پنجه‌یِ‌قرمز

کوچه گردِ "کوچه حافظ" به شوق رد گرد پایی که باد برده.

سالگرد کوتاه کردن موهام نزدیکه. یه ساله با سایه‌ام غریبه ام با درد آشنا.

کلا عشق به دلم نمیشنه. (پوستر‌های Arctic Monkeys تموم اتاق رو فرا گرفته.)

امیدوارم روزی قلبم بشکنه چون سنگ شدن مانع شده دیگه نمیشه تجربه‌اش کرد. ما نیاز داریم به متن های فرهیخته. (نبض نداره اقای دکتر)

شکسته شدن قلب یه هنره. هنری که ظرافتش رو گفته شدن، غلاف میکنه. چون قلب شکسته همیشه داستانایی داره برای تعریف کردن که یه قلب خوشحال تا به حال تجربه نکرده. از قلب‌های شکسته چیزهایی خلق میشه که دستایی که نلرزن نمیتونن بِکِشن، بخونن، ببینن، بمونن.

ادمایی خیالِ آبی بودن به سرشون میزنه که رنگ پیله ندیدن. تو کجا تا اون رویا؟

ایمان دارم که ساعت خوابم درست شه، ادم بهتری می‌شم. اما متاسفانه نمی‌شه و منم همون آشغال سابقم.

تو نمیتونی شاعر رو غزل مهمون کنی وقتی عملا از اون جامی مینوشه که کلمات توی اشک چشمش دخیل‌‌ بودن. پس نمیشه خوش آمد گفت، هدیه‌ی اوستایی تو آشیونه‌ی جملات.

چقدر سناریوها آشناست و چقدر حرومزاده‌ها تو این شهر تکراری‌ان.

چقدر حرومزاده‌ها تو این شهر تکراری‌ان.