پنجره‌ای که باز است به روی باد

از عصری تا همین الان تا جون داشتم چایی خوردم. نمیدونم چرا هی دلم چایی می‌خواست. یه قهوه بی‌موقع هم همین چند دقیقه پیش خوردم که قشنگ خلاص شم نصف شبی. :)) سهم کتاب امروزمم اضافه‌تر خوندم. فایل‌های گوشیم رو مرتب کردم. هزارتا حتی بیشتر، عکس‌های بیخود رو پاک کردم. وضعیت زانومم انگاری بهتره. التهابش کمتر شده. ولی خب هنوز احساس سنگینی می‌کنم.

ببینم یک روزی میشه که با خیال راحت چند قدم محکم بگیرم. با خیال راحت پله‌ها رو برم و بیام. وسیله جا به جا کنم. کارهام رو با کیف انجام بدم. بدون اینکه پس ذهنم مدام مشغول این باشه که باید مواظب باشم. باید احتیاط کنم.

ببینم بالاخره من از این دردها راحت میشم. بهتر میشم. ببینم چی‌ میشه ته‌ش.

ببینم ته این راه زور من بیشتره یا دردهای مزخرف.

دلم نمی‌خواد ورزشم رو رها کنم. مثلا شنبه رو باشگاه نرم یعنی! احساس بدی بهم دست میده. انگار زحمت این چند وقتم که سعی کردم صبح زود بیدار شم و برم باشگاه هدر میره. نمی‌خوام اون چند ساعتی که برای خودم هست رو از دست بدم. امیدوارم تا شنبه بهترشم.

کتاب بعدیم تکه‌هایی از یک‌ کل منسجم هست. بریم برای شروع دوره‌ی روزی چند صفحه کتاب خوندن. 💫

پاراگراف‌های بعد از این هم خیلی خوندش دلچسبه. مخصوصا فصل آخرش. اصل زندگی کردن رو یادآوری میکنه. کاش میشد همه رو توی قلبم موندگار کنم. یادم نره اون حقیقتی که توی معنای خود زندگی وجود داره.🌊

دنیا می‌تواند خودش را با شرایط تو وفق دهد، همین طور که با همه‌ی موقعیت‌ها وفق می‌دهد. بدنت مدام کارکردش را برایت شرح خواهد داد، این تجربه‌ی اصل، این هدیه‌ی دائمی. بدنت شرح خواهد داد که چطور، حداقل در این زندگی، هیچ راه گریزی از این مجرای حیاتی خاص وجود ندارد. این‌ها ذرات تو هستند. این هشیاری توست. این‌ها تجربه‌های تو هستند. موفقیت‌ها و خطاهایت. این اولین و آخرین شانس توست. تنها زندگی نامه‌ات. این ظرف وجود توست، کاسه‌ی سوپ زندگی‌ات. جایی که بعضی چیزها در آن می‌تواند معنا پیدا کند، جایی که در آن شفا هست، جایی که تو در آن هستی. -تولستوی و مبل بنفش

امروزم کلا به گوشه گیری گذشت. با هزار تا فکر و خیال. خستگی و آشفتگی. توی این حال رسیدم به اون صفحه‌ای که نینا سنکویچ با همسرش جک اثباب‌کشی داشتن. نینا دچار آسیب دیدگی زانو میشه. جراحی و بستری شدنش و ادامه‌ی ماجرا. اینقدر قشنگ بود خوندن این چند صفحه. اینقدر نکته داشت برای من. حالم الان خیلی بهتر شده. 🌥

بالاخره کتاب تولستوی و مبل بنفش رو تموم کردم. اینقدر آروم آروم می‌خوندم و ازش لذت بردم که حتما دوباره و دوباره مرور می‌کنم. هر خطی که می‌خوندم برای من یه نشونه داشت. همه‌ی اون چیزهایی رو بهم یادآوری می‌کرد که خودم همیشه برای رسیدن بهش در تلاش هستم.