از مَنی که مَنم

تو کتابِ "هنر و زندگی پیکاسو" یه جمله ی بی نظیری بود؛ که باید به عنوان نصیحت برای تموم عمرمون بهش نگاه کنیم، میگه: «وقتی برای دیگران لقمه بزرگتر از دهانشان باشی، آنها چاره ای ندارند جز آنکه خردت کنند تا برای شأن اشان اندازه شوی؛ پس مراقب معاشرت هایت باش!»

- اختاپوس بی‌کله

به شدت بعض دارم‌ و نه میدونم بابت چی یا حتی برای کی فقط بغض دارم.

واقعا نمیدونم دلیل این حسم بعد از در ارتباط بودن با این افراد به خصوص چیه.

بعد از حرف زدن با یک سری از آدم ها هم‌ نیاز به حرف زدن با یه آدمی دارم که بشینه کنارم و بهم بگه تو کافی هستی،خوب هستی و من به تو افتخار میکنم.

"مهم الان به بعده نه از الان به قبل"

«خوبم خستم فقط» = «دارم بگا میرم لطفا یکی کمکم کنه»

من‌خطاب به آدم درونم: پاشو بیا یه دست دوستی بدیم رفیق.

من خطاب به آدم درونم وقتی در آغوشش گرفتم: "دوستت دارم باشه؟ با هم دُرست‌ش می‌کنیم باشه؟".

آینده انعکاس لحظه حاضر است.

نونت کم بود آب کم بود ترمیم زدن فارسیت چی بود این وسط:/