سکوت عشق💔

‏ همه دردم، همه داغم، همه عشقم، همه سوزم همه در هم گذرد هر مَه و سال و شب و روزم وصل و هجرم شده یکسان همه از دولتِ عشقت چه بخندم، چه بگریم، چه بسازم، چه بسوزم گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم حیف‌وصدحیف که دور از تو ندانی به چه روزم دست و پایم تپشِ دل همه از کار فکنده چشم بر جلوه‌ی دیدار نیفتاده هنوزم غصه‌ی بی‌غمی‌ام داغ کند، ورنه بگویم داغِ بی‌دردی‌ام از پا فکند، ورنه بسوزم «رضی‌ام»؛ جمله‌ی آفاق، فروزان ز چراغم همچو مَه، چشم به دریوزه‌ی خورشید ندوزم... ‏ #رضی‌الدین_آرتیمانی

مانده ام! عشق چرا اینهمه ارزان شده است خنده ها کم شده و گریه فراوان شده است هر دلی با دو سه تا دلبر و دلدار شده دل یک عده چرا مثل اتوبان شده است، گرمی عشق کجا و دل عشاق چه شد سینه ها یخ زده انگار زمستان شده است هر که دل داد به کس تا سر یک هفته نشد باز پس گیرد از او زود پشیمان شده است کلبه ی کوچک و زیبا وسط جنگل عشق محفل منقل و آلوده ز قلیان شده است عشق شد دور از این وادی و آبادی ما عشق از آدم و این ملک گریزان شده است

در دلم عشق تو می ماند و من می میرم عاقبت از غم تو ره به جنون می گیرم چه کنم گر تو نباشی همه دنیای دلم؟ بخدا بی تو ز دیدار همه دلگيرم تو چه گفتی به دلم؟ جز سخن مهر و وفا من چه گفتم به تو؟ جز اینکه به غم زنجيرم از تو آغاز شد و با تو به پایان برسد این کتابی که مهیا شده از تقديرم