『 همه‌چیز 』

دیگر تنها، گریه حالم را میداند از عشق دلتنگی هایش میماند Darkaest

عمیقا می‌فهمم: "آدم‌هایی که هیچوقت حوصله ندارند، بیشتر از همه انتظار کشیده‌اند."

- بکت

اعلام وضعیت: دلم می‌خواد دنیا با‌یسته، صبح نشه شب، شب نشه صبح. چرا هنوز زندگی ادامه داره؟ هنوز باد میاد و درختا تکون می‌خورن، هنوز بچه‌ها بازی می‌کنن، هنوز بارون میاد، گلا غنچه میدن، گربه‌ها دنبال غذا می‌گردن. همه‌چیز مثل قبله فقط دیگه تو نیستی و واسه من هیچ‌چیز مثل قبل نیست. امشبم چشمامو میبندم، که شاید وقتی بیدار شدم، ببینم همه‌ی اینا یه خواب ترسناک بوده فقط.

مثل یه خوابه نبودن تو، انگار یه قرنه فاصله تا تو Darkaest

«روح و جسمش را چنان دوست داشتم که گویی وجودش ضرورت هستی من بود.» ‏- سوگ مادر؛ شاهرخ مسکوب.

آقای مسکوب تو سوگ مادر نوشته بود: "نیستی او را با هیچ هستی دیگری نمی‌توان جبران کرد." بله عزیزان؛ فقدان و جای خالی کسانی که در قلب ما خانه دارند را با هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌توان پر کرد. همیشه در نبودشان یک خلاء درونمان احساس می‌کنیم.

سوگ من از بین نرفت. فقط زندگیم شلوغ‌ شد و من مجبور به ادامه‌دادن بودم؛ همین.

شبی که می‌بینی غم غروب توعه .. Darkaest

آقای مسکوب تو سوگ مادر نوشته بود: "نیستی او را با هیچ هستی دیگری نمی‌توان جبران کرد." بله عزیزان؛ فقدان و جای خالی کسانی که در قلب ما خانه دارند را با هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌توان پر کرد. همیشه در نبودشان یک خلاء درونمان احساس می‌کنیم.

مجتبی شکوری تو یکی از قسمتای کتاب‌باز میگف: وقتی آدم رنج بزرگی مثل سوگ میبینه، انگار یه سلفون روی شادی می‌کشن؛ تو میتونی دستت رو بیاری شادی و خوشحالی رو لمس کنی اما همیشه یه فاصله‌ی نامرئی بین انگشتات و خوشحالی فاصله میندازه. رنگ خنده‌های آدم تغییر می‌کنه.