار کرده است، مرگ غیر منتظره ابراهیم رئیسی فرصتی را برای عده‌ای فراهم آورده است که باز بر طبل توخالی و رسوای «بهبود تدریجی امور بدون تغییر نظام حاکم» بکوبند و بکوشند از شکاف صندوق آرا راهی برای ورود خود به قدرت بگشایند. ▪️به نظر می‌رسد ناکارآمدی دولت ابراهیم رئیسی، تشدید بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، تغییرات آتی در صحنه سیاست بین‌الملل و امکان خیزش مجدد جنبش زن، زندگی، آزادی نیز مزید بر علت شده‌اند تا مستبد امروز ایران دوباره متشبث به صندوق آراء شود. ▪️شاید خودکامه ایران و اتاق فکرش به این نتیجه رسیده باشند که حتی می‌توان، در صورتی که آتش انتخابات داغ شد، به یک دولت نیم‌بسمل به‌اصطلاح اصلاح‌طلب تن داد. با سر کار آمدن چنین دولتی او وانمود خواهد کرد که مشروعیت حکومتش را، که بالکل از دست رفته، دوباره بدست آورده است… تا هم روند خالص‌سازی را تکمیل کند و هم با پروپاگاندای برگزاری انتخابات رقابتی، برای خود مشروعیت بین‌الملی بتراشد. ▪️بس است مگر آنکه خود را به خواب زده باشند. بس است اگر بخواهند بفهمند که خسارت و خسران بقای استبداد آنقدر عظیم است که هر بهبود جزئی فرضی را به محاق می‌برد. بس است اگر بخواهند که ببینند مستبد امروز ایران بازی انتخابات را به مضحکه انتصابات بدل کرده است و از آنچه از صندوق این سیاه‌بازی در می‌آورد به جهان سکه مجعول مشروعیت می‌فروشد. ▪️اینجا لازم است که به یک سؤال مقدر و اکنون دیگر کلیشه شده و تهی جواب دهم. برخلاف آنچه که برخی می‌گویند تحریم انتخابات انفعال نیست، شرکت در انتخابات مجلس و دولت نمایشی-فرمایشی که چنین عقیم و افلیج شده انفعال کامل است. شرکت در انتخابات بدون هیچ برنامه، اراده‌ و توانی برای مهار استبداد تسلیم محض است. شرکت در انتخاباتی که به استبداد حاکم، بی مزد و منت مشروعیت و لاجرم طول عمر می‌بخشد تا شیره جان تتمه سرمایه اجتماعی این ملت را ببلعد، مُعِدّ ویرانی بیشتر این مرزوبوم کهن است. @Akbarein

جناب پزشکیان گفتند برنامه جدیدی ندارند و همان سیاست‌های کلی رهبری و برنامه مصوب دولت رئیسی را اجرا می‌کنند. مدافعانش می‌گویند این نشانه صداقت ایشان است. بسیار خوب! پس شما هم صادق باشید و به مردم نگویید «رأی بدهید برای تغییر»! *از گفت‌وگو با رادیو فردا @Akbarein

دو آمار در یک روز ۵۸ درصد ورودی دانشگاه‌ها دخترانند، اما فقط ۱۶٪ از زنان شاغلند و ۸۴٪ دیگر بازار، مردانه است. این فاصله اولا نتیجه سیاست کلی نظام است؛ چون خامنه‌ای برای اشتغال زنان شرط گذاشت که «اول خانه‌داری و فرزندآوری» و سپس تبعیض‌های حقوقی و سیاسی و قانون مردسالار که اشتغال و استقلال زنان را خطر می‌داند. @CafeNoun

⚫️ «راه» بسته و دهان‌های باز! این روزها این ادعا را زیاد خواهیم شنید که «با مشارکت در انتخابات و رأی دادن به فلانی اتفاقی خواهد افتاد»! در این یادداشت تلاش می‌کنم توضیح دهم که این ادعا تا چه اندازه با واقعیت موجود ایران سازگار است؟ ▪️۱) حسن روحانی با بیشترین سابقه‌ی نزدیکی به نظام در مدیریت سیاسی، امنیتی و دیپلماتیک و با پشتوانه رأی طیف وسیعی از مردم، سرانجام گفت که «دولتِ با تفنگ» یعنی سپاه نگذاشت موفق شود و وزیر خارجه‌اش جواد ظریف هم تصریح کرد که اختیارش در سیاست خارجی «صفر» بوده است. هر کس ادعا دارد در این ساختار بسته و فساد سیستماتیک می‌تواند تغییری ایجاد کند اول باید توضیح دهد که چه چیزی تغییر کرده یا چه معجزه‌ای بلد است که روحانی و ظریف و دیگر پیشینیان بلد نبودند. تجربه‌های پیاپی نشان داده که «دهان‌های باز» این روزها بسته بودن «راه» را انکار و پنهان می‌کنند و فردای شکست، مطلقا مسئولیتی برعهده نمی‌گیرند. ▪️۲) گویا پیش‌فرض کسانی که می‌گویند «شرکت می‌کنیم و به فلانی رأی می‌دهیم» این است که انتخابات، سالم برگزار می‌شود. یعنی سیستم برگزاری انتخابات سالم است و نتیجه رأی‌ها را حتی اگر مخالف پروژه‌ی حکومت باشد دقیق می‌شمارد. به عنوان نمونه، به امانتداری و سلامتِ ناظران و مجریان انتخابات نگاه کنیم. احمد وحیدی وزیر کشور و مسئول برگزاری انتخابات در ۶ ماه گذشته در دو دروغ بزرگ رسوا شد. یکی انکار بخشنامه حجاب‌بان‌ها که اصل نامه منتشر شد و دیگری انکار لخت کردن یک زن به دست ماموران حجاب که ویدئویش را همه دیدند. محمد مخبر، متهم فساد یک میلیارد دلاری در پرونده واکسن است و درباره پرونده‌های اقتصادی خانوادگی‌اش هم پاسخگو نبوده است. شورای نگهبان در کمال وقاحت بدون هیچ توضیحی انتخابات را دو مرحله‌ای کرده و پیشاپیش جلوی «رقیب» را گرفته و به جای «معیار قانونی»، انتخاب را بین نیروهای مورد اعتماد رهبری محدود کرده است. ناظران و مجریانی که در حوزه‌های مسئولیت‌شان به روانی و فراوانی تقلب کرده‌اند چرا در شمارش آراء تقلب نکنند؟ تجربه نشان داده هر جا بیت و شورای نگهبان و سپاه و وزارت کشور منفعت مشترک داشته باشند تقلب می‌کنند چنانکه در ۸۸ کردند. مورد به مورد می‌توان اثبات کرد که در هر دوره‌ای که تقلب گسترده نشده، این منفعت مشترک وجود نداشته است. شواهد نشان می‌دهد در وضعیت کنونی وزارت کشور و سپاه و شورای نگهبان و بیت، بر سر یک نامزد، منفعت مشترک دارند. نظام همانطور که در سال ۱۴۰۰ مصمم بود به هر قیمتی ابراهیم رئیسی را بر کرسی بنشاند اکنون هم مصمم است همان مسیر را ادامه دهد و البته از جریان‌های سیاسی به عنوان سیاهی لشکر با تاریخ مصرف مشخص بهره خواهد برد. ▪️۳) نیروهای سیاسی کشور همواره عقب‌نشینی کرده‌اند. از انتخابات آزاد به انتخابات رقابتی و سپس به انتخابات سالم. سوال این است که به چه دلیلی وقتی حتی در سلامت انتخابات تردید وجود دارد مردم را به مشارکت دعوت می‌کنند؟ خط قرمز عقب‌نشینی‌شان تا کجاست؟ امثال علی لاریجانی و جهانگیری و بقیه که حتی از حق خودشان هم نمی‌توانند دفاع کنند و در بهترین حالت، بی‌حیثیت شدن‌شان را به خدا واگذار می‌کنند چگونه در این تقلب سیستماتیک از حق مردم دفاع خواهند کرد؟ آیا تا کنون جز این بوده که «خودکامه در ازای طعمه‌ای که پیش‌پای‌شان انداخته، همه چیزشان را مطالبه کرده است»؟! ▪️۴) می‌پرسند با توجه به وضعیت بحرانی کشور پس چه باید کرد؟ پاسخ این است که هیچ! مگر اینکه تئوری و نقشه راهی وجود داشته باشد. با کمال تأسف چنین نقشه‌ای نه در داخل و نه در خارج وجود ندارد. علی خامنه‌ای و نظامیان، وضعیت سیاسی کشور را به «انسداد» رسانده‌اند؛ اتفاقی که در دیکتاتوری‌های جهان هم تجربه و تکرار شده است. در شرایط انسداد، حداقل کاری که می‌شود کرد این است که کاری نکرد تا بر مشروعیت حکومت نامشروع افزوده شود. مسئله این نیست که اگر در انتخابات شرکت نکنیم پس چه کنیم؟ مسئله این است که انتخاباتی وجود ندارد که بر سر مشارکت یا عدم مشارکت در آن دعوا کنیم. حضور بدون نقش و نقشه فقط به سود حکومت است و ایران، جامعه مدنی و مقاومتش را تضعیف و حتی ویران می‌کند. روشن است که اپوزیسیون خارجی و داخلی در رسیدن به این انسداد و فقدان نقشه‌ی راه، متهم و مسئول‌اند. اما اینکه آنها نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند به وظیفه خود عمل کنند پیوستن به حکومتِ نامشروع را توجیه نمی‌کند. @Akbarein

شلوغی ناشی از ابتذال انتخابات و تجارت جدید مافیای حجاب اجباری. این بار به سراغ بیمارستان‌ها رفته‌اند تا از لباس بیماران زن هم پول بسازند | می‌گویند چرا جمهوری اسلامی از پیامد این رفتارها درس نمی‌گیرد؟ اتفاقا این ماییم که درس نمی‌گیریم؛ نظام درسش را در استفاده از فرصت‌ها خوب بلد است. @CafeNoun