کرفسِ الهی

بعضی وقتا توی جمع تنها که میشم برای فرار از اضطراب موقعیت و نشون دادن اینکه منم یه کاری دارم، شروع ‌می‌کنم به زنگ زدن به آدمایی که واقعاً دلم نمی‌خواد اون لحظه باهاشون صحبت کنم. و کاش نکنم اینکارو.

ولی عجیبه، با اینکه من نمی‌خوام سخت بگیرم و میگم دنیا ارزششو نداره بخاطر این چیزا خودتو ناراحت کنی بازم اونی که سخت میگیره منم. یا شاید بقیه یه جوری رفتار میکنن که من به این نتیجه می‌رسم باید سخت بگیرم.

واقعاً تا کسی ازتون چیزی نخواسته بیخودی بهش کمک نکنید، براش چیزی فراهم نکنید. قدرشو نمی‌دونن.

کسی که می‌خواد بره رو هُلش بده تا بره؟ نه عزیزم من احمق‌تر ازین حرفام.

چه مرضیه که گوشی‌مو میذارم رو ویبره بعد گمش می‌کنم؟