|چه فراقی|

مباد غصه‌ی تنهاییِ مرا بخوری غمِ نبود تو چون سایه پا به پای من است...

در آن دنیا برای دیدنت شاید مجالی شد همانا مرگ، پایانِ سرورانگیزِ دلتنگی‌ست... نشسته‌ام روبه‌روی صندلی‌ات که همیشه بر آن می‌نشستی، مثل همیشه؛ چهارزانو. منتظرم صدایم کنی تا برایت لیوان آب بیاورم و بعدش هم چهره درهم بکشی که این آب خیلی گرم است و خنک‌ترش را می‌خواهی. آن روز را به یاد داری؟ آن روز را که نشسته بودم، چهارزانو، روبه‌رویت! گفتی دستم را بگیر گرفتم! گفتی مرا ببر دم خانه بردم! گفتی دمپایی را بگذار پیش پایم گذاشتم! خندیدی و خندیدم، نگاه کردی و نگاه کردم عصا برایت کافی بود اما همیشه کسی را طلب می‌کردی برای گرفتن دستانش، من آن روز مثل همیشه گرفتم، آهسته گفتی؛"دستم را گرفتی، خدایت دست بگیرد." دست‌هایم خالی‌ست و چشم‌هایم پُر! از امید رو برنمی‌گردانم؛ تا وقتی که صدایم کنی برای گرفتن دست‌هات، می‌نشینم همین‌جا، روبه‌روی صندلی‌ات؛ چهارزانو. ۱۴۰۳/۲/۲۶ #فراقیه‌

به تو داشت خو دلِ گشته خون، ز تو بود جانِ مرا سکون فَهَجَرتَنی، وَ جَعَلتنی مُتَحَیراً مُتوَحشا...

مستانِ نیم‌شب به ترنّم آواز‌های سرخِ تو را باز ترجیع‌وار زمزمه کردند نامت هنوز ورد زبان‌هاست...

دیدار را حواله به بعد از وفات داد بر من دعا کنید بمیرم ببینمش...

منت بر سرم می‌گذارید اگر فاتحه‌ای قرائت کنید و صلواتی بفرستید.

بی تو زنده‌ام، یعنی؛ مرگِ بی‌اجل دارم:)

تو دیگه نیستی بابا...

یک سال از نبودنت گذشت یک ساله که نیستی و جگرم آتیشه... بهار آمد که غم از جان بَرَد، غم در دل افزون شد چه گویم! کز غم آن سروِ خندان جان و دل خون شد

رفتی و موندم...