Sapiophille

خیلی خواستم خودمو کنترل کنم چیزی نگم ولی نشد واقعا خدا این استعداد رو بهت داده که غزل تلخ بگی دل یه عده رو هم بشکنی؟ چرا بعضیا میخوان خودشون خودشون رو افسرده ‌کنن ؟ یا افسرده جلوه بدن کلاس داره ؟ دو روز دوری این همه ناله داره؟

غزل جدیدم: نمیدانم چه شد رفتی و از چشمِ تو افتادم هنوزم عاشقت هستم ، دلیلِ بغض و فریادم مرا ول کردی و داغی نهادی روی این سینه منی که گفته بودم عاشقت ، مانند فرهادم شبی در کوچه های قم ، کنارت بودم و گفتم : نباشی خانه ای ویرانه ام ، پیش تو آبادم.... زدی لبخند زیبایی و گفتی: "تا ابد هستم" چه ذوقی داشت تنها با همین جمله ، دل سادم شنیدم از یکی یار جدیدی برگزیدی تو جهانم تیره شد ، ویرانه شد از بیخْ ، بنیادم تو اکنون در کنار دیگری هستی و خوشحالی تصور کن منم خوشحالمو از فکرت آزادم برو خوش باش بعد از من ، فقط لذت ببر هر دم که بعد از رفتنت تنها ، به خوشبختیِ تو شادم تمام گریه هایم ، نذر یک ثانیه لبخندت فدای تارِ مویت ، اینکه من بعد از تو "جان دادم"

اصلاح شعرم تموم شد الان میزارمش تو کانال:

‏احتیاجی نیست برای کسی که نمیفهمه توضیح بدی چه کارایی براش کردی و چقدر باهاش ساختی و چقدر به فکرش بودی ، نباش ، گذر زمان بهش میفهمونه .

شبی در کوچه های قم کنارت با لب خندان کنون من در همان کوچه به یادت ناله سردادم و مشغولم در این شب ها، به سیگار و به شبگردی که در هر گوشه از قم بی تو من با درد همزادم

این شعري که گفته بودم رو دارم یکم‌ روش کار میکنم دارم اصلاحش میکنم

یه چیزی بهت بگم؟! بعضی وقتا لازمه دلت بشکنه،بهت بربخوره وناراحت بشی؛ بعضی وقتا از دست دادن بهترین تجربس؛ هیچکس توشادی موفق نشده؛ این غم و سختیه که ادمو هدایت میکنه به سمت هدفاش؛ پس از رفتنا،سختی ها،نشدن ها و نرسیدن ها نترس!

چقدر قشنگ گفته: هر انسانی، مستحق داشتن کسی‌است که باعث شود قلبش فراموش کند که روزی شکسته است...