لذّتِ نقد با سینما کلاسیک

جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سراپا همه جانی کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی ما تو را کشته نخوانیم که در صورت و معنی زنده اندر تن عشّاق چو ماهیّت جانی عجبی نیست که عرش دل ما جای تو باشد دوست را جز دل عاشق به جهان نیست مکانی ما تو را در دِل و بیگانه تو را یافته در گِل هر کسی را به تو از رتبۀ خویش است گمانی خلق در کوی تو جویند نشان از تو ولیکن بی‌نشان تا نشوند از تو نجویند نشانی.. وه که گر چشم حقیقت بگشاییم به رویت همه‌جا وَز همه‌سو در دل و در دیده عیانی.. جایی از نور تو خالی نَبُوَد در همه عالم چون تو در قالب امکان مَثَل روح روانی پیش عشّاق تو چون ذکر خدا ذکر تو باشد بِه که از ذکر تو غافل ننشینند زمانی عاشقان را نَبُوَد ایمنی از قهر الهی مگر از لطف تو آرند به کف، خطّ امانی سخن آن بِه که نگوییم در اوصاف کمالت زآن‌که ما را نَبُوَد در خور مدح تو لسانی

جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سراپا همه جانی کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی ما تو را کشته نخوانیم که در صورت و معنی زنده اندر تن عشّاق چو ماهیّت جانی عجبی نیست که عرش دل ما جای تو باشد دوست را جز دل عاشق به جهان نیست مکانی ما تو را در دِل و بیگانه تو را یافته در گِل هر کسی را به تو از رتبۀ خویش است گمانی خلق در کوی تو جویند نشان از تو ولیکن بی‌نشان تا نشوند از تو نجویند نشانی.. وه که گر چشم حقیقت بگشاییم به رویت همه‌جا وَز همه‌سو در دل و در دیده عیانی.. جایی از نور تو خالی نَبُوَد در همه عالم چون تو در قالب امکان مَثَل روح روانی پیش عشّاق تو چون ذکر خدا ذکر تو باشد بِه که از ذکر تو غافل ننشینند زمانی عاشقان را نَبُوَد ایمنی از قهر الهی مگر از لطف تو آرند به کف، خطّ امانی سخن آن بِه که نگوییم در اوصاف کمالت زآن‌که ما را نَبُوَد در خور مدح تو لسانی

زنده جاوید کیست، کشته شمشیر دوست زنده‌ یِ جاوید کیست کشته‌ ی شمشیر دوست که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت گر بشکافی هنوز ، خاک شهیدان عشق آید از آن کشتگان زمزمه‌ ی دوست دوست آن که هلاکش نمود ساعد سیمین یار باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست بنده‌ ی یزدان شناس موت و حیاتش یکی‌ ست زآنکه به نور خداش ، پرورش طبع وخوست غیر خدا باطل است در نظر اهل حق دعوی انّی انا ، کاشف توحید هوست آن شجری را که حق ، بهر ثمر پرورید بانگ اناالحق زند ، تا ابد از مغز و پوست دل چو ز خود غافل است عارف بالله نیست بر لب جو سال ها ، تشنه‌ لب و آب جوست گوش دل مؤمن است ، سامع صوت خدا گرچه ز آواز خلق ، ملک پر از های و هوست هر که ز کوی مجاز پا به حقیقت نهاد بر سرش از روزگار مخمصه‌ ی تو به توست عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار قصه‌ ی ناموس و عشق ؛ صحبت سنگ و سبوست عاشق دیدار دوست ، اوست که هم‌ چون حسین زردی رخسار او ، سرخ زخون گلوست هرکه چو او پا نهاد بر سر میدان عشق بی سر و سامان سرش در خم چوگان چو گُوست دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش منت شمشیر دوست ، بر بدنش مو به موست گر به اسیری برند عترت او دشمـنان هرچه ز دشمن بر او دوست پسندد نکوست تا بتوانی ” فؤاد ” در غم او گریه کن بر تو از این آبِ رو نزد خدا آبروست شعر از فواد کرمانی

مکن ای صبح طلوع.....

بخشی از مقاله علیه بیننده-آفریننده 👤 نویسنده : مسعود فراستی سینما یا برای مخاطب وجود دارد یا اصلاً وجود ندارد. فقط بی‌مایگان و بی‌هنران بر این نظرند که دو سینما داریم: سینمای هنری، سینمای تجاری. اولی برای مخاطب خاص است که ادعای «اِلیت» بودن دارد، خود فیلمساز هم از همین جنس است، و دومی برای مخاطب عام و عموم. فیلمسازی که تنها به مخاطب خاص می‌اندیشد، روشنفکرزدة خودشیفتة مریض‌الاحوالی است که نه می‌تواند سرگرم کند و نه قادر است هنر بیافریند، چراکه حداقل در این مدیوم، هنر از پس سرگرمی می‌آید. این دسته از فیلمسازان با سینما، فقط خودارضایی می‌کنند. و آن‌که تنها به مخاطب عام نظر دارد، سرگرمی ارزان و باسمه‌ای تحویل می‌دهد که اغلب در پایین‌ترین حد سرگرمی است و اغلب مبتذل. مخاطب خاص در کنار ‌و جوار ‌مخاطب عام به ‌وجود می‌آید و معنا می‌گیرد. نه مستقل از آن، و از هوا. مخاطب خاص در شکل درست و سالمش، مخاطب عام است. دینامیسم سینما و سرزندگی آن، و علت وجودیش، تحت تأثیر قرار‌ دادن مخاطب است. به قول اینگمار برگمان «خالق فیلم با یک رسانة بیانی سروکار دارد که نه‌تنها مورد علاقة او است، بلکه میلیون‌ها نفر دیگر را نیز به خود جلب می‌کند. ‌تا آن‌جا که به عموم مربوط می‌شود، آن‌ها از فیلم یک چیز می‌خواهند: ‌من پول داده‌ام و می‌خواهم سرگرم شوم، جذب شوم، درگیر شوم، می‌خواهم که مشکلاتم، بستگانم و شغلم را فراموش کنم. می‌خواهم که از خودم بیرون برده شوم» و‌... آن‌ها حق دارند. و به قول رنه‌ کلر «زمانی که از تماشاگران دعوت می‌کنید تا در سالن سینما بنشینند، یکی دو ساعت از وقتشان را در اختیار شما بگذارند، آیا تصور نمی‌کنید شرط ادب آن باشد که به آن‌ها بیندیشیم؟ تماشاگر خواننده نیست. خواننده هر وقت میل داشت، می‌تواند کتاب را ببندد. تماشاگر نمی‌تواند حتی برای یک لحظه از توجه خود بکاهد. یک دقیقة کسالت‌بار در طول یک نمایش به نظر نمی‌رسد خطای فاحشی باشد، اما اگر یک میلیون نفر در حال تماشای آن نمایش باشند، آن دقیقه، یک میلیون دقیقه بی‌حوصلگی خلق خواهد کرد. این در ترازوی زمان وزنة سنگینی است.» @LezzateNaghdeFilm

شب سینما با مسعود فراستی | برنامه سوم: سینما و فلسفه خوشبختانه برنامه ی خیلی خوب و قابل دیدنی ست 👌 #شب_سینما #پیشنهاد_موکد @lezzateNaghdeFilm

نماد و ساختارش نویسنده : مسعود فراستی #مقاله_تئوریک_هنری @LezzateNaghdeFilm

نماد و ساختارش نویسنده : مسعود فراستی #مقاله_تئوریک_هنری @LezzateNaghdeFilm