نقد شب

#بهترینهای‌فیلم‌وسریال A man escaped Robert Bresson|1956 "یک متهم محکوم به مرگ گریخت/ باد هر کجا که بخواهد می‌وزد" ، فیلمی به کارگردانی روبر برسون و محصول سال ۱۹۵۶ است. داستان فیلم درباره یک زندانی جنگی فرانسوی در طول جنگ جهانی دوم است. داستان برگرفته از سرگذشت گروهبان فرانسوی، آندره دوبینی است گرچه که فیلمساز نیز تجربه زندان در این دوره را داشته است. برسون بی شک یکی از برترین فیلمسازان پس از ج.ج دوم است چرا که دغدغه رشد و بالندگی دارد. فیلم های او پر از حرف های ناگفته است که مخاطب تجربه او را تجربه می‌کند. در این فیلم بیش از دیالوگ ها، صداهای فرعی و انفعالات محیط زندان فرم فیلم را تشکیل میدهد.دیالوگ هایش ساده و مختص همان دوره است.خوب درآمده! اشیاء در فیلم فوق العاده مفید اند. گویی هرکدام جان دارند(همچون طناب هیچکاک) هرکدام در سرنوشت این زندانی یک شخصیت پیدا کرده و و پر از معنی هستند. ضرب آهنگ فیلم نیز بسیار خوب است. فیلم مدیریت شده و به درستی پیش میرود و مخاطب را از تعادل خارج نمیکند و به حقه های هیجان انگیز کردن فیلم نیازی ندارد. @NaghdeShab

#موسیقی_متن _فیلم unforgiven اثرِ لنی نیهاوس @NaghdeShab

‍ #نوت There's nothing we can do🤝       فیلم اخیر پولانسکی، "قصر"، مانیفستی رئالیستیک، برخاسته از ذهن خسته و منطقی‌شدهٔ یک کهنه‌سرباز. کهنه‌سربازی که دیگر تاب و تحمّل تئوری‌های ایدئالیستیک را ندارد، بر خلاف امواج شنا می‌کند و فریاد می‌کشد که همگی در اشتباهند؛ هیچ نمی‌توانیم بکنیم.       تفاوت قصر با آثار مشابهی همچون "جذّابیت پنهان بورژوازی"، شاهکار بی‌بدیل بونوئل، در این است که حتّیٰ در فیلم مالیخولیایی بونوئل همچنان می‌توانیم امیدی برای تغییر بیابیم. لیک در قصر خبری از این حرف‌ها نیست. هرچقدر هم که در گوه دست و پا بزنید، همچنان مهر طبقاتی شما بر پیشانی‌اتان کوفته شده درباره‌اش هیچ نمی‌توانید بکنید.       بر اساس تئوری بقای اصلح هربرت اسپنسر و تعمیم آن، می‌توان این را استدلال کرد که هیچ راهی برای تغییر طبقهٔ اجتماعی یک شخص وحود ندارد؛ لااقل در یک جامعهٔ کاپیتالیستی. آیا می‌توانید اورگان‌های مختلف یک بدن را با یکدیگر جابجا کنید؟ یک اورگان می‌توانید سقوط، شما با سیگار ریهٔ خود را نابود می‌کنید، امّا می‌توانید به نحوی آن را با طحالتان جابجا کنید؟! این روش علمی استدلال اسپنسر در باب اجتماع بود، هیچ‌کاری نمی‌توانید درموردش بکنید.       حال سؤالی مطرح می‌شود؛ خب، این قضیه در یک جهان کاپیتالیستی پذیرفتنی و درک‌شدنی‌ست، امّا اگر آن را تغییر دهیم چه؟ اگر به هر وسیله‌ای که شده، موضع جامعه را تغییر دهیم چه؟ جامعه‌ای بسازیم که دیگر در آن خبری از کاپیتال و کاپیتالیست نباشد. خب، همچین جامعه‌ای ساخته نمی‌شود چرا که در اتمسفرش زندگی می‌کنیم و بهیچ عنوان نمی‌توانیم از آن خارج شویم؛ شیوهٔ دیگری برای زندگی وجود ندارد. ده‌هزار سال پیش، کوچ‌نشین بودیم. شکار می‌کردیم، گیاهان و میوه‌های خودرو را جمع می‌کردیم و از آنان ارتزاق. شاید باورش سخت باشد ولی در آن دوران، بیشترین زمان فراغت را داشتیم. ولی تصمیم گرفتیم سراغ روش ارتزاق کم‌ریسک‌تر و مطمئن‌تری برویم؛ روشی که با کمترین ضرر، بیشترین آورده را برایمان داشته باشد. ما کشاورز و یکجانشین شدیم. زمین به مراقبت زیادی نیاز دارد، به توجّه زیاد. دیگر آن زمان‌های مختصّ به خودمان را از دست دادیم، آن اوقات فراغت بسیار را. زحمت خیلی بیشتری را نیز متحمّل می‌شدیم پس چرا برنگشتیم؟ ساده‌ست، جمعیّت افزایش پیدا کرده بود و برای بقا، نیازمند غذا بودیم. تقاضای بالا، نیازمند عرضهٔ بالا هم هست، وگرنه جامعه از هم می‌پاشد. پس از آن نیز خود را بردهٔ ماشینیسم و هزاران هزار چیز دیگر کردیم که دست و پایمان را زنجیر کردند و راه برگشتی از آنان نداشتیم. ولی مسئلهٔ مهمّی که معمولاً در تحلیل‌های اینچنینی از آن غافل می‌شوند، پول است. ما انقدر در این "چیز" مغروقیم که زندگی بدون آن برایمان غیرقابل‌تصوّر است. چیزی که زمانی قرار بود واحدی برای ارزش‌گذاری ارزش مصرفی چیزهای دیگر مورد استفاده قرار گیرد، مبدّل شده به هفت‌سری که مبیّن ارزش اجتماعی انسان‌هاست. اگر بخواهیم واقعاً جهانی خارج از این جهان کاپیتالیستی کنونی بنا کنیم، باید پایهٔ سرمایه که همانا پول است را ریشه‌کن کرد. پر واضح است که چنین‌چیزی دیگر ممکن نیست. هیچ از ما بر نمی‌آید.       پولانسکی با عنایت باین قضیه فیلمی ساخت که در آن هرچقدر هم که بورژوازی مفلوک و مبتذل باشد و در کشاکش بحران‌ها و امواج فراوان حتّیٰ زمانه‌ای نو، نه تنها در انتها به سلامت از آنان خارج می‌شود، بلکه حتّیٰ کوچکترین نرمشی برای ورود خوارج به خودش را نمی‌دهد. جای بسی تأسّف است که بسیاری چشم خود را باین کمدی فوق‌العادهٔ پولانسکی بستند و به دلایل غیرسینمایی، دلایل سینمایی به فیلم بستند و آن را کوبیدند. بهرحال، در این مورد هم هیچ‌چیز از ما بر نمی‌آید. ✍ آنا @NaghdeShab

من به خوبی از هویت دوگانهٔ خویش آگاهم یکی منِ مشهور که به شدت تحت کنترل بوده و همه چیز او برنامه‌ریزی شده است و ایمن ـــ و منِ دیگر ناشناخته که می‌تواند بسیار ناخوشایند باشد. من فکر می‌کنم این بخش از وجود من مسئول تمامی کارهای خلاقانه من است، بُعدی که با کودک درون‌ام ارتباط دارد. او منطقی نیست، دمدمی مزاج است و بی‌نهایت احساساتی. شاید این پارهٔ وجود من، نه مردانه، که زنانه باشد. - اینگمار برگمان (یک فیلم از برگمان به انتخاب شما؟) @NaghdeShab

تولد بیلی وایلدر مبارک. می‌گوید: «من با دسته بندی فیلم ها میانه خوبی ندارم. برای من تنها دو نوع فیلم وجود دارد: فیلم های سرگرم کننده و فیلم های کسل کننده.» براي ساختن فيلم كمدي بايد خيلي جدي بود. يك كمدي خوب بي ترديد رنج زيادي در خود دارد. رنج و البته پيروزي بسيار نادري براي هنرپيشه نقش اول؛ چيزي كه انتظارش را هم ندارد. منتخب فیلم های کارگردان به ترتیب سال: 1. Double Indemnity 1944 2. The Lost Weekend 1945 3. Sunset Blvd. 1950 4. Ace In The Hole 1951 5. Stalag 17 1953 6. Sabrina 1954 7. The Seven Year Itch 1955 8. Love In The Afternoon 1957 9. Witness For TheProsecution1957 10. Some Like It Hot 1959 11. The Apartment 1960 12. Irma La Douce 1963 @NaghdeShab

‍ #نوت وصیّتنامه در فیلم "بلوط پیر"، کن لوچ کارنامهٔ فیلمسازی‌اش را با یک وصیّتنامهٔ ایدئولوژیک به پایان می‌رساند. لوچ، در انتهای ده‍هٔ هشتم زندگی‌اش، عَلَم مبارزات سوسیالیستی‌اش را به نسل بعدی سپرد؛ چه حقیقتاً، همانگونه که در فیلم به نمایش گذاشت، چه مَجازاً. نکتهٔ اوّل که نیاز به شفّاف‌سازی دارد، این است که فیلم، درمورد مهاجرین سوری و مشکلات آنان در کشور میزبان نیست؛ این تنها یک کنترلینگ آیدیئا برای تاپیکی گسترده‌ترست. درواقع این، خرد کردن یک تم و پرداختن به یکی از اسپکت‌های آن، یکی از مهم‌ترین نکات روایی در داستان‌گویی‌ست جهت جلوگیری از کلّی‌گویی، شعارزدگی و دور شدن از درام. بله، استثنائات شاهکاری همچون "سقوط" کامو، که از هر در سخن گفت و همچنان قَوامش را حفظ کرد و نشت نِشا نداشت، هم وجود دارند؛ لیک پر واضح است که استثنا، اصل را نقض نمی‌کند. خب، اگر موضوع بلوط پیر، برخلاف تِمَش، مشکلات مهاجرین نبود، پس چه بود؟ پیش از پاسخ دادن باین پرسش، بیائید سؤالی دیگر مطرح کنیم. آیا همچنان می‌توانیم همان تعریفی که مارکس قریب دو قرن پیش برای پرولتاریا بکار برد، استعمال کنیم؟ چگونه سرمایه می‌تواند خودش را آپگرید کند، ولی آنتی‌تزش همچنان همان تعاریف نخ‌نمای گذشتگان را استفاده کند؟ خب، آنچنان که شاید از یک پیرمرد هشتاد و اندی ساله توقّع برود، مخاطب گمان می‌برد که باید منتظر تماشای همچین دیدگاهی از کن لوچ باشد. صاحب بارِ بلوط پیر هم همچین دیدگاه نسبت به مبارزات سوسیالیستی دارد. مبارزاتی کارگری، علیه ارباب زر و زور و تزویر. اتاق‌پشتیِ خاک‌گرفته و نمور و بلااستفاده‌اش، مملو است از عکس‌ها و خاطرات دوران اعتصابات کارگران معدن زغال‌سنگ (در همان یک سکانس معارفهٔ اتاق‌پشتی، می‌ارزد به تمام اداهای گدایانه و عاری از درک فیلمسازانی همچون اوستلوند که داعیه‌دار سینمای مارکسیستی‌اند، حال آنکه کوچکترین درکی از عقاید مارکس ندارند) که توسّط عموی مرحومش ثبت شده‌اند. در نقطهٔ مقابل، دختری مهاجر، جوان و همچون عموی سابق‌الذّکر، عکّاس را داریم که وارد زندگی مرد میانسال در آستانهٔ پیری خود قرار داریم، که دیگر کمک‌هایش به مردم ضعیف تبدیل به یک عادت شده و دلیلش برایش مشهود نیست. مسئله‌ای که بایستی به آن توجّه کرد این است که این رابطه، یکسویه نیست. یعنی نه تنها دختر سوری شعلهٔ امید را در دل مرد مجدّداً فروزان می‌کند، بلکه مرد نیز با رهنمودهایش به دختر جهت‌دهی و هدف می‌دهد؛ نشان به آن نشانِ استعارهٔ تعمیر دوربین شکستهٔ دختر، توسّط مرد انگلیسی-اسکاتلندی. درواقع برخلاف اتّهاماتی که در باب دگم بودم به کن لوچ وارد می‌شود، او با بلوط پیر اثبات کرد که از قید و بندهایی که پیرمردانی عمدتاً تریاکی درگیرش هستند عبور کرده و ملتفت است که دیگر پرولتاریا، با آن معنای کلاسیکش، موضوعیّت ندارد و مشکلات جدید، محتاج راهکارهای جدید است. پایان‌بندی فیلم، نمادی‌ست از انتقال بیرق از دستان لوچ به دستان جوانان ادامه‌دهندهٔ راهش در سینمایند؛ یک وصیّتنامهٔ بی‌نقص. ✍ آنا @NaghdeShab

فیلم های مورد علاقه فدریکوفلینی : The Circus 1928 by Charlie Chaplin City Lights 1931 by Charlie Chaplin Stagecoach 1939 by John Ford Paisan 1946 by Roberto Rossellini Monsieur Verdoux 1947 by Charlie Chaplin Rashomon 1950 by Akira Kurosawa Wild Strawberries 1957 by Ingmar Bergman The Birds 1963 by Alfred Hitchcock 2001: A Space Odyssey 1968 by Stanley Kubrick Le charme discret de la bourgeoisie 1972 by Luis Buñuel @NaghdeShab

#موسیقی_متن _فیلم Taxi Driverمارتین اسکورسیزی @NaghdeShab

#نوت - من این دنیا رو بوجود نیاوردم، فقط ثبتش کردم. + شاید فقط فسادش رو، تاریک‌ترین کابوس‌هاش رو. آخرش که چی؟ این هیچی بجز لذّت ناسالم تو نیست. - نه، من چیزی رو می‌نویسم که می‌بینم. حرکت دسته جمعی بسمت گیوتین؛ ما همه توی صف هستیم، منتظر صدای تیغ. رودهایی از خون زیر پای ما جاری شده، اَبِی. ادامهٔ یادداشت... ✍ آنا @NaghdeShab

#دیالوگ زندگی هر مردی (انسانی) زندگی‌های دیگری را تحت تاثیر قرار می‌دهد. وقتی او نباشد، یک خلأ بزرگ به جا می‌گذارد؛ اینطور نیست؟ It's a Wonderful Life (1946) @NaghdeShab