پنـآه

من فقط بوسیدمت تو خودت شعر شدی باریدی...

پناهِ من...

من نگاه از مردم این شهر میدزدم ولی آنکه را سیری ندارم از تماشایش تویی...

هیچ وقت قول کسی رو بهش یادآوری نکن . قول های فراموش شده همان دروغ های سر اجبار هستند...

مدتی هست میان دلِ من با غمِ تو بوسه و ناز و نیاز و بغلی هست عجیب

تلخه که تو واسه خوشحالی اون تلاش کنی و اون واسه خوشحالی یکی دیگه...

سعدی چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو ای بی‌بصر من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب را... والا

محبوبِ من، عزیزکم، امیدِ روزهایِ ناامیدم، حضورِ تو هر لحظه در کنارم ، آرامِ جان است و نبودت هر لحظه از روز هایِ عمرِ من میکاهد

طوری دوستت میدارم که هر شبانه‌ روز ، بی آنکه ببینمت، بی آنکه ببوسمت، بی آنکه لمست کنم، بودنی‌ ترین بودنیِ شخصِ جهانم شده‌ای... -امید آذر