Mihaē

–ℳ𝓇.𝓇𝒶𝒷𝒷𝒾𝓉☕️✨

یه سرزمینی هست که هنرمندها روی هر درخت اونجا، یک شناسنامه دارن. می‌رم شناسنامه‌ی شمارو برمی‌دارم و پشتش مهر می‌زنم که انتخاب و دزدیده شد.

ای وای کار جدید دخترمو. هنرمند جادو، نقاش قلبم (: 🦌🌲

بدترین حس دنیا لحظه‌ایه که داری میجنگی تا بهش برسی و یک لحظه از خودت میپرسی، " اگه زیادی بزرگش کرده باشی چی؟ شاید خیلی بی ارزش باشه. "

چیز حیرت‌آوری که درباره‌ی تو وجود داشت، این بود که هربار که ترکت می‌کردم، دست‌هایم کنار تو جا می‌ماند و بار بعدی پاهایم را نمی‌بردم و یک‌بار که رفتم و چیزی ندیدم فهمیدم چشم‌هایم جا مانده است و من ترسیده‌ام! ترسیده‌ام که روزی از پیش تو بروم و قلبم را نبرم، ترسیده‌ام که قلبم کنار تو بماند و دیگر بهانه‌ای برای برگشتن نداشته باشم تا دوباره ببینمت.

همین‌که چشم‌هات نبینه و گوش‌هات نشنوه و دست‌هات لمس نکنه، برای ناب‌‌بودن یک احساس آشنا، برای ابد، کافیه.

اون‌ز‌مان حتی قلمت هم با جوهری که رنگش رو به‌سختی به‌کار گرفتی از دستور تو پیروی می‌کرد، تو حتی برای نوشتن هم تاوان می‌دادی، برای رسیدن نامه‌ای به‌دست قلبی که احتمالا فرسنگ‌ها دورتر در سینه‌ی دیگری می‌تپه، باید مدت‌ها صبوری به‌خرج می‌دادی، عشقی وجود داشت از جنس آتش، که هیچ نگاه روشنی نمی‌تونست نور اون رو خاموش کنه.

اون‌ز‌مان حتی قلمت هم با جوهری که رنگش رو به‌سختی به‌کار گرفتی از دستور تو پیروی می‌کرد، تو حتی برای نوشتن هم تاوان می‌دادی، برای رسیدن نامه‌ای به‌دست قلبی که احتمالا فرسنگ‌ها دورتر در سینه‌ی دیگری می‌تپه، باید مدت‌ها صبوری به‌خرج می‌دادی، عشقی وجود داشت از جنس آتش، که هیچ نگاه روشنی نمی‌تونست نور اون رو خاموشش کنه.

کاش یکم ارتباطات سخت‌تر بود، یعنی به‌جای‌اینکه بتونی یه پیام رو برای همه بفرستی و توی یک‌روز با صدنفر تماس بگیری، فقط می‌تونستی کلی راه تا چاپارخوخه بری و اسبت رو استراحت بدی و درنهایت یک نامه‌ی کوتاه رو برای یک معشوقه‌ی دست‌نیافتنی ارسال کنی تا ماه‌ها بعد با جزر دریا به‌دستش برسه؛ انتظار به همه‌چیز ارزش متفاوتی می‌بخشه.