Inspiratie vanuit en over ‘zijn’

Alles wat je nu ziet, hoort, proeft, ruikt, voelt en denkt is wat ís. Dit is het. Het onkenbare mysterie. Het is een open deur. En toch realiseren weinigen het. We denken dat we het realiseren en begrijpen. Maar dat is iets heel anders. En dat zet ons voor een bizarre paradox. Om te ontdekken wat in werkelijkheid al het geval is. Het gevoel van incompleetheid en het daardoor op zoek gaan naar vervulling klopt. Er valt ook iets te ontdekken! Het mysterie wil ontrafelt worden. Laat je niet wijsmaken dat de reis onnodig is, eenvoudigweg omdat het een illusie is. De reis is nodig om de illusie te doorzien. En pas wanneer de illusie is doorzien voelt het veilig genoeg voor je innerlijk systeem om zich te openen voor wat in werkelijkheid al zo is en valt het ermee samen. ~ Linda Rood (www.lindarood.com)

Zodra ik opga in gedachten over mijzelf of het leven, is er een subtiele spanning in mijn lichaam. Zodra ik openga voor de realiteit waarin alles zich afspeelt, vloeit spanning weg. Maar zodra ik wíl dat dat er spanning wegvloeit, regeert mijn ingebeelde ‘ik’ weer en houd ‘ik’ spanning vast. Knarsen je hersenen als je deze woorden leest? Goed zo! Het is niet de bedoeling dat je hersenen dit begrijpen. Laat ze het maar opgeven. Uit: Het ja-gevoel Ook te leen bij de bibliotheek. Foto gemaakt op Canva

Een korte opname over stoppen met het volautomatisch voortrennen in het rad van Samsara

Een meditatieve talk uit de online verdiepingsgroep van vanmorgen. Over nu zijn, loslaten en springen en over nog niet durven springen. En hoe ook dat zijn functie heeft.

De toetssteen van liefde Ieder mens heeft een innerlijke toetssteen van liefde in zich. Waaraan je dat wat je gelooft kunt toetsen. Liefde voelt weids, ruim, vrij en als vrede. Voelt het daarentegen in jou beknelt, benauwd, klein, gevangen, boos, razend, gespannen, schuldig, angstig enzovoort dan geloof je iets wat tegen de werkelijkheid van liefde ingaat. En al lijkt het nog zo waar en gestaafd met feiten … de toetssteen liegt nooit. De toetssteen zelf is liefde in zijn puurste vorm. En liefde kan niet liegen. Liefde ís eenvoudigweg. Als mensen kunnen we daarmee uitlijnen, en ons handelen ermee in lijn brengen. Of we gaan ertegen in, voelbaar en zichtbaar in weerstand, tegenslag en strijd. Wat geloof ik over deze situatie, waardoor ik er zo’n last van heb? Het antwoord is jouw poort naar liefde. ~ Linda Rood Foto gemaakt op Canva 07-07-2023 #vragennaarvrijheid #vandoennaarzijn #jagevoel #meesendemagischepoort

Je pijnlichaam roept en smeekt: ‘Kom stap in. Leef me uit! Voel me. Leef me.’ Heel onaantrekkelijk en toch met een enorme aantrekkingskracht. Als een magneet, als hard drug. En zodra je instapt voelt het als de realiteit. Echt Waar. Afschuwelijk waar. Zielig waar, slachtoffer waar, dader waar, vingerwijzend waar. Schuldig, verantwoordelijk, zorgelijk, angstig, boos, razend, schaamtevol … Het is een veld wat zich met jouw aandacht voedt, iedere keer dat je instapt en het uitleeft. Ik voelde het gisteren toen ik met een gezinslid wandelde. En diegene me iets vertelde waarbij schuldgevoel en falen uitnodigend hun poorten voor me opende. ‘Kom, stap in!’ Zo bekend, zo’n uitgesleten pad. Ik dipte mijn tenen erin. En jemig wat een intens veld! Zinderend, pulserend. Wat een high en wat een low! Nog iets verder ging ik erin. Het voelde echt! ‘Ik ben zo zielig, het is gerechtvaardigd om me uit te spreken.’ En dus sprak ik een eerste zin uit vanuit dit veld. Tegen een wakker gezinslid die manipulatie al vanaf een kilometer afstand doorheeft. En er niet in mee ging. Het hielp. Er was weer helderheid: ‘Oh ja! Ik ben er nu in!’ Ik stapte weer uit. Bizar! Plop, het veld sloot zich weer. Weg waren de zielige gevoelens, de verongelijktheid. Er was rust en stilte. En ik ging voelen. Erin - eruit … Boeiend! Ik weet dat bypassen zinloos is. Het onderdrukken van het pijnlichaam. Dan komt het gewoon met vereende kracht op een ander moment terug. Vaak juist wanneer het niet uitkomt. Dit keer ging het echter niet om de inhoud van het pijnlichaam. Het was de structuur die mijn interesse had. Het veld zelf. Hoe het voor me lag en me uitnodigde. Hoe ik erin stapte en hoe dat voelde. Zo intens! En hoe het voelde als ik eruit stapte. De rust en kalmte. Als het pijnlichaam je in de greep heeft kun je er rechtstreeks induiken. Zodat je zo snel mogelijk de bodem bereikt, het weer openbreekt en doorstroomt. Iets wat niet aan te raden is wanneer het ego nog stevig in het zadel zit. Of wanneer je niet bekend bent met voelen of het dragen van je pijn. Erin duiken is ook niet hetzelfde als het uitleven van je pijnlichaam. Je kunt het pijnlijke thema ook gebruiken om te helen met zelfonderzoek zoals de Vragen naar Vrijheid, Choose Again of The Work. Zodat oud zeer kan helen en de beperkende overtuigingen doorzien worden. Of/ en er hulp bij zoeken. En je kunt dus ook het pijnlichaam nieuwsgierig tegemoet treden. Zonder iets met de inhoud te doen. Puur het veld te voelen, de structuur. Met het risico van er kopje onder in gaan of het bypassen. ~ Linda Rood

Hoe vaak stap je nog in? In de volgende rit in de achtbaan. Genietend of vrezend en moe van de zoveelste afgrond, klim en het over de kop gaan. En ook al wil je eigenlijk niet meer instappen, toch vermoed ik dat de verleiding groot is. Dat je tijdelijk vergeet dat ook deze rit gewoon een variatie is op meer van hetzelfde. Even een vlaag van verstandsverbijstering. En daar ga je weer. Nog weer een diepere laag om te helen, een pijnstuk, een strijd om te strijden, een doel om te behalen, een inzicht, diepere realisatie, een verlangen wat gestild wil worden, patroon wat ontrafelt wil worden … De rondjes moeten blijkbaar gemaakt worden. En je gaat ook niet werkelijk over het instappen. Al helpt het om dat te realiseren en te voelen hoe zat je ervan bent. Om misselijk het zoveelste rondje te maken, klaarwakker en kotsend. Het er kotsmisselijk van zijn helpt je. Het brengt je tot de rand van het bekende. Waar je gewoonweg niet meer kúnt instappen. Omdat je weet en ziet dat iedere variatie, hoe mooi, verruimend, verheven of gelukzalig het er ook uitziet, slechts meer van hetzelfde is. Het hele feest van de achtbanen gaat vervolgens gewoon door, maar nu zonder ‘jou’ erin. ~ Linda Rood

Een meditatieve talk uit een online verdiepingsgroep over de is-heid van het leven en over eenheid. Ik lees onder andere een stukje voor uit het boek 'Niets is belangrijker' van Adyashanti. Uit het hoofdstuk - Je bent de totale omgeving, Alles is zijn omgeving, en de omgeving is ieder individueel ding. Wat is dat, de eenheid leven? In deze meditatieve talk vertel ik erover en 'neem ik je er in mee'. YouTube: https://youtu.be/b_32s2Tv1Ig?si=ezHik0so8rRxxUOd Spotify: https://open.spotify.com/episode/5VAO6JkwL5wNs9Iyyo1Y32?si=q1w6uSqKSamTNd4Ed1ZuqA

ZOEKEN EN ZIJN Zoeken naar zingeving, bezieling, verlichting of zelfrealisatie is de brandstof en motor die je tot aan de poort van jezelf kan brengen. Het is de kracht van worden die je helpt je zijn te ontdekken. En paradoxaal genoeg is zoeken tegelijkertijd de beweging die je ervan weerhoudt te realiseren dat jouw zijn er al helemaal volledig is. Je kunt je eindeloos verdiepen in details; in engelen, de zoveelste dimensie, heling, spirituele of psychologische ontwikkeling enz enz, in de hoop en verwachting daar (de bron van) Het Grote Mysterie te vinden. Terwijl Het Grote Mysterie daarmee juist aan je zicht en beleving onttrokken blijft. Het Grote Mysterie dat ben jij. Er is niets anders dan dat. - Linda Rood www.lindarood.com Foto: Joey Kyber, Unsplashfoto’s 4 juni 2022