آموزش شعر و شاعری/الهام شیروانی شاعنایتی

✍چگونه به موقع به شعر وارد و به موقع خارج شویم 📝الهام شیروانی شاعنایتی 🌸باید بیست هزار بیت از قدما حفظ باشیم، تا بدانیم کی به شعر وارد شویم، کی اوج دهیم و کی شعر را به پایان برسانیم. هر چه با شعر کلاسیک ارتباط بیشتری داشته باشیم، زیباتر شعر می سراییم.

✍دلم‌ می‌خواست‌ در عصر دیگری دوستت‌ می‌داشتم در عصری مهربان‌تر و شاعرانه‌تر عصری که‌ عطرِ کتاب‌ ، عطرِ یاس‌ و عطرِ آزادی را بیشتر حس‌ می‌کرد دلم‌ می‌خواست تو را در عصر شمع‌ دوست‌ می‌داشتم در عصر هیزم‌ و بادبزن‌های اسپانیایی و نامه‌های نوشته‌ شده‌ با پر و پیراهن‌های تافته‌ی رنگارنگ‌ نه‌ در عصر دیسکو، ماشین‌های فراری و شلوارهای جین‌ دلم‌ می‌خواست تو را در عصرِ دیگری می‌دیدم عصری که‌ در آن‌ گنجشکان‌،پلیکان‌ها و پریان‌ دریایی حاکم‌ بودند عصری که‌ از آن‌ِ نقاشان‌ بود، از آن‌ِ موسیقی دان‌ها، عاشقان‌، شاعران‌، کودکان‌ و دیوانگان‌! دلم‌ می‌خواست تو با من‌ بودی در عصری که‌ بر گل‌، شعر بوریا و زن‌ ستم‌ نبود! ولی‌ افسوس‌ ما دیر رسیدیم‌ ما گل عشق‌ را جستجو می‌کنیم‌، در عصری که‌ با عشق بیگانه‌ است‌ ! 📝 نزار قبانی @sher_shaeri00

✍دلم‌ می‌خواست‌ در عصر دیگری دوستت‌ می‌داشتم در عصری مهربان‌تر و شاعرانه‌تر عصری که‌ عطرِ کتاب‌ ، عطرِ یاس‌ و عطرِ آزادی را بیشتر حس‌ می‌کرد دلم‌ می‌خواست تو را در عصر شمع‌ دوست‌ می‌داشتم در عصر هیزم‌ و بادبزن‌های اسپانیایی و نامه‌های نوشته‌ شده‌ با پر و پیراهن‌های تافته‌ی رنگارنگ‌ نه‌ در عصر دیسکو، ماشین‌های فراری و شلوارهای جین‌ دلم‌ می‌خواست تو را در عصرِ دیگری می‌دیدم عصری که‌ در آن‌ گنجشکان‌،پلیکان‌ها و پریان‌ دریایی حاکم‌ بودند عصری که‌ از آن‌ِ نقاشان‌ بود، از آن‌ِ موسیقی دان‌ها، عاشقان‌، شاعران‌، کودکان‌ و دیوانگان‌! دلم‌ می‌خواست تو با من‌ بودی در عصری که‌ بر گل‌، شعر بوریا و زن‌ ستم‌ نبود! ولی‌ افسوس‌ ما دیر رسیدیم‌ ما گل عشق‌ را جستجو می‌کنیم‌، در عصری که‌ با عشق بیگانه‌ است‌ ! 📝 نزار قبانی @sher_shaeri00

این دو تعریف را به خاطر بسپارید👌 👈ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﯾﻌﻨﯽ: ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ 👈ﮐﯿﻨﻪ ﯾﻌﻨﯽ: ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ آرامش زندگیت رو فدای حرف دیگران نکن! اونا تورو یادشون میره اما این تویی که با حال بد زندگی میکنی... شب بخیر

✍تفاوت مهم شعر معاصر و کلاسیک 📝الهام شیروانی شاعنایتی 📕یکی از تفاوت های مهم شعر معاصر و کلاسیک، نقش مهم انسان گرایی در آن است. در قدیم، برای امیر، پادشاه، سایه ی خدا شعر می سرودند و از زمان تجدد در ایران، انسان مهم شد. رنج و دردهای او آتش گرفتن کارخانه شد. 👌تجدد: تحولات سیاسی، اجتماعی ، فرهنگی، اقتصادی و علمی بر مبنای انسان گرایی است. یعنی پادشاه، دیگر سایه ی نیست و این سخن معنا ندارد.

✍چهار دوره ی شعر معاصر 📙بهتر است شروع واقعی شعر نو را از سال 1300 یعنی اندکی پیش از به سلطنت رسیدن رضاخان بدانیم. شعر فارسی را در دوره معاصر تا سال 1357 می توان متناسب با رویدادهای سیاسی - اجتماعی در چهار دوره بررسی کرد: ۱.دورۀ اول: دوره سلطنت رضاخان (از سال 1304 تا شهریور 1320) را دوره درخشش نیما و جدال بر سر شعر کهنه و نو می دانند. ۲.دورۀ دوم: از آغاز حکومت محمدرضا تا کودتای 28 مرداد 1332 فضای سیاسی آزادتری نسبت به دوره قبل بر ایران حاکم بود. در این دوره اشعار نیما و دیگر نوگرایان در برخی نشریات مانند روزگار نو و سخن منتشر می شد. مهمترین حادثه ادبی این سال‌ها تشکیل اولین کنگره نویسندگان و شاعران ایران در تیرماه 1325 بود که نیما در آنجا شعر «آی آدم ها» را خواند و پس از آن شیوه نیما از جانب سنت گرایان در کنار شعر سنتی رواج یافت. ۳.دورۀ سوم: از کودتای 28 مرداد 1332 تا قیام 15 خرداد 1342 تغییر و تحوّلات چشمگیری در جامعه ایرانی اتفاق افتاد و بار دیگر استبداد حاکم شد. در این دوره «شعر نو تغزّلی» که از دوره قبل شروع شده بود، به تدریج راه خود را ادامه داد؛ به ویژه که از طرف حکومت نیز تقویت می شد و در دهه 1320 و اوایل 1330 از گسترده ترین جریان‌های زمان خود شد. پس از وقایع کودتای 28 مرداد، نوعی سرخوردگی و یأس در میان روشن‌فکران و شعرا پیدا شد و جریان سمبولیسم اجتماعی یا شعر نوی حماسی رواج یافت. شاعران این جریان بیشتر به مسائل سیاسی و اجتماعی و مشکلات و آرمانهای مردم توجه دارند. ۴.دورۀ چهارم: از سال 1342 تا 1357 مبارزه رنگ و مفهومی تازه به خود می گیرد و فضای جامعه متشنّج می شود و مسیر عمده شعر همچنان اجتماعی و حماسی است. این دوره را باید دوره کمال جریان‌های ادبی دوره‌های پیشین به حساب آورد. شاعران بهتر و هنری‌تر از گذشته به جوهر شعر دست یافتند و مضمون شعر آنها بیشتر نقد اجتماعی است. از معروفترین شاعران این چهار دوره، پروین اعتصامی، فریدون توللّی، محمدحسین شهریار، نادر نادرپور، فریدون مشیری، نصرت رحمانی، فروغ فرخزاد، منوچهر شیبانی، اسماعیل شاهرودی، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، سیاوش کسرایی، منوچهر آتشی، پرویز ناتل خانلری، حمید مصدّق، مهدی حمیدی شیرازی، هوشنگ ابتهاج، محمدرضا شفیعی کدکنی و ... را می توان نام برد.