یک زامبیِ بداهه پرداز

چون بنفش بهم حسِ زندگی میده🥹💜

از سری عکس های غیر مرتبط.

حالا دیگر می‌توانم نفس بکشم، از رنجم کاسته شد.

متاسفانه یا خوشبختانه من به شدت انسانِ «بیشتر از پنج دقیقه مهم نیست»‌ ای هستم. یعنی اگر تمام جهان را هم آب ببرد صرفا پنج دقیقه اهمیت می‌دهم و بعد به روند ناجالب زندگی خودم می‌چسبم. گاها پیش می‌آید که در طول یک روز بارها اتفاقات منفی را تجربه می‌کنم اما در پایان روز طوری در حال قهقهه زدن هستم که انگار نه انگار تمام این بلایا بر سر من نازل شده اند. ممکن است مجموعه‌ای از اتفاقات بد رخ بدهند و من مجموعه‌ای از ساعات ناراحت کننده را زندگی کنم اما باز هم در تمامی لحظاتی که غم راه تنفسم را مسدود کرده‌است و با بغض به روبه رویم خیره می‌شوم هم همه‌چیز به طرز عجیبی بی اهمیت جلوه می‌کند. می‌خواهم گریه کنم اما با خودم می‌گویم که چی؟! می‌خواهم وضعیتم را تغییر بدهم اما با خودم می‌گویم که چی؟! می‌خواهم زنده بمانم، اما از خودم می‌پرسم که چی؟!

کاش گربه بودم‌.

دیدی عزیزم؟! دیدی یک تنِ نحیف که یه روزی برای تو عزیز بود چقدر می‌تونه دووم بیاره؟!

من نیاز دارم برم خونمون و روی تخت کنار پنجره‌م لش کنم، رستاخیز بخونم، نامه بنویسم. من اصلا آدم این‌همه سختی و غم نبودم.

دیگه دلم نمی‌خواد آدمارو ببینم.

تا انصراف از تحصیل یک اپسیلُن فاصله دارم.