گناه فراموش‌شده‌ی خالقان

کنسولگری ایران جشن گرفته بودن، بودیچکا رو دعوت کرده بودن سخنرانی کنه. امروز صبح تازه پیام داده می‌شه کلاس امروز رو کنسل کنیم؟ خیلی استرس دارم، نمی‌دونم چی بگم، شاهنامه رو شخم زدم چیزی دستمو نگرفت. دارم روی متن کار می‌کنم. اگر می‌شه امروز نیام. اگر پیشنهادی هم داری بده. تو که می‌دونی من به این مناسبتا اصلا اعتقاد ندارم و شرایطش هم می‌دونی. چی بگم که هم خدا راضی باشه هم خلق خدا؟ بهش گفتم از مشاهده‌پذیری دختران در youth leadership بگو. براش توضیح دادم. مثال زدم. چندتا مقاله درمورد نقش زنان در افزایش سلامت روان در ساحت اجتماعی فرستادم. گفتم اشاره کن دختر رو نباید بهش مقام قدسی داد و گذاشت روی طاقچه. دختران امروز بخاطر اینکه نسلی هستند که در حال گذار از دوران محرومیت به مشاهده‌پذیری هستند، باید توانمند بشن. دختران نباید به هیچ شکلی، چه تفکیک چه تقدیس یا هرچیزی از جامعه جدا شن. گفتم این پدرسگا حرفایی درمورد برابری جنسیتی رو بدشون میاد. بیا یه اسکی روی حرفای جردن پیترسون برو درمورد تفاوت زن و مرد و بگو باید به دخترانمون یاد بدیم این آپشن‌هایی که روشون نصب شده به گفته‌ی پیترسون، چطوری فعال‌سازی کنن و ازش برای قدرت و توانمندسازی استفاده کنن. این تفاوت‌ها تبدیل بشه به نقطه قوتشون، نه مانع مشاهده‌پذیری‌شون. نشسته بود وویس منو متن کرده بود رفته تو کنسولگری ارائه داده. شب پیام داد نتونستم ضبط کنم ولی فیدبک‌هایی که گرفتم خیلی مثبت بود. مجموعا راضی بود. دوباره فکر کردم کاش من مشاور رسانه‌ای و روابط‌عمومی بودم. به شدت از این کار لذت می‌برم. از خط مشی دادن خوشم میاد. و توانایی‌ش رو هم دارم. تجربه جالبی بود. اینکه بودیچکا بهم افتخار کنه خیلی برام جذابه. اینکه برگشت بهم گفت بهت افتخار می‌کنم، چه ذهن پویایی داری، چقدر ایده داری! و تمام اینا رو دو ساعت مونده به مراسم تا پیامشو دیدم بداهه تند تند گفتم و متن و رفرنس رسوندم بهش. خوشایند بود...