📚کتابخونه ذهن ما|

من کسی نیستم که از ترس خنده‌ی احمق‌ها، از کار دلخواهم دست بکشم. خانه خاموش اورهان پاموک

بعضی وقتا یادم می‌ره همون‌جوری که بقیه برام دوست خوبی هستن منم باید دوست خوبی باشم.

ما فرزندان انقلاب نبودیم، ما نان بودیم. نان داغی که لقمه‌ی چپ سران حکومت شدیم. تکه‌پاره‌مان کردند و خوردند و پاشیدند. نه، چه می‌گویم؟ انگار که در این خلقت اضافه بودیم. ما را مصرف جامعه‌مان نکردند، ما را اسراف کردند، پخش‌مان کردند که بر سفره‌ی خودمان ننشسته باشیم، که هیچ‌کدام‌مان در ساختن آن مملکت نقش نداشته باشیم. شخصیت و هویت‌مان را به لجن کشیدند که حتا در اروپای مترقی هم نتوانیم مثل بقیه‌ی مردم زندگی کنیم. ما هم اسیر این خاک شدیم، آویزان، مثل دندان عاریه که با عطسه‌ی کوچکی از دهن‌شان پرتاب شویم. پرتاب هم نشویم فقط زنده‌ایم، زندگی که نمی‌کنیم. -فریدون سه پسر داشت / عباس معروفی

گفت: «آدم‌ها با رویاها‌شون زندگی می‌کنند.» گفتم: «چرا که نه؟ مگه چیزی غیر از رویا هم وجود داره؟» گفت: «به پایان رسیدن رویاها!» عامه پسند: چارلز بوکوفسکی

دفعه قبلی که دینی میخوندیم رییس جمهور مرد ایندفعه خدا بخیر کنه.