𝖯𝗅𝗎𝗏𝗂𝗈𝗉𝗁𝗂𝗅𝖾"

در نهایت، ۱۴۰۲ با من عمیقا بی رحم بود. من رو تو بدترین و سخت‌ترین شرایط و فشاری که میتونستم تحمل کنم قرار داد، عزیزی رو از من گرفت، من رو بار دیگه از آدم‌ها ناامید کرد و حقیقت آدم‌ها رو تا لحظه‌ی آخر، بارها و بارها بهم ثابت کرد؛ ولی این سال من رو بزرگ کرد، بهم نشون داد که میتونم از پس سخت‌ترین و بدترین شرایط بر بیام و قوی بمونم، بهم نشون داد میتونم با غم نبود عزیزی، هرچند سخت کنار بیام، و بهم نشون داد که باید حقیقت آدم‌هارو پذیرفت و با پذیرشش، هر طور که موجب آرامش آدمیه، زندگی کرد؛ چه با آدم‌ها و چه بی آدم‌ها. درسته، ۱۴۰۲ با من بی‌رحم بود. شاید هدف ۱۴۰۳ هم بی‌رحم بودن با من باشه؛ ولی برای این بار، منی وجود داره که جلوش رو میگیره و نمیزاره که به این هدف برسه.

تمام لحظات کارگاه هنری اسفند و یکی از زیباترین لحظاتش، حلقه‌ی پایانی. لحظاتی که زیر بارون و مرکز اون خونه، آهنگ خونه‌ی ما رو میخوندم، جز قشنگترین و به یادموندنی‌ترین لحظاتی بود که تو این مدرسه تجربه کردم و حس خالصانه‌ی اون لحظات، هرگز از یادم نمیره.

شب یلدا. شبی که عمیقا برای من حس خونه داشت. واقعی‌ترین حس بین عزیزترین و قشنگ‌ترین آدمای زندگیم.

روز آخر شمال. دوویدن و پریدن با تمام وجودم برای چندین ساعت تو دریا همراه با ریحانه و ابرهای بنفشی که درست بالای سرمون قشنگ‌ترین نقاشی بود که میتونستم ببینم.

جاده‌ی جنگلی، بارون، مه، ابر و هوای خنک و حس تمامی مورد علاقه‌هام تو یک مکان و زمان در حالی که سرم رو از شیشه کامل برده بودم بیرون و به صدای آرامش‌بخش تهیونگ تو for us گوش میدادم، جز لحظه‌هاییه که تا آخر عمرم آرامش خالصش به یادم میمونه.

قدم زدن بین درخت‌های بی‌انتهای جنگلی که جزئی از وجود منه وقتی که بوی نم بارون رو حس می‌کردم اگر برای من به یاد موندنی‌ترین لحظه نبود پس چی می‌تونست باشه؟

وقتی که رفتم لب ساحل و موزیک‌ ویدیو‌‌ ای که همیشه دوست داشتم با آهنگ مورد علاقم ازم ثبت بشه رو همونطور که عاشقش بودم ثبت کردم.

با ریحانه زیر درختی دراز کشیدیم. چیزی که حس میکردم، صدای موج‌های دریای طوفانی از جلوی پام، صدای جریان چشمه‌ای از کنارم، صدای پرنده‌ها، حس هوای خنک و نم بارون روی صورتم بود و هوایی که عمیق نفسش میکشیدم و لحظه‌ای که عمیقا درونش زندگی کردم.

هوا خنک و بارونی بود. برای چند ساعت تو شاه نشین نشسته بودم و قهوه‌م رو می‌خوردم و با آهنگ ملایمی، به آسمون مورد علاقم و دریای طوفانی‌ای خیره شده بودم که به من طوفانی از آرامش بخشیده بود.

هوا خنک و بارونی بود. برای چند ساعت تو شاه نشین نشسته بودم و قهوه‌م رو می‌خوردم و با آهنگ ملایمی، به دریای طوفانی‌ای خیره شده بودم که به من طوفانی از آرامش بخشیده بود.