127.0.0.1♟️

من خسته‌ام اما نمیدونم دقیقا از چی، شاید از گذشته‌ای که همیشه روی دوشم سنگینی میکنه، شاید هم از آینده‌ای که ناشناختگیش همیشه من رو ترسونده، حس میکنم کم کم دارم تسلیم چیزهایی میشم که نباید، شاید به یه استراحت طولانی احتیاج دارم تا عرق سرد اضطراب رو تا مدتی از روی بدنم پاک کنه، یه وقتایی دلم میخواد توی اتاقم برم و در رو قفل کنم و به همه بگم که تا مدتی مزاحمم نشن اما به خودم میام میبینم هزارتا کار و مشغله دارم که باید بهشون برسم و من حتی برای تنها موندنم وقت ندارم، این وسط پرهیز از شروع مکالمه با آدم‌ها هم غیر ممکنه و مدام باید عذاب بکشی و بگی که خوبم، چون خودت خوب میدونی که گفتن حقیقت قرار نیست چیزی رو تغییر بده، شاید وقتشه همه چی تموم بشه.

رد فلگ؟؟ پسری که همه صحبتاش به مسائل جنسی میرسه

دقیقا همین نترسیدن میرینه تو زندگیتون. روزگار واقعا مثل شعر ها زیبا نیست

من به روابط کوتاه و محبت های نصفه‌ و نیمه تعلقی ندارم؛ « نیاز دارم چیزی را با تمام وجودم بخواهم و از عواقب خواستنش نترسم »

🫂

یه ذره آدمم با کلی فکر و خیال.

دیگه به کیرمم نیست با کیا میخندی یا با کیا خوشحالی بحث بحثه لیاقت بود که فهمیدمت

🦦