Raison d'être

کنار دریای دور و شب‌زده ایستاده است جوانی سینه‌اش آکنده اندوه، با سَری سرشار از تردید، با لبان غمزده از موج می‌پرسد: 《بر من رازی را بگشایید، این راز دردناک و کهن که به اندیشه واداشته سرهایی چند، با کلاه‌های هیروگلیفی، دستارپوش و کلاه‌های رسمی سیاه رنگ، با کلاه‌‌گیس و بینوا سرهای عرق کرده هزاران دیگر- بگویید که چیست این آدمی؟ از کجا آمده و رهسپار کجاست؟ کیست آن بالا که بر ستارگان روشن می‌زید؟》 موج ها پچپچه مدام‌شان را زیر لب مکرر می‌کنند، می‌وزد باد، می‌گریزند ابرها، ستارگان می‌درخشند، سرد و بی‌شور، و دیوانه‌ای چشم به راه پاسخ است. — هاینریش هاینه

we need to invent a family gathering that doesnt destroy my sanity each time

میان امروز و دیروز من عمری جاودانه هست که مرا می‌ترساند، هر روز احساس می‌کنم از دیروز بینواترم، هر چند نمی‌توانم بگویم از دیروز چه بر من گذشته است، اما احساس می‌کنم بینواتر می‌شوم و هر ساعت با خود چیزی برایم می‌آورد، فقط از این در شگفتم که هنوز در دلم جایی برای رنج دارم؛ اما دل آدمی برای غم جا کم نمی‌آورد: یک یا دو خوشی آن را پر می‌کند، تمام غم های عالم می‌توانند در دلش با یکدیگر قرار بگذارند و آنجا مثل صاحب‌خانه‌ها روزگار را سر کنند. • خاطرات یک دیوانه — گوستاو فلوبر

من که خدا را به سخره گرفته بودم، قطعا به مردم می‌توانستم بخندم.

خوشا معشوقان و عاشقان و آن‌ها که می‌توانند بی‌عشق سر کنند. خوشا خوشبختان.

ذهن و اصولم را تخطئه می‌کردند، اما به قلبم حمله نمی‌بردند، چون آدم خوبی بودم و فلاکت‌های دیگران مرا به گریه می‌انداخت.