آبیِ خآکستری.

نبودت پایانمو بی رحمانه به رخ چشم های تاریک من میکشه و من هنوزم به قلمویی که انگشت هات رو فریبانه تصاحب کرده حسادت میکنم به کتابی که رقص انگشتهات اون رو نوازش وارانه تقدیس میکنه و دم و بازدم هایی که هر لحظه لبهات رو لمس میکنن

تو تنها خدای لمس شده توی آغوش منی تنها موسیقی نواخته شده توسط انگشت های یه الهه غیر زمینی که تا ابد برای تو، تو شیار قفسه سینه‌ام تپیده میشه ... زیباترین تمدنی که در این جهان وجود داشته و زیباترین زیبایی از چشمهایی که انعکاس آبی روح تورو تا ابد برای من به تصویر میکشه...

آخر این داستان ایستادم، کنار پرتگاهی بلند، مقابل تو که تفنگت آغوشی که وطنت بود رو نشونه گرفته و چشمهات،به قدمهای سنگینم خیره شده. من شکوفه اندوه چشمهای توام تهیونگ. بین دشت ممنوعه چشمهات زندانی شدم و تو خیال میکنی زندانبان این داستان منم... اما... من همون اندوهی‌ام که پشت نگاهت پنهانش کردی... بزرگترین انتقامی که از چشمهات میگیری و رقیقترین خونی که از قلبت روی زمین میریزه. و تودرست لحظهای که به کاناپه یشمی اتاقت تکیه دادی و با ویولنی که بین دستهات گرفتی سرگرمی... چشمهات رو باز میکنی و بین دود سیگار برگم، پرتره‌ای رو میبینی که بی‌شباهت به خودت نیست. پرتره‌ای از تو که دور از من اما غم‌انگیزی...

ولی میخوام فراموشت کنم¡♡

_دیدی چیشد رُز من؟ میخوام خودمو جلوت تموم کنم؛صحنه قشنگیه مگه‌ نه؟ -دیوونه کردنم این همه مدت کافی نبود؟ حالا میخوای نفسم هم ازم بگیری؟ _the sound of death

_ اینبار قراره چطور منو از خودت متنفر کنی خدایِ من؟ اینبار میخوای منو از وجودیتم بیزار و از نفس هایی که روزی کنار لبهات جا داشتن به کام مرگ بکشی کوک؟ شاید اینبار محکومم به جمع کردن تکه های دریده شده ی روحم ، از کنار جسد دفن شده ی معبودم توی قلبی که نفرت اون رو به رنگ زندگیِ سیاهت درآورده.

″چرا تبر زدی به تیکه خورده‌ لبخندهای باقی‌مونده از خودت؟!″

چرا نمیتونم نقاشیت کنم الهه زیبایی من؟ انقدر زیبا و مست کننده ای که دست هام توانایی رسم کردنتو ندارن؟ یا انقدر دور شدی که حتی لایق نفس کشیدن وجودت روی این کاغذاهم نیستم؟