کاغذی

آبی همیشه رنگ غمگینی بوده درست مثل شعر ها

ولی بلعکس از تغییر متنفرم

نمیدونم چطور اما من از به وجود آوردم عادت جدید خیلی خوشم میاد

سحر ها می‌خوابیدم و زود تر از همه ی افراد هم بیدار میشدم تمام فعالیت روزانه ام همین بود آخر سر هم برای برطرف کردن گشنگی که به جان معده ام افتاده بود ، روی صندلی چرخنده ی قهوه ای آشپزخانه، که مقداری از چرمش به مرور زمام پوسیده شده بود می‌نشستم و با قلپ قلپ نوشیدن شیر تازه ی خنک ، تیکه تیکه کردن نان تست و کشیدن شکلات تلخ صبحانه به روی آن ، و در آخر هم همینطور که به صورت پادساعتگرد صندلی را میچرخاندم ، به سرامیک های لخت و کارتن های چسب خورده که به روی ان نوشته بودند " شکستنی است ، مراقب باشید "زل میزدم و به اهنگ ضعیفی که اتاق بغلی خانه ، بدلیل اینکه فراموش کرده بودم گرامافون را خاموش کنم ، می آمد ، گوش میدادم سعی می‌کردم به چیزی فکر کنم به چیزی که بتواند مرا از این مخمصه در بیاورد اما هرچه فکر کردم ،فکری به ذهنم نرسید ! حتی به این فکر میکردم که چرا دارم فکر میکنم ! باز هم چیزی به فکرم نرسید سفیدی مطلق بود و این درد داشت دوست داشتم یکی روی پیشانی ام بنویسد ذهنش پر و و قلبش شکستنی است ، مراقب باشید و بعد مرا روزنانه پیچ در کارتن محکمی قرار بدهد و با بالن کوچکی به جزیره ی متروکه ایی بفرستد تا نفس بکشم تنها چیزی که به اندیشه ام خطور می‌کرد همین بود ، فرار ! دندان هایم نان هارا ریز ریز می‌کرد و گوش هایم در تلاش بود که بهتر صدای موسیقی را بشنود پس تیز میشد ، حتی چشمانم تار میشد ، چون برای مدت طولانی به قسمتی از خانه خاک خورده زل زده بودم من ضعیف نبودم ، اما قوی هم نبودم و فرار هم بهترین راه حل نبود می‌دانستم که اکنون این من ، دچار یک حزان بی بند بارو این مغمومی ، مهمان ناخوانده تمام تابستانم شده بود پس باید راه چاره ایی می اندیشیدم ، اما چطور ؟؟ من وقتی نداشتم

پدر ها مقصراند ، 1 ژوئن