آبیِ‌پوسیده.

تو می‌ذاری موفق شم در صورتی که با تو باشم. منی که با توعه، آرزوهاش، خواسته‌هاش، هدفاش، همه مطابق میل توعه. اما من فهمیدم باید بتونم بدون تو هم موفق بشم. اما تو عصبی شدی و تموم آرزوهایی که از بچگی برام داشتی رو ازم گرفتی. و الان من یه دونده‌ی قوی با کلی انرژی‌ام که نمی‌دونم میدون مسابقه کجاست، حتی نمی‌دونم قراره به کجا برسم. اما می‌دوام تا بهت ثابت کنم بدون تو هم می‌تونم ادامه بدم. اما چه فایده؟ آخرش که افتادم و هنوز نفهمیدم خط پایان کجاست، تو میای با دستای رنگیت بغلم می‌کنی. همون رنگایی که باهاش روی پیشونیت نوشتی "خط پایان"

می‌بینی؟ فقط کافیه اراده کنی و من دوباره برمی‌گردم پیشت. و در عوض این بغلا، می‌ذاری تنها نباشم. اما به چه قیمتی؟ لبخندم، شادیم، هیجانم، همه رو می‌بری و وقتی می‌بینم هیچ عشقی نمی‌تونم دریافت کنم، بوسه‌هامو به دیوار می‌زنم بلکه شاید به جای مشتایی که با نگاهش بهم می‌زنه، یکم بغلم کنه و بگه دوسم داره. که باور کنم یکی جز تو دوسم داره.

فکر کنم راست می‌گفت. اون همیشه پیشم نبود. ولی من همیشه خیالم راحت بود حواسش بهم هست. نه که بخواد مراقبم باشه،‌ نه. فقط نگاهم می‌کنه و منتظره تا دوباره بغلش کنم. می‌دونه وقتی همه‌ی آدمای دورمو فراری می‌ده، دوباره برمی‌گردم پیش خودش. و من ازش متنفرم. و ازش ممنونم. چون وقتی که واقعا تنها بودم، اون بود. ولی تنفرم بیشتره. چون حتی الان که کلی آدم دورمه، بازم خودمو تنها می‌بینم و اون نمی‌ذاره تنها نباشم. خودخواهه. مثل خودمه. اگه نبود، می‌ذاشت به جای اون توی آینه خود واقعیمو ببینم. نه که تموم عمرشو صرف فهموندن اینکه اون خود واقعیمه به من بکنه.

- rottenblue

اینجام داره مثل کل زندگیم خاک می‌خوره

جدیما برید

https://t.me/yegihastamdoostan برید اینجا

بچه‌هااااا