اَستودان

نه گشنمه می‌خوام بیام تو - فقط یه قدم برو عقب تر

آه یغما..

روزی بر ایوان ِ مشرق یله می‌شد و آفتاب شیر را به پستان‌هایش می‌جوشاند امروز اما، این موریخته گربه‌ی خاکستری تیپاخورده ترین موجود جهان است. و مگس‌ها در چشمان قِی کرده‌اش سور می‌گیرند.

گربه‌ی خاکستری آبستن شدم مداوم را تجربه کرده‌است. و زیباترین فرزندانش را همیشه بلعیده است...

بعضا وفاداری به نسخه‌ی اولیه آنچنان کفاف نیست که در این مورد هم همینطوره.

سرگشته‌ای، به دنبال استعاره‌ها می‌گردی. سرد مثل مثل سنگ، سرد مثل آسمان، سرد مثل صدا. مثل نعره‌ی اصطکاک ِ آسفالت. مثل لحظه‌ای که می‌ماسد. مثل آن ترس از توحش ِ بعد از حادثه، که همپوشانی پلکانت را به درازا می‌کشاند. و همان لحظه، زمان مثل یک چیز وا‌ رفته بر دستانت می‌ریزد. مثل برفی که ذوب می‌شود، مثل تسلیم یک درخت که به یک سو مایل شده باشد. و همان دم است که در می‌یابی این سرما چنان حقیقی‌ست که مثل هیچ‌چیز نیست. چنان رقیق و روان به غریزه‌ات رسوخ کرده است که باید آن‌را بالا بیاوری. و بعد با شکم و حافظه‌ی خالی به ویرانه بنگری.

_