The Clamor Of Being‌

لوته آیزنر سر صحنه‌ی نوسفراتوی ورنر هرتزوگ، ۱۹۷۹.

«وقتی به تاریخ سینمای آلمان نگاه می‌کنم، بی‌درنگ حسی از درد به جانم می‌نشیند. دیگر برای ما هیچ پیوستگی وجود ندارد. از وقتی شروع کردم به ساختن فیلم، همواره حس یتیم بودن داشتم، چون پدران ما، طرف بربریت را گرفتند؛ بربریت فاشیسم. این مانند از دست دادن پانزده سال اعتبار بود؛ یا حتی بیش‌تر. نمی‌شود بدون ارتباط با تاریخ سینمای خودتان در سینما کار کنید. برای همین است که این طور با جدیت به دنبال ارتباط با سینمای پدربزرگان خودمان هستیم. لوته آیزنر مانند یک پل عمل می‌کرد. او کسی است که تاریخ سینما را از زمان پیدایش می‌شناخت. گویی او واپسین ماموت پُر پشم تاریخ سینما بود؛ کسی که تمام آن‌هایی را که در سینما کار کرده بودند می‌شناخت؛ از برادران لومیر گرفته تا ملی‌یس، پودفکین، ایزنشتاین، فریتز لانگ و مورنائو؛ همه را». ____ از گفت‌وگوهای ورنر هرتزوگ، اریک ایمز، ترجمه‌ی شاپور عظیمی. همین‌طور که لانگلوا و بازن مرشد موج‌نویی‌ها بودند، خانم آیزنر هم مرشد فیلمسازان سینمای نوین آلمان بود. ویم وندرس مشهورترین فیلم خود، پاریس تگزاس را به او تقدیم کرده.

جستار درباره‌ی نگاه کراکوئر به اکسپرسیونیسم آلمان هیچی فوروارد نداشته، نظرات بهروز افخمی درباره‌ی جشنواره‌ی کن چهارتا فورواردی داشته.

این آقا مجریه هم الان نماینده‌ی تهران در مجلسه. کیف کنید.

دلقک جدی جدی اومده بود هفت می‌گفت اون دوران که من فیلم رو فرستادم این شکلی نبود کن، الان که فرهادی رفته این شکلی شده.

....

صحبت های استاد درباره کن✌️🐐

توماس السسر تو تک‌نگاری‌اش درباره‌ی متروپلیس مفصل درباره‌ی خوانش کراکوئر نوشته، ایشاالله حوصله کردم اونا هم می‌ذارم این‌جا، متاسفانه اونا رو خودم باید تایپ کنم. السسر فیلم رو خیلی دوست داشت و نگاهش به فیلم متفاوت از خوانش آیزنر و کراکوئر بود که فکر می‌کردن متروپلیس مضامین فاشیستی داره.