شب نامه اَشک مهتاب

حافظ غزل شمارهٔ ۶۴   اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبیست زبان خموش، ولیکن دهان پُر از عربیست پری نهفته رخ و دیو در کرشمهٔ حُسن بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست در این چمن گلِ بی خار کس نچید آری چراغِ مصطفوی با شرارِ بولَهَبیست سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد که کام بخشی او را بهانه بی سببیست به نیم جو نخرم طاقِ خانقاه و رباط مرا که مَصطَبه ایوان و پای خُم طَنَبیست جمالِ دختر رَز نورِ چشمِ ماست مگر که در نقابِ زجاجی و پردهٔ عِنبیست هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه کنون که مستِ خرابم، صلاح بی‌ادبیست بیار می که چو حافظ هزارم استظهار به گریهٔ سحری و نیازِ نیم شبیست اشک مهتاب

صدای فرامرز اصلانی یادآور روزایی که دغدغه‌ای نداشتم جز اینکه غروب بشینم رو تراس رو به منظره کوه و جنگل تا شب موزیک گوش بدم یادآور روزایی که با صداش و موزیک ویدیوهاش عاشق گیتار شدم و نوازندگی رو شروع کردم... حالا هم تا ابد زنده‌س در یادم مثل خاطرات اون روزا. @𝒶𝓈𝒽𝓀_𝓂𝒶𝒽_𝓉𝒶𝒷

من دیگههه نداررممم بیاییید بیجوریدددم

به منم باج نداد ایشالا دور دوم😂

به من چرا باج ندادی؟

انقدر که من باج دادم به ملت که رای بدن خود پزشکیان هزینه نکرده

حافظ غزل شمارهٔ ۶۳   رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست؛ در غنچه‌ای هنوز و صَدَت عَنْدَلیب هست. گَر آمدم به کویِ تو، چَندان غریب نیست؛ چون من، در آن دیار، هزاران غریب هست. در عشق، خانقاه و خرابات —فرق نیست هر جا که هست— پرتوِ رویِ حبیب هست؛ آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند، ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست. عاشق که شد، که یار به حالَش نظر نکرد؟ ای خواجه درد نیست؛ وگرنه طبیب هست. فریادِ حافظ —این همه آخِر— به هَرزه نیست؛ هم قصّه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست.   اشک مهتاب