#Тарийхый_тулғалар_өмири
ЕРНАЗАР ШОЙЫНШЫ
(1870-1960-ж.ж)
I-бөлим
Ерназар Алакөзден кейин қарақалпақ халқының ишинен халқы ушын хызмет етип, Хорезм, қарақалпақ елатындағы үлкен-киши тойларда күшли гүрес тутып, ел нәзерине түскен және бир баҳадыр өсип шықты. Оның аты да Ерназар, лақабы шойыншы еди.
Бул палўан қарақалпақ, руўы «Ырғақлы-Байбура» тийрресинен. Салмағы 16 пут, ең аўыр салмақтағы палўан болды. Ерназардың әкеси ҳәзирги Қараөзек районының «Қаракөл» аўыл пуқаралар жыйыны аймағындағы «Ойкөл» аўылында жасаған. Кейин Беруний районына (бурынғы Шаббаз қаласы) көшип өткен. Сол жерде Ерназардың әкеси шойын қуйып, бел, кетпен, қуман, орақ ислеп темиршилик еткен. Сонда Ерназар әкесиниң көригин басып, балғасын урып көмеклескен. Соннан Ерназар шойыншы деп аталып кеткен. Сол ўақытлары «Ойкөл» аўылында Ерназардың әкеси Турымбетке жақын аталас ағайин Нурылла деген мийнети менен күн көрген бир адам жасаған. Нурылла Ерназар шойыншы менен бирге ойнаған, заманы бир жорасы болған. Сол заманлары күн-көрис қаншелли қыйын болса да, илажын таўып күн көрис еткен, той-тамашалар да болып турған.
Ерназар әкеси менен Шаббаз қаласында шойын қуйып, күн-көрис етип жасайды. Туўылған аўылына келип кетиўге ўақты болмайды. Ағайини кемпири менен ойласып, Шаббазға барып жумыс ислеп, күн-көристиң илажын етпекши болады. Негизинде ол Ерназар шойыншыға исенип бармақшы еди. Күн-көрис жақса, көшип бармақшы да болады. Нурылла баласы Атамуратты аўылындағы Үсен байдың үйине тапсырып, Атамуратқа қой-ешкисин бақтырады. Сол кеткеннен Нурылладан хабар атар болмайды. Барыўшы-келиўшилер де билмейди. Атамурат 15-16 жасларында келеди. Аўыл адамларынан «әкеси Нурылла кемпири менен Шаббаз қаласына Ерназар шойыншыға кетти» деген гәплерди еситеди.
Бирақ, ол Шаббаз қаласы қай жерде, оған қалай барады, өзи бара ала ма, оны да билмейди. Бәҳәр айлары басланады. Қойнына еки зағара салып, қой ешкилерге қарап, бир төбешик басында отырса, «Шаббаз қаласына жетип барсақ, табылған жумысты ислеп, гүзде егин-,тегин жыйнаўға елге қайтсақ, тапқанларымызда гүзги қаўын-қәмек, жүўерилеримизге қосымта болып, қыс азығымызда мол болар еди» деп өз ара сөйлесип Тахтакөпир тәрептен киятырған төрт жигитти көреди. Буны қулағы шалған Атамурат «бул жигитлер Шаббаз қаласына баратыр екен, усылар менен кетсем, атам Нурылланы таўып аламан ғой» — деп тәўекел етип, еки зағараны қойнына салып, Үсен байдың қой-ешкилерин таслап, жалаң аяқ, жалаң бас сол жигитлердиң изине ере береди. Атамураттың ерип киятырғанын жигитлер билмейди. Жаяўлап салдаў тартқан жигитлер «Шоқтораңғыл» елатына келип, азғана отырып нан жеп, суў ишип отырады. Сол жерде изинде киятырған 15-16 жаслар шамасындағы баланы көреди. Бирақ, сол жердеги елаттың баласы шығар деп кеўил бөлмейди. Сол жүристен, «Шағалкөпирден» өтип, Таслақта дем алмақшы болып қараса, бала еле киятыр екен. Бул жигитлер баланы шақырып: — қаяқтан киятырсаң, кимсең, қаяққа барасаң,— деп сорайды.
Мен Шаббазға бараман, ата-анам сол жаққа кетти. Ҳеш бир хабар жоқ, тири-өлисин билмеймен. Ағалар мени өзлериң менен алып кетиңлер, — деп жылап жибереди. — Мен Үсенбайдың шопаны едим, әкем Нурылла сол байға мени таслап кетти, қой бағып отырып сизлердиң гәплериңизди еситип қалдым деп жалынады. Ойламады, баланы таслап кете алмайды. Илажсыз алып кетеди. Шаббаз қаласына булар пайыў-пияда барады. Бирге келген жигитлер жумыс ислеўге тарқасып кетеди. 15-16 жасар Атамурат бир өзи көшеде қалып, атасы Нурылланы сорастырып таба алмайды. Ҳеш ким танымайды, қыйыншылық, жалғызлық басқа түседи. Не ислерин билмейди. Солай етип, қуўырдақшыға от жағып жәрдемлесип, қалған балық шөбирелерин жеп, қазанханада ошақ басында жатып күн-көрис етеди. Бир-биреўге қарайтын заман емес. Күн өткен сайын Атамурат албырай баслайды. Елге қайтар жолды билмейди. Егер билгенимде жол-жөнекей ел бар, бир жерде қонып, бир жерде түсленип, кете берер едим, деген қыяллар басынан өтеди. Ерназар шойыншыны әкем Нурылланың жорасы еди, — деп излейди, табылмайды. Атамурат Шаббаз қаласы ишинде әри-бери жүрип шаршап, кеште жатақ жайы уўайым болып бир тамның дийўалына сүйенип отырса, бир үлкен ғарры келип: