واقعا اسمی به ذهنم نمیرسه

رایم رک تَکرار کردم

۶- این همه رای دادیم چه شد؟ پاسخ: همین اینترنتی که اکنون در اختیار ماست، ماحصل رای دادن و غفلت بدنه‌ی تندروی حاکمیت از توسعه‌ی شبکه‌ی اینترنت است. رای ندادن مردم در سال ۸۴ منجر به آمدن سیاستمدار عجیب‌وغریبی شد که مسیر تاریخی کشور را برای همیشه تغییر داد و ایران را از دالان باریک توسعه، فرسنگ‌ها دور کرد. صنایع کشور نابود شد، تحریم‌های شدیدی علیه ایران وضع شد و تخریب منابع و فرصت‌های کشور سرعت بسیار زیادی پیدا کرد. ایران یک جغرافیای محدود و با منابع محدود است، این جغرافیا توان تحمل ایده‌های نیازموده‌ و کارآموزی سیاستمدارانی متوهم را دیگر ندارد.

۸- باید جمهوری اسلامی ببازد تا ما ببریم. پاسخ: بدبختی و فلاکت انتها ندارد. کافی است به وضعیت مردم در کشورهایی مثل افغانستان، عراق، پاکستان و مصر نگاه کنید. ما باید کاری کنیم شکاف میان مردم و حکومت با سیاست پر شود. اگر شکاف‌ها با سیاست پر نشوند، لبریز از خون خواهند شد.

۷- رای نمی‌دهم چون به مقاومت مدنی و انقلاب باور دارم. پاسخ: اگر به مقاومت مدنی معتقد هستید، باید رای اعتراضی بدهید تا فرصت مقاومت مدنی و آزادی بیشتر برای سازماندهی انقلابی معترضین فراهم شود. قوای سرکوب قوی‌تر، امکان انقلاب را ضعیف‌تر خواهد کرد. اگر به انقلاب اعتقاد دارید، دقت کنید که انقلاب یعنی کشته شدن خیلی از مردم، حتی شاید خود شما و در نهایت نتیجه‌ی نامعلوم. انقلاب در هیچ کجای دنیا به آزادی نرسیده. تاریخ توسعه اقتصادی و سیاسی کشورهای دیگر را مرور کنیم. این صحبت‌ها را نیز ببینید: https://www.instagram.com/reel/C8uIuNZNTFJ/?igsh=Ym1rejliMnpiZXVv

۹- رای ندادن ما نه گفتن به حکومت است پاسخ: در دور اول این پیام به حکومت داده شد و رای ندادن در دور دوم چیزی به آن اضافه نمی‌کند. اما دور دوم قصه‌ی دیگری هم دارد. مردم نسبت به حکومت فاصله‌ی زیادی گرفته‌اند و زیادتر شدن فاصله حکومت با مردم با روی کار آمدن دولتی که رویکرد تندی دارد و از سیاست‌های مخربی چون گشت ارشاد و فیلترینگ شدید اینترنت حمایت می‌کند، نتیجه‌ای جز تشدید بحران‌های ملی ایران نخواهد داشت. ایران فرصت محدودی دارد برای فرار از لبه‌ی پرتگاه و باید جلوی تشدید بحران‌های اقتصادی و اجتماعی متعددی که بارها در مورد آن‌ها صحبت کرده‌ایم، گرفته شود. دولتی که عامل تنش بیشتر با مردم است، توانایی حل بحران‌ها را نخواهد داشت. ما نیاز به دولتی داریم که اگر فاصله‌ی میان مردم و حکومت را کم نمی‌کند، حداقل آن را زیادتر نکند.

۵- رای نمی‌دهیم چون همه شبیه هم هستند. پاسخ: تفاوت دو نامزد باقی‌مانده در آزادی زنان و جوانان و اینترنت بسیار زیاد است و در اقتصاد فرق کمتری دارند. حتی اگر فرض کنیم تنها ۱۰ درصد فرق دارند، همین ۱۰ درصد می‌تواند در طول مدت ۸ سال، کشور را به اندازه‌ی بسیار زیادی نابود کند. انتظار بهتر شدن شرایط را نداریم اما می‌توانیم جلوی خرابی‌های عظیم را بگیریم.

۳- رای دادن پایمال کردن خون است. پاسخ: آنچه در سیاست اهمیت دارد، رسیدن به خیر جمعی است. بروز خشم توسط معترضین اگر بدون ایجاد سازماندهی انقلابی باشد، نتیجه‌ای جز خشم متقابل و کشت‌و‌کشتار در پی نخواهد داشت. چنین خشم متقابلی میان حکومت و مردم، آینده مردم را نابود خواهد کرد. کافیست به حکومت‌های بسته نظامی و خفقان در کشورهایی مثل مصر یا به هرج‌ومرج در کشورهایی مثل افغانستان و پاکستان نگاه کنید. اگر می‌خواهید یا مجبورید در ایران زندگی کنید، سعی کنید طوری تصمیم بگیرید که در آینده خون‌های کمتری ریخته شود. این اتفاق در صورتی ممکن است که شکاف بین مردم و حاکمیت کاهش پیدا کند و آزادی بیشتر شود. تنها در این صورت است که جنبش‌های مدنی و اعتراض‌های خشونت‌پرهیز می‌توانند شانس اثرگذاری پیدا کنند و جامعه مدنی در برابر حکومت قدرت پیدا کند.

۲- رای دادن فایده ندارد؟ پاسخ: دولت خاتمی یکی از بهترین عملکردهای اقتصادی را داشت؛ ما به طور مفصل در ویدئوی ۶۰ سال عملکرد اقتصاد ایران دولت‌های مختلف را بررسی کردیم. توسعه حاصل هزاران برهم‌کنش و استفاده‌ی درست از فرصت‌های تاریخی پیش روی یک ملت است. چه بسا اگر حکومت‌ها و مردم ایران(چه در زمان مشروطه، چه پهلوی و چه در زمان جمهوری اسلامی) انتخاب‌های بهتری می‌داشتند، ایران مشابه خیلی از کشورهای دیگر که هم‌رده‌ی خودش بودند، توسعه پیدا می‌کرد. پس رای دادن اگر چه شاید به طور حداقلی، اما حتما اثر دارد.

۱۰- در نهایت انتظار معجزه نداشته باشید! توسعه یک اتفاق نادر است که تعداد محدودی از کشورهای دنیا به آن دست‌یافته‌اند. انتخابات پیش رو، انتخاب میان بد و بدتر بین گزینه‌هایی مهندسی شده توسط حاکمیت است. این‌ها را گفتیم تا در این دوراهی تاریخی، طوری انتخاب کنیم که ایران با سرعت بیشتری تخریب نشود.

۴- رای ما شمرده نمی‌شود و رییس جمهور از قبل مشخص است. پاسخ: اگر اینطور بود مشارکت ۹۹ درصد اعلام می‌شد و رای آن فرد مشخص را هم بیشتر از بقیه اعلام می‌کردند. درست است که نامزدها مهندسی شده‌اند و محدود هستند اما تفاوت‌هایی میان نامزدها وجود دارد که در درازمدت، می‌تواند زندگی ما را تا حد زیادی بد یا بدتر کند!