مَلَجا

می‌گفت این گریه‌ها که دروغ نمی‌گن.

‏تحمل در انسان هم چیز بی‌خودیه، مدام همه چیز رو تحمل می‌کنی و تاب میاری و قلبت خاکستری تر و مغزت پریشون تر می‌شه‌.

خانه‌ام سبز، خانه‌ام وسیع، خانه‌ام امن ولیکن دورتر از تن می‌تپد... دورتر از آسمانی که هر روز نفس میکشم زیبایی‌اش را... غمِ غربت به جامِ شوکران می‌ماند که تصاحب کرده امیدِ زیستنم را... چه کنم جانِ دلم؟..؛

خدا جون یه دو دقیقه استراحت بده قربونت بشم. دشمنت نیستم که. بنده‌تم، جانشین‌تم. برده‌تم نیستم هرکاری دلت می‌خواد باهام می‌کنی! هی زارتان زورتان منو امتحان می‌کنی؟ می‌خوای بمیرم بگو بمیر. یا خودت بکش یا من خودم انجام بدم. اینجور زجرکشی رو نمی‌تابم.

_اگه یه روز نبودم، با دیدن بارون، ماه، سر سبزی طبیعت، کتاب ها، روشنایی شمع ها، بوی شکلات، آهنگ های نوستالژی، لباس های رنگی، و صدای پیانو؛ یاد من بیوفت.

آدم‌ها رو باور نکنید. حتی اونایی که قشنگ نگاهت می‌کردن.

و تو قدردان نبودی … تمام دردم این است.

تنها چیزی که الان بهش نیاز ندارم آدم جدیده … تنها چیزی که الان بهش نیاز ندارم آدم‌ها …

وسط سریال دیدن و پی‌ام‌اس و حال بد این چی میگه دیگه🤦🏻‍♀️