-مَن‌و‌درباره‌‌ی‌مَن-

هزار بار از اون نفسای عرفان طهماسبی تو این آهنگ مود منه

0:40

یکی از اطرافیانت همون اوایل بهم گفت هرچیم نشد باعث شد بزرگ شی،به تکامل برسی و این و همون روزای اول گفت فکر کردم الکی میگه چون من اونموقع چیزی تو خودم ندیدم ندیدم چون چشامو از روی بچگی و سادگی روی همه چی بسته بودم حالا دارم میبینم دارم حس میکنم درسته اشتباه کردم درسته فکر گذشته و آینده داره من و به یه انسان محتاجِ تیمارستان تبدیل می‌کنه ولی بزرگ شدم همون جوری که من تورو بزرگ کردم،توام با رفتنت بزرگم کردی...

کاش غم چشم‌های کسی نباشیم، آدم‌هایی که چشم‌هاشون غمگینه، یه طور دیگه‌ان، بی‌اندازه غمگین و خسته. «مثلا تو تاحالا چشم‌های من رو دیدی؟»

کاش شبا مغزم از فکر منفجر نمیشپ

فکر میکردم فراموش کردم.. فکر میکردم فراموش کردم چطوری صدات ارومم میکرد فکر میکردم فراموش کردم اولین آدمی بودی که هرثانیه لبخند رو روی لبام می اورد،نه به خاطر حرفا و حرکات دوست داشتنی و بامزش،بلکه فقط به خاطر بودنش.. فکر میکردم فراموش کردم که روزی هزار بار صداتو می‌شنیدم. فکر میکردم فراموش کردم صدات چه شکلیه و گرماش و یادم رفته. حس میکردم یادم رفته تا امروز دوباره صدات و شنیدم... صدای تورو فراموش نکرده بودم ،فقط یادم رفته بود از یاد نمیره اون آدمی که تظاهر به فراموش کردنش و میکنم. -مَن