خاطِرات .

Don't you remember the memories?

ولی اون تنها کسی بود که ورژنِ مهربونمو دید.

خب حاجی ، زندگی همینه .

هیچوقت کنار او احساس ناکافی بودن نداشتم. اما این روزها عجیب در گودال سردرگمی و تنهایی فرو رفته ام و خاطرات را نشخوار میکنم. دلتنگی به روحم زخم میزند و فکر میکنم زخم هایم طلسم شده باشند ، طلسم با نام مستعار بلع در زوال. من او را دوست داشتم یا فقط همه ی آنها از روی نیاز بود؟! اما میدانم روح و جسممان چنان عالی و بی عیب در هم آمیخته بود که این آمیختگی و یکی شدن هیچ جای سوال و پشیمانی ای نداشت. چنان آمیختگی ای که سال‌ها پس از مرگ او احساس می‌کردم افکارش در ذهن من شناور است. و امروز ، به جز یک کف دست از گرمای وجودش چیز دیگری از او در سوراخ سنبه های تاریک ذهنم باقی نمانده.

در انتهای جاده به سمت درختان بلوط بیا ، همانجا که پوشیده از مه است. ترست را کنار بگذار. به تو قول می‌دهم اینجا آخرین مکانی‌ست که باید از آن بترسی. قدم‌هایت را تند کن و به دنبال نامم روی سنگ هایی که اکنون با اشکِ آسمان پر شده ، بگرد. برایم از شادی‌ها یا غم‌هایت بگو . دیگر نمیتوانم مثل قدیم غم‌هایت را بِخرم و اشک‌هایت را تبدیل به قهقهه کنم ، اما قول میدهم به تک تک صحبت‌هایت گوش دهم . اینجا میتوانی درباره‌ی همه‌چیز بگویی، حتی درباره‌ی رازهایی که از همه پنهانشان میکنی تا مبادا قضاوتت کنند ؛ شنیده‌ای که میگویند مرده‌ها قضاوت نمیکنند .

اون از جنس خوبی بوده که زده

زبون مورچه ها هم بلده