من.

خودم را بيش از اندازه غصه‌دار حس می‌کردم و رفتار من مانند کسی بود که در آب جوش سوخته باشد.حتی او را هرلحظه در خواب می‌ديدم.

این همه دلتنگی نمیتواند حق کسی به دل نازکیِ من باشد..

لحظه‌ای که توی اتاق عمل قبل بیهوشی ترس برم داشت آخرین لحظات قبل بی‌خبری تمام به این فکر کردم که ممکنه یه بار دیگه صداش رو بشنوم؟ میشه صورت ماهش رو ببینم؟ یعنی ممکنه بشه؟ اگه بیدار نشدم ممکنه حس کنه دیگه وجود ندارم؟؟ الان که به بی‌خبری رفتم روحم قراره کجا بره، چند دقیقه بعدش قراره بیدار بشم ولی این چند ساعت روحم کجا میخواد بره ببینیش؟ ساعت چند بود آخرین بار؟؟ یعنی الان کجاست؟ سرکار؟ بیرون؟ خونه؟ توی اتاقش؟ خونشون رو که بلدم، آره یا نه؟؟ وای خدا کنه برم توی اتاقش ببینمش، خواب باشه، بپرم بغلش یا بوسش کنم؟؟ وای خدایا دارم میرم ببینمش.. خودت راه رو نشونم بده که زود پیداش کنم، راستی چجوری قراره روحمو برگردونم، اینجا رو که بلد …….. .

الان به خودم توهین کردم نمیخوای بیای بگی،به عشق من توهین نکن؟؟!!

منه بیشعور با اینکه میدونم اینارو نمیخونی ولی بازم ته قلبم امید دارم که از غیب بیای و بفهمی اینارو..

نمیخوای بیای بغلم کنی و بگی غلط کردن؟