از مینهو به جیسونگ.

انگار که ۱۰۰ ساله باهات حرف نزدم. دلم می‌خواد برات تعریف کنم. از کتابی که خوندم. از اهنگی که گوش دادم. از دردی که می‌کشم. اما ۱۰۰ ساله باهات حرف نزدم.

بهت فکر می‌کنم و همراه با درد لبخند می‌زنم. چون تو بهرحال زیبایی، چشم‌هات برق می‌زنه و خنده‌هات قشنگه. حتی اگه برای من هم نباشی زیبایی.

اما من دوستت دارم؛ چرا منو دوست نداری؟

حداقلش ازت یه بغل آخر داشتم. پایان زیاد بدی هم نبود.

ولی کاش بگی نه. کاش باهام بحث کنی و کاش منصرفم کنی.

بهرحال اینم یه دلیل منطقی برای اینه که بفهمم چیزی از من جز آسیب بهت نمی‌رسه. بخاطر همینه که فرار می‌کنم. چرا یادم رفته بود؟

واقعا نمی‌خوام روزی برسه که نداشته باشمت.