رضاحدادیان،شاعر،کرمانشاه

تا کِی به آتش می کشانی دفترت را؟  گلبرگهای کوچه باغِ باورت را بگذار چشمم ماهِ کامل را ببیند پنهان مکن در پرده نیمِ دیگرت را! بااین زبانِ سرخ، ای دل! حتم دارم برباد خواهی داد آخر سر ، سرت را حالا که هستی ساکن میخانه ی صبح از خُمره ی خورشید، پُر کن ساغرت را! بردار با دستِ نسیم آجر به آجر دیوارهای اَبری دور وبرت را! ذهنِ زمین، خالیست از اعجازِ پرواز لبریز کُن از آسمان ، بال و پرت را! باید که بسپاری به دستِ کولی باد ای تک درخت سوخته! خاکسترت را. #رضاحدادیان

. بی تو از ویرانی ام  دیوار باقی مانده است آجر آجر از دلم  آوار باقی مانده است بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است حلقه حلقه می زند آه از لبِ پروانه پَر شعله شعله شمع را انکار باقی مانده است حتم دارم بی تو آغوشِ خیابان را فقط رفت و آمدهای بالاجبار باقی مانده است ماه خوابیده ست،امّا اُبرِ چشم آلودِ من پشت پلک پنجره، بیدار باقی مانده است. #رضاحدادیان