KaroClub

اسم پسر با ژ داریم؟

مسیرِ دانستن، مسیر عجیبیه انگار یک مدت که بگذره، به یه اوجی میرسی. اوجِ دانایی. طوری که بین افراد دیگه، یچیزی شبیه سقراطِ زمانه به نظر میای. چون خودت رو با بقیه مقایسه میکنی. تازه، بقیه‌ی دورت، نه کل آدمای دیگه. اما از یه جاهایی به بعد، یا آدم‌های غول‌‌تری برای مقایسه پیدا میشن، یا بهتر، تنها حریفت رو خودت میبینی. و به معنای واقعی کلمه، و به معنای کاملا کلیشه‌ای خودش: میفهمی که هیچی نمیدونی. و این هیچی ندونستنه، همزمان هم آزارت میده، و هم لذتبخشه. چون میتونی یچیزاییو بدونی. اما به هرحال، دوباره وارد فازی میشی که "من خودم هم جواب رو نمیدونم. تو دیگه چی میگی؟" یا "بیخیال. ارزششو نداره وقت بذارم". مثل یک سهمی، که قبلِ نقطه‌ی ماکزیمم، نمی‌دانی، اما همزمان ابله هم هستی. روی نقطه فکر میکنی چیزی میدونی، و بعد از نقطه، دوباره میفهمی که اوه، ازین خبرا نیست. حالا ممکنه شاگردان بپرسند: نهایتا هر دو گروه هم که نفهمیدن چه خبره، چه فرقی داره کدوم ور باشیم؟ فرقش قابل توضیح نیست، انتخاب خودته.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ کارو بنظر خودت تازه گیا جدیتت از بین نرفته؟ چرا دیگه کسی رو قانع نمیکنی؟(یا بهتره بگم تلاش نمیکنی)

خب این چه قیافه‌ایه وایه اکانتت درست کردی

بپذیرم؟

یه پدرام نامی اصرار داره وارد چنل بشه

😂😂😂

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ این بار خدا به کدوم قشر جامعه رحم کرد نمیدونم

اومدم یه موضوعی رو مطرح کنم یادم رفت

چیپس