Yeux noirs.

و همون خوب بخوابید.

خب فکر کنم تموم. ده تا نشد ولی همینقدم برای ذهن خسته ام کافی بود.

چقد نوشته ها شلوغ شد. خب کی اهمیت میده ؟

من لیترالی عاشق اینم.

توی خونه اش آیینه زیاد داشت ، تقریبا میشه گفت شبیه موزه بود. یه موزه ی مینیمال توی سال ۲۰۲۱. وارد که میشدی بوی چرم گیاهی با بوی اسپری هوای شاتوت مخلوط میشد و به بینی ـت برخورد میکرد. سرمایی بود ؛ همیشه لباس ـای آستین بلند میپوشید. فرقی نداشت تابستونه یا زمستون. اون همیشه نوک انگشتاش سرد بود. دست هاش رو کم گرفته بودم. یکی ، دوبار. اما همون دفعه ها ام سردیش به مغزم نفوذ کرد. همیشه باید یه حسی وسط باشه نه ؟ دوستی چند ساله ، دلسوزی برای یه مریض ، همکاریِ چند روزه سرِ یه پروژه ی آبکیِ دانشگاه ، تنفر از انتقاد ، گرسنگی بخاطر دیدن موکبانگ ـا ، و عشق به خاطر وجود آیینه ها ، شایدم عکاسی ؛ عکاسی عشق زندگیم بود. بعد از تجربه ی عاشق شدنم و رد شدنم توسط پارک سویونگ ، دخترِ پارکِ گل فروش ، تصمیم گرفتم که دیگه سراغ هیچ کسی نرم. میتونستم به جای شام و نهار هایی که قرار بود بخورم و تمام ساعاتی که قرار بود بخوابم ، عکاسی کنم و خسته نشم. بچه ها صدام میکردن ' تِه ـگرافر ' و این باعث لبخند من میشد. پنج ماه پیش برای اولین بار ، از دوستام عذرخواهی کردم و به سمت خونه ی اون رفتم. آره من عاشق این بودم که برم لب دریاچه و از بچه ها که توی غروب آفتاب لخت میکردن و صدای خنده هاشون بلند میشد عکس میگرفتم ، اما مفهومِ غروب برای من فرق کرده بود. ساعت هشت توی روز های تابستون ، اون تایمی که خورشید غروب میکرد و ساعت طلاییِ عکاسی بود ، دستم به زنگ خونه اش برخورد میکرد. پله های سفید رنگ رو بالا میرفتم و توی پاگردِ اول ، دستی به پیتوس ـایی که تا سقف رسیده بودن میکشیدم. همیشه این ساعت روی یکی از مبل ـای تک نفره مینشست ، پاهاش رو جمع میکرد و کتاب ' آکواریوم های پیونگ یانگ ' رو میخوند. هر چند دقیقه یکبار هم به پنجره نگاه میکرد که مبادا خورشید غروب کنه و نتونه ازش لذت ببره. اجازه داده بود ازش عکس بگیرم. یکبار توی بازار ، وقتی که داشتم از رهگذرا و ادمای رندوم عکس میگرفتم ، پولاروید هام رو دید و یک جمله بهم گفت. اون گفت '' - از من عکس بگیر ، بهت پولش رو میدم. " و بعد اروم زمزمه کرد. میخواست من نشنوم اما فکر کنم بلند فکر کرده بود. " - میخوام براش پست کنم ، نمیخوام چهره ام یادش بره. " از اون روز به بعد ، تمامیِ مکالمه هامون به ' - قهوه میخوری؟ ' وقتی که صبح براش نون فرانسوی میبردم ، و یا ' - با اینکه یه مرز کوچیک بین ما و شمالیا هست ، معلوم نیست توی اون جهنم چی میگذره. ' وقتی اون کتاب رو که جلد قرمز رنگ داشت روی میز چوبی وسط خونه اش میذاشت منتهی میشد. صدای شاتر دوربین و خیره شدنام به ژست هایی که میگرفت ، تموم چیزی بود که وقت غروب انجام میشد. درواقع ژستی نمیگرفت اما اون چشم ـا ، اون انگشت های ظریف که از زیر آستین ـاش بیرون میزد ، رینگ ساده ی نقره ای که توی انگشت اشاره اش بود ، موهای سفید رنگش که تناسبِ حیرت انگیزی با وسایل خونه داشت ، تاج لب های قرمز رنگش ، همه و همه باعث میشد فکر کنم که دارم از مجسمه ای که توی میدانِ اصلیِ شهرِ خدایان قرار داره عکس میگیرم. اون مرد برای من شبیه مزه ی پاستایی بود که مادرم ظهر ـای دبیرستان برام درست میکرد و مجبور بودم اونقدر توی دهنم نگهش دارم تا اون مزه ی اصلیش رو حس کنم. اون مرد برای من عجیب بود. دلم میخواست ازش بفهمم. چند تا غروب خورشیدِ دیگه باید به این خونه سر بزنم ؟ چند تا گردشِ کنارِ دریاچه رو رد کنم و لب ـای آویزونِ کوکی و فشرده شدنِ دندون های نامجون رو ببینم ؟ ارزشش رو داره ؟ - - میتونی دستت رو بیاری پایین ؟ میخوام از چشم هات عکس بگیرم. دستش رو برعکس حرفم ، به روی پیشونی ـیش سُر میده و حالا دوباره با همون چشم ها داره به من نگاه میکنه. " - ارزش از همه چیز زدن رو بهم نشون بده بیون بکهیون. نشونم بده که همه چیز یک ارزشی داره. من از قهوه متنفرم اما الان منتظرم تا اون لاته ی روز میز سرد بشه. نشونم بده اعتیاد به قهوه چطوره ، اعتیاد به اون خونه ی تراشیده شده ، اعتیاد به سردیِ دستات. "

Sur la Place des Dieux /

برای این فاکی یه نوشته ی از قبل نوشته شده دارم !

صدای لانا انقدر قشنگه که فقط دارم گوشش میدم.