Images of broken Light

«کودکی من (و نسل ما) به گونه‌ای بوده که تاثیرات عمیقی بر همه‌ی وجوه زندگیمان گذاشته است. من شعری از کودکی ام به یاد ندارم. اصلاً شعری به ما یاد ندادند. تازه در دهه‌ی سوم زندگی‌ام فهمیدم که توپ قلقلی را باید از بابا جایزه میگرفتم و پاهایام را باید دراز میکردم تا مادر برایام اتل متل میگفت. باید معلمان به ما یاد میدادند تا برای خورشید و آسمان شعر بسراییم، باید همراه درختها قد میکشیدیم، باید با رودخانه جاری میشدیم، باید با پروانه‌ها آسمان را در مینوردیدیم و باید و باید و باید و ... ولی موسیقی ما مارش نظامی بود، شعر ما برای تفنگ و سنگر بود و از ترس هلیکوپتر جرات به آسمان نگاه کردن را هم نداشتیم. در دهه‌ی سوم زندگی‌ام فهمیدم قصه‌ای بلد نیستم، اصلاً نمیدانستم که کودک باید پای قصه پدربزرگ و مادربزرگ‌ها بنشیند و به قصه‌ی خرگوش شجاع و جوجه اردک زشت گوش کند و با آنها بخوابد. نمیدانستم که کودک باید با رویاهایاش زندگی کند و با آنها بزرگ شود، آخر قصه‌ی کودکی‌های  ما تعداد کشته‌ها در فلان کوهستان یا ساعتها جنگ در فلان کوه بود. باور کن نگذاشتند کودکی کنیم شاید به همین دلیل باشد که هنوز در سی و چند ساله‌گی دوست دارم بازی‌های کودکانه انجام دهم. شاید به همین دلیل باشد که اینقدر از بازی با بچه‌ها لذت میبرم و هنوز آرزو دارم باز فرصتی پیش آید تا پای ثابت حلقه عمو زنجیر باف و گرگم به هوای کودکان شوم. از نسل ما بازی، شادی و لذت را گرفتن به همین خاطر چیزی از کودکی‌ها به یاد ندارم. حال تو بگو، اگر از شعر تو اعتراض، فریاد و عشق را بگیرند، چه میماند؟ اگر از طبیعت بهار را و از شب، ماه و ستاره را بدزدند چه میماند و حال بگو اگر از یک انسان کودکی‌اش را بگیرند از او چه به جا میماند؟» فرزاد کمانگر اردیبهشت ۸۸

یه کاری هست که ما همیشه انجامش میدیم‌. بدون اینکه بهمون گفته باشنش. اصن چیزی نیست که از تربیت اومده باشه. یا ذاتی و ناارادیه، یا هرکدوممون در یه نقطه‌ای از زندگی به این نتیجه میرسیم که انجامش بدیم. یچیزیه که هیچوقت با کسی درموردش حرف نمیزنیم، اما انگار همه باهاش اتفاق نظر داریم. همه با انجام دادنش موافقیم. گفتم بگو چیه خب؟ گفت قایم کردن رنج‌هامون. نگه داشتن گریه‌مون. انکار کردنش. گفتم خب مناسب نیست دیگه هرجایی و جلوی هرکسی بیرون بریزیش دیگه. گفت خب اره اما چجوری ما به این نتیجه میرسیم اصلاً؟ مامان بابات تاحالا به تو گفتن جلو بقیه گریه نکن؟ چجوری تو به این نتیجه رسیدی مثلا؟ اصلاً رسیدی هم که رسیدی. باز عجیب نیست؟ مثلاً داری با دوستت فیلم میبینی، بعد سر صحنه‌ی غم‌انگیزش جلوی اشکاتو میگیری. خب چرا؟ یا بعضی موقع احساس ضعف میکنی، بی ارزش بودن، بعد این احساسو به نزدیکاتم نشون نمیدی. چرا همیشه ظاهر خوبو نگه میداری؟ گفتم خب این ریشه‌ش تکاملیه دیگه. میخوای همش خودتو قوی نشون بدی چون فکر میکنی تو اون قبیله‌عه هستی و باید طوری مستحکم و شاد باشی که طرد نشی. یا مثلاً قوی باشی که دخترای قبیله بخوان باهات بخوابن. گفت اینم بگم قبول باز هنوز عجیبه. مثلاً تو میدونی من شکننده‌م، منم میدونم تو شکننده‌ای، همه از انسان بودن همدیگه خبر داریم. از رنج‌های عمیقی که احاطمون کرده‌ان. چرا بازم سعی میکنیم انکارش کنیم؟ هنوز سعی میکنیم همدیگرو اوسکل کنیم؟ گفتم خب لابد تا الان جواب داده که ادامش میدیم. تو گول نخوردی تاحالا؟ من که خوردم. مثلاً از خودم پرسیدم فلانی وقتی احساس ضعف بکنه و ناراحت باشه چه شکلی میشه؟ و هیچ چیزی به تصورم نرسیده. گفت شایدم اصلا این اخلاقمون محدود به ایران و خاورمیانه باشه. تو میدونی تو اروپا راحت گریه میکنن یا نه؟ گفتم من که نمیدونم. گفت کاش راحت گریه کنن. لاقل با خودم میگم این محدود به جغرافیاس. این رو هم گردن به دنیا اومدن تو ایران میندازم. نه که تمام انسان‌ها روش توافق کرده باشن. اونجوری من تنها میشم. البته منم جزو همونام که زور میزنه و نگه میداره. این رو از دبستان تمرین کردم. زمانی که بغض میکردم و به خودم فشار میوردم تا تو کلاس گریه نکنم. اما انگار همش فشار بوده. همش زوری بوده. خودم نخواستمش. بنظرت بقیه آدما هم همینجورین؟ اونام دارن زور میزنن؟ گفتم نمیدونم. به قیافشون که میخوره درحال زور زدن باشن. گفت آره مشکل منم همینجاست. اگر هممون سر زور زدن روی یچیزی توافق کرده باشیم چی؟ چرا الکی براش دست و پا میزنیم؟ چرا گریه کردن در خیابون عادی نشه؟ یا احساساتی شدن موقع دیدن یه فیلم؟ یا هرموقع که اشکی بشی حتی اگر برای یه چیز مسخره باشه؟ گفتم نمیدونم. گفت منم.

It's the devil's way now There is no way out You can scream and you can shout It is too late now Because you have not been Paying attention Paying attention Paying attention Paying attention...

ردیوهد این آهنگو الهام گرفته از رمان‌های سیاسی جرج اورول، درمورد قدرت گرفتن تمامیت‌خواهی و کنترل و سرکوب و آدم‌هایی که با شیطان معامله میکردن و توجه نمیکردن که چه تبعاتی داره نوشت. آدم‌هایی که مسبب قدرت گرفتن همین تمامیت‌خواهی و نابودی زندگی‌های خودشون و مردم دور و ورشون شدن. امروز هرکاری که بکنی تا حداکثر دوسال آینده قراره لاین‌های این آهنگو با تمام وجودت حس کنی. قراره زندگیشون کنی و به قول اندرو خون گریه خواهی کرد. و تنها چیزی که در اون شب‌های سیاه به دادت میرسه وجدانته. اینکه با خودت بگی جزو مسببینش نبودی. شریک جرم نشدی. با شیطان معامله نکردی. میدونی که این حداقل ترین کاریه که ازت برمیاد. امیدوارم توجه کنی.

Lyrics bemal rush

یه دوستی داشتم پرستاری تهران قبول شد اما به اصرار خانواده و اینکه مثلاً رفت اونجا خانواده پول ندارن خرجش کنن توی همون شهرستان خودش رفت فرهنگیان. درحالی که اصلاً تصورش واقعیت نداشت و نیاز نبود اینکارو کنه. اولاً که تحصیل دولتی اونقدر براش خرج نمیتراشید دوماً خودش با یه کار نیمه وقت میتونست خوش گذرونیاشو بدون کمک خانواده داشته باشه. اما اون کارو کرد و بعد فهمید چقدر اشتباه بوده و دیگه نه راه پس داشت نه راه پیش. وضعیت غم انگیزی بود. هرموقع که بهش فکر میکنم براش ناراحت میشم.

#پیام_ناشناس منم دعوت شدم برای فرهنگیان و اگر برم احتمال خیلی زیاد قبول میشم چون هیچکس نیست تو این رشته تو شهرمون. تو این یک هفته تقریبا با استرس و فشار و کابوس بوده مشکلم اینه پیش ما همه فامیل فرهنگیانی هستند و خانواده براشون خیلی ضروریه که ما هم بشیم من نگفتم که دعوت شدم و نمیرم کوچک ترین دلیلش خودسانسوری هست ولی تا همین دیشب کابوس و استرس دارم که خب شغل چیکار کنم اگر نتونم خودم رو به تهران برسونم اگر اشتباه کرده باشم چی پیام شما رو دیدم و دقیقا این چند وقت همین فکر ها تو سرم بود. @HarfBeManBot : نه واقعاً اگر نمیخوای به هیچ وجه نرو و زندگیتو سیاه نکن. نگران این نباش که شغل رو چیکار کنی و اینا. اگر تلاش کنی و بخوای شغل زیاد هست که میتونی شروع کنی و گسترشش بدی. ساده تریناش هم فروشندگی و کار تو کافه رستورانا و اینا هستن. شما حتی چنین کارایی گیرت بیاد توی تهران کرج هم میتونی با همون کار بمونی و زندگیتو بگذرونی با موندن تو خوابگاه و اینا. اصلاً فکر نکن که فقط فرهنگیان هست و خوب و مناسبه. این دقیقاً فکریه که روی آدم میندازن و خطای ذهنی خود انسان هم هست که دچار کوری ارادی میشه و گزینه های زیاد دور و ورش از ذهنش میپرن. اما اینجوری نیست دنیا. حتی توی همین ایرانشم شما شغل برات پیدا میشه. اصلاً نگران این قضیه نباش. اینو بدون که اگر بری شغلای دیگرو امتحان کنی و یاد بگیری بری جلو و خوشت نیاد و بخوای میتونی راحت برگردی پای معلمی، اما اگر بری توی فرهنگیان خیلی سخت میشه بیرون اومدن ازش. بماند که چقدر اذیت میشی.

#پیام_ناشناس با چند پارتنری موافقی؟ @HarfBeManBot : نمیدونم. تخصصی ندارم. اطلاعات کافی ندارم. میتونم بگم اوکیه انجام دادنش و آزادی انجامش بدی و منم اگر کسی انجامش بده مشکلی باهاش ندارم و بنظرم باحال هم میتونه باشه در نقطه‌ای. اما بعنوان یک سبک زندگی برای همیشه؟ موافق نیستم. البته بازم تخصصی ندارم. اما در این مورد پادکست و مطالب علمی و غیر علمی زیادی در سطح اینترنت هست برای تحقیق. اگر مثل من ذهنتونو درگیر کرده حتماً برید دنبالش.

#پیام_ناشناس رسیدن به عشق چجوریه؟ :) @HarfBeManBot : دیگه اون عشق خالص مختص به خودت وجود نداره. دوست داشتن اون آدم باهاش قاطی میشه. طعم واقعی لب هاش جای تصورات و فانتزی‌های شاعرانتو میگیره و دلت براش تنگ میشه. نزدیکی و ارتباط قشنگی که برای دوست داشتن میگیری جاشو میگیره. و حرف میزنی و حرف میزنی و حرف میزنی. صادقانه و صمیمانه. تا تلاش کنی از عشق یک رابطه‌ی بر اساس دوست داشتن بسازی که سالم و موندگار و از همه مهم‌تر واقعی و صادقانه باشه.

#پیام_ناشناس اووومم تو رابطه هستی یا نیستی؟ یا اینکه قراره بری تو یا بیای بیرون؟ آره دیگه همین. @HarfBeManBot : حالا سوال به کنار، اون اووممم اولش برای چیه؟😭