[ اِی مَن ]

به موقف عرفات ایستاده خلقْ، دعاخوان! من از دعا لب خود بسته، گفت‌و‌گوی «تو» کردم... #جامی #شعر @eyyman

‏کاش خدا ما رو هم که حال نداشتیم بریم دعای عرفه، ببخشه و بیامرزه.

🎼 زلفایْ یارُم #بابک_خانقلی #موسیقی @eyyman

«فی المسافة بین غیابک و حضورک، انکسر شیء ما، لن یعود کما کان أبداً» در فاصله‌ٔ میان هجرانت تا وصال، در من چیزی می‌شکند. که هیچ‌گاه ترمیم نخواهد شد... #غادة_السمان #شعر @eyyman

#از_توییتر

خاکم به باد رفت و زِ یادم نمی‌روی عشق آن خیال نیست که از دل بُرون شود.. #حزین_لاهیجی #شعر @eyyman

🎼 کلافه #سیاوش_قمیشی #موسیقی @eyyman

اگر انسان‌ رو جلوه‌ای از حق و ذات انسان رو نسخه‌ٔ تنزل‌یافته‌ای از ذات خدا بدونیم و معتقد باشیم که روحی از حق در او متجلّیه، چنان که فرمود: "نَفَختُ فیهِ مِن روحی" شاید بشه گفت که صفت "اَحد" که در معنای عام به معنی"تنها"ست، یکی از مهم‌ترین صفات مشترک بین خدا و انسان‌هاست. ما تنهاییم و این تنهایی نه به خانواده، نه به دوست و نه به همسر و فرزند از بین نمیره و هرکس روزی در برهه‌ای از زندگی، به صورت تمام و کمال خودش رو توی آینه تماشا می‌کنه و خودش رو مطلقاً تنها می‌بینه. اونجاست که سیلی محکمی به صورتش می‌خوره و قیامت کوچیکی توی دلش اتفاق میافته. شبیه قیامتی که راجع‌بهش نوشتن: "یَوم لا یَنفَعُ مالٌ و لا بَنون" روزی که نه مال و نه بچه‌هاش به دردش نمی‌خورن. اونجا که می‌فهمه هیچ‌کس و هیچ‌چیز نیست که بتونه تنهایی ازلی و ابدی‌ش رو پر کنه. اونجا که می‌فهمه فقط خودشه و خودش. مثل لحظه‌ٔ مرگ که نزدیک‌ترین آدم‌هایی هم که تو رو عزیز می‌دارن برات نمی‌تونن کاری بکنن و همونجور که تنها اومدی، تنها هم می‌میری و کسی همراهی‌ت نمی‌کنه. به نظرم هرکس این حس تنهای تنهای تنها بودن رو قبل از مرگ تجربه و درک کنه، دیگه خیلی از چیزها براش بی‌معنی میشه، می‌فهمه که خیلی از آرمان‌هاش، دغدغه‌های مضحکی بیشتر نیستن و در کل مسیر زندگی‌ش خیلی تغییر می‌کنه.