𝑀𝑂𝑂𝐷

- ته هر مشکلی، می‌رسم به خاطرات بچگی با بابا. بابا. بابا. بابا. تا کی؟ چرا بابا تموم نمی‌شه دکتر؟ + چون محبتی رو که باید توی کودکی، قاشق به قاشق از بابا می‌گرفتی، امروز داری از لبه‌ی چاقو می‌گیری. محبت، محبته. اما لب‌های‌ تو زخمه!

- هیچم درد نداشت! + پس چرا پات رو تکون می‌دی؟ - چه ربطی داره؟ + احساسات سرکوب شده‌ای که نمی‌پذیریشون، خودشون رو به شکل اضطراب نشون می‌دن.

Oh shit, I forgot! Maybe I'm just healing.

حالا اصلا اومده بودم یه چیز دیگه بگم. که کاش killing eve و shameless و cmbyn از ذهنم پاک‌ می‌شدن تا دوباره از اول ببینمشون.

انگار توی سرم نمایشنامه اجرا می‌شه.

موج هفتم، پخش the 1975.

هر چند مدت یک بار کنترلِ چیزها از دستم میفته و حینِ سقوط دست و پا میزنم توی هوا بگیرمش. با برخورد های کوچیک‌ با زمین شبکه ها عوض می‌شن و بازم من توی هر زمینی که فرود بیام، روی مبل نشستم تا دوباره کنترلو بگیرم دستم و شبکرو عوض کنم!

برای من پیدا کردن چیزهایی که خودم رو باهاشون آزار بدم راحت تره. میخواد مرور کردن پنیک دو سه شب پیش باشه یا گوش دادن به ورس آهنگهایی که یک غریبه برای آدم زندگی من گوش می‌ده، میخواد دیدن سکانس هایی از فیلم هایی باشه که قبلاً باهاشون احساس نزدیکی و بگایی کردم، یا فکر کردن وقتی مغزم هم مدت زیادیه که پسش می‌زنه، میخواد ارسال فرمانِ کمتر غذا خوردن و دیرتر خوابیدن و بیشتر توی تخت موندن و مرور تمام توی تخت خوابیدن هام باشه، نگاه کردن به دست هام و فشار دادن افقی چیزهای تیز باشه؛ خودم می‌خوام که اینجا بیارمش. پیدا کردن این چیزها هرچقدر هم آزاردهنده باشن، آشنا تر از اینن که ببینم این ترم چقدر برام متفاوت بوده، چه چیزهایی رو تلاش کردم و بدست آوردم، چه چیزهایی رو تلاش کردم و یاد گرفتم، چقدر عوض شدم، چقدر چیزهای مختلفی رو می‌خوام یاد بگیرم، که باید برای شنا و ورکشاپ جایی برم و برنامه ی زبان رو بنویسم، جمع کردن کامل این اتاقو تموم کنم و با the 1975 بخونم.

وگرنه چیزها برات مفهومشون رو از دست دادن. هردومون می‌دونیم، خودت دوست داری که برگردی. حالا هم بهتر می‌دونی چرا.

شاید چون اون گذشترو قبلا دیدی. واضحا، گذشته ی خودته. و درگیر موندن باهاش رو ترجیح می‌دی به روبرو شدن با آیندت. چون «می‌ترسی. »