قَهوه یِ تَلخ.

در آخر ما روح های فراموش شده می‌شیم. اما حداقل روح های ما فراموش نمی‌کنند بوسه‌ها و آغوش‌ها و حرف‌ها و نگاه هایمان را. و تو تا ابد در روح من جاودانه خواهی زیست.

حالا جنونِ شادی و سستیِ خوشحالی را درونم حس میکنم اما این‌بار نه تورا در آغوش گرفتم نه گرفتارِ حصارِ چشمانت شدم و نه در خیالاتم دیدمت. این دفعه انگار آتشِ درونم ندیدنت را بهانه کرد و شعله‌هایش را افروخت و قلبی از جنس مشتی خاکستر حاصلش شد؛ این‌بار شادیِ سبکی از بارِ طولانی مدتِ دوست داشتنت بود.

+1

و امشب که بادها ماسیده‌اند و خنده‌ی مجنون‌وار‌ سکوتی در قلب شب لنگان گذر کوچه‌های بلند حصار تنهایی من پر کینه می‌تپد. -هوای‌ِ تازه