شوکرانی (محمدحسین روانبخش)

🟢 عاشورا، فرصتی برای احیای وحدت و  کرامت مردم 🔸 هرساله در دو ماه محرم و صفر و بویژه در ده روز اول محرم مراسم عزاداری و روضه خوانی و مداحی و ... در بیشتر شهرها و روستاهای کشور ما برگزار می شود. تنوع مراسم، سبکها و پسندهای گوناگون عزاداری، شکلهای متفاوت سینه زنی، اجرای تعزیه ها همه در ظاهر تفاوت را نشان می دهد اما محتوای آن باوری مشترک و وحدت و همدلی مردم است. مردمی که بر این باورند که امام حسین (ع) مظلومانه دربرابر حکومت ظالم ایستاد و به دست لشکریان جاهل و بی رحم آن حکومت ستمگر به شهادت رسید. حسین و مکتبش باور مشترک مردم است. 🔸 سنت عزاداری در سال‌های نسبتا دور، منشا همدلی و ترویج نوعدوستی و برادری بود. مردم با هزینه خود عزا را اقامه می کردند و جایی برای فخرفروشی و استفاده ابزاری از این سنت نبود. متاسفانه سال‌هاست که آن مجالس بی ریا و مردمی و همدلانه(که امروزه نمود بارزش در پذیرایی و تکریم مردم عراق از عزاداران در اربعین آشکار است) در کشور ما جای خود را به مجالسی داده که در بسیاری از موارد نه تنها وحدت بخش و همدلانه نیست، بلکه به شدت سیاست زده و محفلی و بهانه‌ای برای ایجاد تفرقه و دسته‌بندی مردم و قطب‌سازی‌های نادرست اجتماعی شده است. 🔸 بسیاری از سخنرانان دائمی و سفارشی و‌مداحان میلیاردی، روضه و عزاداری را فرصتی برای بیان عقاید نادرست سیاسی و تحقیر بخش‌هایی از جامعه و تحریک مردم علیه گروهی دیگر یا سلیقه‌های متفاوت سیاسی کرده اند. فرصت‌طلبان مزدبگیر با تحریف فلسفه عاشورا و تفسیر به رای، کربلا و عاشورا و شهادت را ابزار مطامع دنیوی و قدرت طلبی خود و حامیانشان کرده اند و با دروغ و تزویر، کینه و اختلاف را در جامعه ترویج می کنند. 🔸 امروزه به سبب همین استفاده ابزاری از دین و عاشورا برخی از مردم،‌ بویژه نوجوانان و جوانان رغبتی به شرکت در عزاداری ها ندارند. حال آن که این ده روز و این دو ماه و این مجالس فرصتی است برای ایجاد همدلی بین مردم، ترویج مدارا و نوعدوستی، دعوت به گذشت و برادری. گریه بر حسین هم از محبت به حسین ناشی می شود و هم محبت به حسین را می‌افزاید. این محبت باعث پیروی از سیره و سفارش آن محبوب و اسوه می شود. سیره آن اسوه محبوب هم احیای دین رسول خداست که در آن کرامت انسان و مکارم اخلاق در راس است. 🔸 جامعه ما به اخلاق نیاز دارد. اخلاق خدمت و همدلی و نوعدوستی. اخلاق همدردی بامظلوم و دفع ظلم؛ اخلاقی که تکبر و ریا و تزویر را رذالت می شمارد. اخلاقی که به جای سفارش به تبعیت از زورگویان و قدرت پرستان، آزادی و آزادگی را ترویج می کند. انسان در این اخلاق ذاتا کریم است و هرنوع ساختار و قدرتی باید در خدمت کرامت انسان و زندگی انسانی باشد، نه این که کرامت انسان را از او بگیرد تا سربه زیر و مطیع باشد. 🖋 امید پورمصطفی @shoukarani

🔴 روزگار سپری شده زاکانی‌ها؛ از تهران تا پنسیلوانیا 🔸 سال‌ها پیش صفحه‌بندی ِ روزنامه‌مان، مدیری داشت که حتی یک روز هم مرخصی نمی‌رفت. بیش از سن هر کدام از ما تجربه‌ی کار داشت و در نگاه اول، این احتمال را به ذهن می‌آورد که عشق و علاقه‌اش چنان است که نمی‌تواند حتی چند ساعت کار را رها کند... اما واقعیت چیز دیگری بود! تجربه‌ی او دیگر به کار نمی‌آمد. کامپیوتر همه چیز را تغییر داده بود و او که یادگار روزگار گارسه و حروف‌چینی سربی بود، حتی نمی‌توانست این دستگاه جدید را روشن کند. اما میز و دفتر و دستکی چیده بود و هر کاری باید از فیلتر او می‌گذشت؛ راز مرخصی نرفتنش هم این بود که غیبتش می‌توانست همه را به‌شدت آگاه کند که نبودنش بهتر از بودنش است. تنها تجربه‌ای که از سال‌ها کار به‌ درد امروزش می‌خورد همین بود که صندلی‌اش را ترک نکند تا بر صندلی‌اش باقی بماند و نان مدیریت بی‌فایده‌اش را بخورد... 🔸 زاکانی ِ شهردار، همین تجربه را هم نداشت. به همراه مدیرانش، شهر و شهرداری را رها کرد تا مثلا  «تا آخرش بایستد و نگذارد پزشکیان رئیس‌جمهور شود» اما نه تنها پزشکیان رئیس‌جمهور شد، که آبرویی هم برای او و بالادستی‌هایش نماند؛ والله خیر الماکرین! اما مهم‌تر از آن گنده‌گویی و رسوایی، نتیجه‌ای بود که از نبودن او در شهرداری به دست آمده و در سخنان امروز «نرجس سلیمانی» در شورای شهر به صراحت بیان شد: «در نبود زاکانی و مدیرانش، شهر بهتر اداره می‌شود. تهران نیازمند مدیری است که بدون هیاهوهای بی‌حاصل تلاش کند و هر دم در هوس جای دیگر نباشد.» 🔸 قسمت این است که این حرف‌ها در روزی بیان شود که دنیا مبهوت عملیات زاکانی ناموفق دیگری در پنسیلوانیا است! زاکانی ِ آمریکایی‌ها به جای اینکه حرفی بزند که آبروی خودش و بالادستی‌هایش را ببرد، اسلحه دست گرفت و رفت تا با ترور ترامپ، واقعا نگذارد تا او رئیس‌جمهور شود. اما قسمت این است که زاکانی‌های دنیا معکوس عمل کنند. حالا ریاست‌جمهوری ترامپ هم حتمی شده است... 🔸 بیچاره زاکانی‌هایی که روزگارشان سپری شده است؛ زاکانی‌های ناکام در نقشه‌های کودکانه‌ای که کشیدند و آبرویی که از آمران‌شان بردند. 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani

❇️ دیدار پزشکیان - زاکانی: صحنه‌ی نهایی رویارویی کرامت و سیاست! 🔸 «پیروزی بر دیگران کینه به بار می‌آورد، چرا که شکست یافته رنج می‌کشد. آن‌کس آرام و نیکبخت می‌زید که اندیشه‌های شکست و پیروزی را رها کرده باشد». (سخن بودا - به نقل از تاریخ تمدن ویل دورانت، جلد اول، ص۴۹۶) بنا به افسانه‌ها، «بودا» شاهزاده‌ای غرق در ناز و نعمت بود اما اولین مواجهه او با رنج ، او را از نعمت سلطانی بیزار کرد و به دنبال راهی رفت تا بتواند زندگی را از رنج‌هایی که بسیار بیش از شادی در زندگی است، برهاند. در داستان زندگی او، ترک کاخ و مقام، می‌تواند اشاره‌ای باشد به این‌که بخش بزرگی از رنج‌های انسان حاصل سیاست‌ورزی است، سیاستی که فقط به قدرت چشم دارد و نسبتی با اخلاق ندارد. بالاترین مظهر پیروزی و شکست هم در سیاست است و سخن بالا از بودا، راز ترک قدرت‌مداری و سیاست‌ورزی او را بازگو می‌کند. 🔸 در مقابل می‌توان نگاهی را یافت که قدرت و سیاست را به طور کامل نفی نمی‌کند، بلکه آن را ابزاری می‌داند برای عدالت‌ورزی: «عبدالله بن عباس گفت: در ذی‌قار به حضور امیرالمؤمنین رفتم؛ به دوختن پارگی کفش مشغول بود. به من فرمود: این کفش به چند می‌ارزد؟ عرض کردم: هیچ ارزشی ندارد. فرمود: به خدا سوگند! همین کفش برای من از حکومت بر شما محبوب‌تر است مگر این‌که حقی را برپا دارم یا باطلی را براندازم.» (نهج‌البلاغه، خطبه۳۳) 🔸 چنین نگاهی را در رفتار رهروان علی و آشنایان با نهج‌البلاغه هم می‌توان دید. در عصر ما یکی از آن‌ها قائم‌مقامی رهبری را به پای دفاع از مظلومان قربانی کرد تا نشان دهد اصل کدام است و فرع کدام. دیگری هم که پای رای مردم ایستاد و حصر را به جان خرید، چنین نگاهی به قدرت داشت، نگاهی که باعث شده بود تفسیری تازه از پیروزی و شکست در انتخابات داشته باشد: «پیروزی ما آن چیزی نیست که در آن کسی شکست بخورد. همه باید با هم کامیاب شویم، اگرچه برخی مژده این کامیابی را دیرتر درک کنند.» (بیانیه‌ی شماره‌ی ۱۳میرحسین موسوی، ۶ مهر ۱۳۸۸) و با چنین نگاهی است که پزشکیان، زاکانی (نماد سیاست‌ورزی بیگانه با اخلاق) را در روزهای پیروزی‌اش می‌پذیرد، و نشان می‌دهد که سفارش اخلاقی شیخ حسین انصاریان (از کسانی که شما را رنجاندند بگذرید و به رخ آن‌ها هم نکشید) را فقط به لفظ نپذیرفته است.     🔸 بودا شاید «کرامت انسانی» را نشناخته بود: گرانبهاترین ودیعه‌ای که خداوند به بنی‌آدم بخشیده است، بالاتر از توان او در تسخیر خشکی و دریا و روزی پاکیزه و برتری بر بسیاری از آفریده‌ها. (سوره‌ی اسرا، ۷۰) کرامت انسانی، یادگار بزرگ علی، برای اعتلای همه‌ی انسان‌ها آمده است تا به انسان یادآوری کند که روح خدا در او دمیده است و باید خداگونه باشد، خدایی که هر توبه‌کننده‌ای را می‌پذیرد: بازآ، بازآ، هر آن‌چه هستی بازآ، گر کافر و گبر و بت‌پرستی بازآ، این درگه ما درگه نومیدی نیست... 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani

🟢 شاید در تنهایی‌شان... 🔸 شاید در تنهایی‌های‌شان، در خلوتی که نه کسی برای تملق‌ گفتن هست و نه کسی برای فریب خوردن، از خودشان بپرسند: چطور می‌شود که پانزده سال همه‌ی توان تبلیغاتی، از صدا و سیما گرفته تا برخی مداحان را به کار گرفت تا یک‌نفر را تخریب کرد؛ او را عامل دشمن و منافق نامید، از خیانت او سخن گفت، او را دشمن اهل‌بیت نامید، طرفدارانش را به سوت و کف زدن در عاشورا متهم کرد و ... ولی هنوز بعد از این همه سال وقتی «یاحسین» می‌گویند نام «میرحسین» در ذهن‌ها و جان‌ها تداعی می‌شود؟ 🔸 شاید... اگر هنوز کورسویی از حق‌خواهی در وجودشان باشد، در کنج ذهن‌شان باشد که «تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ» / هر کس را بخواهی، عزت می‌دهی، و هر که را بخواهی خوار می‌کنی... شاید وقتی هنوز فریاد‌های حق‌خواهی را می‌شنوند و نمی‌توانند سانسورش کنند! 🔸 شاید اگر هنوز راهی برای‌شان باز باشد بابت آن همه هیاهو، بابت آن همه سرمایه‌ی ملی و اعتبار دینی که به پای معجزه‌ی هزاره‌ی سوم خود ریختند، و حال و روز او را در ایام محرم در ترکیه می‌بینند، استغفار کنند! 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani

🟠 حنای‌تان بدرنگ شده: عکس‌هایی منتخب از چند انتخابات 🔸 از هر انتخابات، اگر بخواهیم عکسی را انتخاب کنیم که همه گفته‌ها و ناگفته‌ها را در خود دارد و در قابی ماندگار در تاریخ می‌ماند، کدام است؟ 1⃣ از ۱۳۸۴ شروع می‌کنم: عکس محمود احمدی‌نژاد که سر سفره‌ای ساده نشسته و نان و پنیر می‌خورد. این عکس را باید قاب کرد و بالای سر همه‌ی خواصی گذاشت که فریب همین رفتارهای عوام‌فریبانه را خوردند! حتی امروز که عکس‌های او در ترکیه منتشر می‌شود، بازهم همان عکس گویای گفته‌ها و ناگفته‌هایی است که حاصل‌ ضرب بازیگری احمدی‌نژاد و بازی خوردن آن‌هایی است که خود را صاحب بصیرت می‌پنداشتند و می‌گفتند که انتخاب احمدی‌نژاد مشحون از الطاف الهی و دعای حضرت ولی‌عصر (عج) است، آن‌هایی که نامه‌ی او را الهام و خودش را «معجزه‌ی هزاره‌ی سوم» می‌دانستند و... حالا اگر چه همه می‌خواهند که آن تعریف و تمجیدها را از تاریخ پاک کنند؛ اما همان عکس سر سفره نان و پنیر کافی است تا به یادشان بیاورد چقدر راحت فریب خوردند! 2⃣ انتخابات ۱۳۸۸: عکسی که میرحسین را در ۲۵ خرداد و در بین راهپیمایی میلیونی تهران نشان می‌دهد؛ راهپیمایی اعتراض‌آمیز اما با سکوت. میرحسین آمد و دستش را به علامت پیروزی بالا برد. هر چه می‌گذرد تاریخ بیشتر به حقانیت و پیروزی او گواهی می‌دهد. در آن روزها، دروغ و بی‌اخلاقی و تقلب ظاهرا پیروز شده بود اما همه‌ی آن‌ها مثل کف روی آب رفتند و آنچه ماند بزرگی و صلابت میرحسین بود. حتی امروز که حکم اخراج دختر باشرافتش از دانشگاه امضا شده، بازهم پشت سر او قامت ایستاده میرحسین و خانم رهنورد را می‌توان دید که پیروزمندانه ایستاده‌اند و به حقارت کوتوله‌هایی می‌خندند که پانزده سال است دست و پا می‌زنند تا ضربه‌ای به الگوهای صداقت و کرامت بزنند!  3⃣ انتخابات ۱۳۹۶: عکس ماندگار قاب آن سال عکس دیدار رئیسی و تتلو است. تاریخ اصول‌گرایی به دو دوره‌ی قبل و بعد از همراهی تتلو تقسیم می‌شود! نوچه‌های احمدی‌نژاد در ستاد رئیسی انتقام تحقیر رئیس‌شان را گرفتند؛ اما داستان به همین‌جا ختم نشد. پناهیان، تلویحا تتلو را به شهدای کربلا تشبیه کرد و رائفی‌پور او را معیار شناخت حق دانست. خبرگزاری فارس، رسایی و ذوالنوری و جبرائیلی و نظام‌الدین موسوی و ضرغامی را به صف روی سن کشاند تا از تتلو تقدیر کنند. سادگی یک نفر ماهیت یک جریان را درگیر کرد و داستانی شد که هنوز هم از آن فرار می‌کنند... 4⃣ انتخابات ۱۴۰۳: ... و حالا عکس ماندگاری از سعید جلیلی از سایه درآمده هست که او را در کنار خانم‌های بی‌حجاب نشان می‌دهد. همه‌ی آن‌هایی که این روزها قرآن و نهج‌البلاغه خواندن پزشکیان را مسخره می‌کنند و مردم را به خاطر نه گفتن به جلیلی، کافر و دورریز و نادان می‌خوانند، خوب است این عکس را قاب کنند و بالای سرشان بگذارند تا هر وقت کسی از بین‌شان نگران حجاب و عفاف شد، هر زمان یکی به فکر برخورد خیابانی افتاد و فریاد وااسلاما بر سر دولت آینده سر داد، اشاره‌ای به این عکس کنند و یادشان بیفتد که وقتی برای چند تا رای حلال از این عکس‌ها گرفته شده، دیگر نمی‌توان ادا درآورد. حنایی که با فریب خوردن نان‌و‌پنیر کمرنگ شد و با تتلو بی‌رنگ شد، حالا چنان بدرنگ شده که باید مخفی‌اش کرد... و ما هنوز علامت پیروزی مهندس موسوی را با افتخار بالای سر نگاه می‌داریم. 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani https://t.me/shoukarani/676

🔴 انتخاب و محک مسلمانی بعضی‌ها! 🔸 «گویا دنیا هیچ‌گاه نبوده است و گویا آخرت همیشه بوده است»؛ چه باید می‌گفت وقتی همه‌ی گفتنی‌ها گفته شده، راه رشد از راه بیراهه‌ی گمراهی تبیین شده و روز انتخاب فرا رسیده است. حسین می‌دانست که برای آن‌که می‌خواهد ببیند، نشانه‌ها به اندازه‌ای هست که به کلام اضافه‌ای احتیاج نیست. پس فقط در عبارتی ماندگار، مبنا و معیاری را برای تاریخ می‌گوید؛ برای همه‌ی روزهایی که چون عاشوراست و آزمون‌هایی که برای همه‌ی انسان‌ها -بخصوص مدعیان دین‌داری- تکرار می‌شود: از ادا و ادعا و رنگ و ریا و داغ پیشانی بگذرید و بر باوری بنگرید که خود را در عمل نشان می‌دهد. به این‌که گاهی حتی دم زدن از آخرت هم ابزاری برای دنیا‌طلبی است... 🔸 این دو-‌‌سه روز مبهوت رفتار برخی افرادی هستم که ادعای مسلمانی‌شان گوش فلک را کر کرده است اما به خاطر نتیجه‌ی انتخابات، از هیچ توهین و تهمتی ابا ندارند. قرآن و نهج‌البلاغه خواندن پزشکیان را مسخره می‌کنند و آن‌هایی را که به صداقت و عدالت‌خواهی او رای دادند، نادان و فریب‌خورده می‌دانند و فریاد وااسلاما سر می‌دهند! 🔸 این‌ها البته روی دیگری هم دارند: همان‌هایی هستند که دروغ آشکار و فریب‌کاری کاندیدای سوپرپوششی‌شان را توجیه می‌کنند، آن‌هایی که با داستان باغ ازگل طلب برخورد مومنانه داشتند و  گوشت‌تلخ خواندن ائمه را نشنیده می‌گیرند، آن‌هایی که از خودشان نپرسیدند چرا غیرتمردان‌شان در ایام انتخابات حتی حجاب‌بان‌های‌شان را گردن نمی‌گیرند،  آن‌هایی به روی مبارک نیاوردند که اسطوره‌شان به خاطر چند تا رای حلال حاضر شد با خانم‌هایی عکس بگیرد که در روزهای دیگر مستحق گشت ارشاد و هزار برخورد غیرقانونی هستند، و در کنار همه این‌ها مسلمانی را منحصر در خویش می‌دانند و در مقابل خود جبهه کفر و پسماندها و دورریزهایش را می‌بینند! 🔸 این‌هایی که روزگاری شورای نگهبان برای‌شان از مقدسات بود و حالا چنان اختیار از کف داده‌اند که از «چینش» شورای نگهبان هم گله دارند و متوجه نیستند که چه چیزی را فاش می‌کنند؛ و از آن جالب‌تر با پافشاری بر این‌که «رای پزشکیان، رای قومیتی بوده» نشان می‌دهند که حتی در تکرار این سخن که «هر رای، رای به جمهوری اسلامی است» هم صادق نبوده‌اند و همه چیز برای‌شان ابزاری است برای پیروزی در بازی‌ای که حتی قواعد خودنوشته‌شان را هم قبول ندارند! 🔸 دنیا، دنیا، دنیا... سخن امام حسین را نه تنها نشنیده‌اند، که رفتارشان چنان است که گویا آخرت هیچ‌گاه نبوده است و گویا دنیا همیشه بوده است! و سخن آخر از لسان‌الغیب: این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی گر مسلمانی از این است که حافظ دارد آه اگر از پی امروز بود فردایی 🖋محمدحسین روانبخش @shoukarani

🟢 انتخابات و مجادله تحریمی‌ها و مشارکت‌کنندگان 🔸 انتخابات ریاست جمهوری تمام شد. انتخاباتی که به دلیل شرایط خاص برگزاری آن، پس از رویدادهای تلخ و پرالتهاب در این کشور، از آبان ۹۸ و سقوط هواپیمای اوکراینی تا جنبش زن، زندگی، آزادی، پیش‌بینی می‌شد مشارکت در آن کمتر از همیشه باشد؛ حتی کمتر از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ که اقبال به آن هم کم بود. 🔸 هر کسی در مورد این انتخابات ایده‌ای داشت. از اصولگرایانی که اعتقاد قدسی به انتخابات دارند بگذریم، بقیه دو دسته شدند؛ عده ای که رای دادند و عده‌ای که رای ندادند. هر دسته هم طرفدارانی داشت. برخی شخصیت‌های مطرح رای دادند و برخی شخصیت‌های مطرح هم رای ندادند. گستره این افراد و شهرت و محبوبیت آنها به گونه‌ای است که نمی توان آنها را به نفهمیدن متهم کرد. به پشتوانه این پیشینه و تنوع در این دو دسته از شخصیت‌ها، هم حرف تحریمی‌ها را درک می‌کنم و هم حرف کسانی را که مثل من رای دادند. البته همیشه به طور میانگین حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد مردم در هیچ انتخاباتی رای نمی‌دهند. اما تعداد کسانی هم که شرکت در انتخابات را تحریم کرده بودند و می‌توان به آنها تحریمی‌های جدید لقب داد تقریبا همین میزان و کمی هم بیشتر بود و حرفشان قابل اعتناست. 🔸 من برای خودم بین تحریمی‌ها یک تقسیم‌بندی تعریف کردم: دسته اول تحریمی‌ها استدلال‌هایی داشتند و بر مبنای آن رای ندادند و دیگران را هم تشویق کردند رای ندهند.  من با اینها مشکلی ندارم، چون هر فردی با استدلال خودش فکر می‌کند کارش صحیح است. یکی مثل من با رای دادن و یکی مثل آنها با رای ندادن. حقیقت هم لزوما نزد هیچ کدام از این دو گروه نیست. اما دسته دوم، چه در بین تحریمی‌ها و چه در بین مشارکت‌کنندگان در انتخابات، کسانی بودند که توهین و تهمت را چاشنی نظراتشان کردند. یا شاید بهتر است بگویم نظراتشان را چاشنی تهمت و توهین کردند! برخی مشارکت‌کنندگان در انتخابات، به‌گونه‌ای به تحریمی‌ها حمله می‌کردند و آنها را فاقد احساس مسئولیت و بی‌وجدان و... می‌خواستند و در طرف مقابل، برخی تحریمی‌ها  می‌خواستند با گفتن عباراتی مثل «انگشت در خون هموطن زدن» و «وجدان نداشتن» و «اگه بچه خودتو می‌کشتن» و ... به شرکت‌کنندگان در انتخابات بگویند ما درست می‌گوییم و شما غلط فکر می‌کنید. 🔸 احمد زیدآبادی که خودش سالهاست در انتخاباتی شرکت نکرده و در دور اول این انتخابات هم شرکت نکرده بود چه زیبا نوشت که «برخی دوستان می‌گویند؛ شرکت در انتخابات انگشت زدن در خون قربانیانِ حوادث خونبار سال ۱۴۰۱ است. این در حالی‌ست که رأی دادن، شان مسعود پزشکیان را بالا می‌برد و رأی ندادن سبب پیروزی سعید جلیلی می‌شود. حال پرسش این است که آیا فقط تمهید پیروزی پزشکیان، انگشت زدن در خون قربانیان است ولی زمینه‌سازی برای ریاست‌جمهوری جلیلی، تکریم آن جانباختگان؟ این منطق، درست شبیه برخورد برخی تندروهای داخلی با افراد مخالف و منتقد خود است که هر انتقادی از عملکردشان را به “خیانت به خون شهدا” نسبت می‌دهند.» 🔸 تا زمانی که یاد نگیریم نظر خود را نباید بر دیگران تحمیل کنیم امیدی به بهبود اوضاع نیست. این که برخی کسانی که رای می‌دهند به تحریم‌کنندگان انتخابات ناسزا بگویند یا دسته ای از افرادی که انتخابات را تحریم کرده‌اند، رای‌دهندگان را به خیانت متهم کنند، عجیب‌ترین اتفاق این انتخابات بود؛ آن هم از سوی گروه‌هایی که اعتقاد دارند تحلیل سیاسی درستی هم دارند!  پذیرش نظر مخالف، اولین گام توسعه سیاسی و رسیدن به جامعه مدنی است، و این انتخابات ثابت کرد از سه دهه پیش که سیدمحمد خاتمی این اصول را مطرح کرد هنوز در آن مانده‌ایم! 🖋 حمیدرضا شکوهی @shoukarani

🟢 به پایان مطلق‌گرایی بیندیشیم 🔸 در صبح اعلام نتایج، حال هیچ‌کس به اندازه‌ی یکی از دوستان دبیرستانی‌ام برایم مهم نیست. سی‌و‌پنج سال است که همدیگر را می‌شناسیم و زیر و بم هم را دیده‌ایم؛ برای همین هم وقتی در اینستاگرام می‌دیدم که روزی چندین پست و استوری مشابه هم در حمایت عجیب و غریب از جلیلی می‌گذارد، تحمل می‌کردم. نه منفعتی دارد و نه رابطه‌ای. تمام وجودش باور داشت که خطر «دولت سوم روحانی» نزدیک است و هیچ خطری بالاتر از این برای دین و دنیای مردم وجود ندارد. 🔸 همین چند روز پیش برایش پیام گذاشتم «این‌که روزی ده، دوازده پست شبیه به هم می‌گذاری بازخورد منفی دارد و نتیجه‌ی معکوس می‌دهد» و جواب داد که «باید تا ته توانمونو خرج کنیم تا ان‌شاء‌الله کشور دست این افراد بلاتکلیف نیفته». در این سال‌ها به همین شکل، ته ته توانش را برای هدایت من گذاشته و متاسفانه نتیجه نگرفته است. 🔸 حالا در شنبه‌ی اعلام نتایج، ته‌مانده‌ی توانش را با درد و دریغی از جان دارد خرج می‌کند؛ با ادامه‌ی طعنه به پزشکیان و تمجید از جلیلی دارای برنامه! در مذمت قوم‌گرایی و قدرناشناسی مردم؛ مردمی که مسخر دشمن خود شدند، مردمی که مثل پینوکیو سوار کالسکه‌ی شهر اسباب بازی شدند: فعلا بچه‌ها از اینکه قرار است به آن شهر بروند خوشحالند! و دارد بدین‌گونه پیش‌بینی می‌کند که تصمیم مردم چقدر بچگانه و غلط بوده است... 🔸 شاید برای دیگران این حرف‌ها نشانه‌ی خوبی نیست، شاید وقتی این همه تجربه داریم و درد کشیده‌ایم، این‌که کسی چنین از رای ندادن به جلیلی شاکی است، نفرت‌آفرین باشد... اما برای من یادآور روزهای قدیم خودم است؛ روزهایی که من هم در حصار ذهنیت خود، در پناه تعصب و مطلق‌گرایی، در چارچوب دیکته شده‌ی حق‌پنداری خویش و دشمن‌پنداری هر نظر دیگری گرفتار بودم و حقایقی روشن را نمی‌دیدم. 🔸 خیلی از ما از آن روزگار گذشته‌ایم و خیلی دیگر هنوز، به نوعی دیگر در همان ذهنیت گرفتاریم. اینکه در نظر خود سراسر دقت و حق و عصمت ببینیم و در نظر دیگران کج‌فهمی و ابتذال و حرکت به سوی جهنم! ذهنیتی که مهم‌ترین عامل بدبختی‌های ماست و شاید این نگاه صفر و صدی، سیاه و سفید دیدن همیشگی ریشه‌ای قدرتمند و شکل گرفته در طول قرن‌های متمادی دارد. هر چه کشیدیم و می‌کشیم از همین نگاه است. 🔸 دلم می‌خواهد در این صبح اعلام نتایج آن دوست قدیمی‌ام را در آغوش بگیرم و بگویم رها شو و نگاه کن... از بند مطلق‌گرایی رها شو و به طیف‌های روشنی و تاریکی نگاه کن. از بند ایدئولوژی‌های کور خودت را بیرون بکش و فقط به حرمت و اعتبار انسان‌ها، به ارزش اندیشه و جان و زندگی تک‌تک انسان‌ها نگاه کن. به روزهای رفته و آرزوهای خاک شده و امید تباه شده‌ای بیندیش که مفت از دست رفت. 🔸 واقعیت این است که در این دهه‌ها، بسیاری از ما چشم‌های‌مان را شسته‌ایم، باورهای‌مان را پیراسته‌ایم و دیدگاه‌های‌مان انسانی‌تر شده است. باید کمک کنیم که دیگران هم، آن‌هایی که نه از سر منفعت و خباثت، هنوز اخلاق و انسان را در برابر باورها ذبح می‌کنند، به راهی بیایند که اکثریت مردم بدان راه یافته‌اند؛ راه به رسمیت شناختن همه‌ی سلایق و احترام به انسان.  🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani

🟢 رای دادن در دور دوم به چه معناست؟ 1⃣ با یک مثال تاریخی شروع می‌کنم: زمانی که نتیجه‌ی انتخابات دوم خرداد اعلام شد و آقای خاتنی با رای قاطع مردم رئیس‌جمهور شد، همه‌ی رسانه‌های حاکمیتی و مسئولان مختلف، حضور مردم را «حماسه» دانستند. در این میان در نشریه‌ی «ایران فردا» مرحوم عزت‌الله سحابی با نگاه تیزبین خود، دوم خرداد را حاصل «نه‌ی بزرگ» دانست که با رای‌های مردم متجلی شده بود. امروز که با دید تاریخی و با توجه به مجموعه‌ی اتفاقات پس از دوم خرداد، به آن ماجرا نگاه می‌کنیم، می‌توان با قاطعیت گفت که از نظر حاکمیت، دوم خرداد «حماسه» نبوده و آن‌ها بیش از همه «نه‌ی بزرگ» را لمس کرده و دردشان آمده بود! سحابی دقیق و درست گفته بود و البته با توجه به زندان‌هایی که بعدا رفت، معلوم شد که جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد! 2⃣ وقتی که همه مردم، حتی کسانی که نظام را قبول ندارند، دعوت به رای دادن کنیم، معنای واضح و غیرقابل انکارش این است که پیشاپیش پذیرفته‌ایم که آرای اخذشده نشان دهنده میزان رای به نظام نیست؛ حتی اگر بعدا این واقعیت و اعتراف را بپذیریم! اما فراتر از این نکته، باید عموم افرادی که تحلیل و نظرگاهی سیاسی دارند، خودشان بر اساس شواهد تاریخی و شناخت اجتماعی، تحلیل کنند که آیا هر رای، رای تام و تمام به مجموعه‌ی حاکم است؟! اگر چنین است، چطور می‌‌توان مثلا این موضوع را تحلیل کرد که چطور در فاصله‌ی یک هفته (بین مرحله‌ی اول و دوم) یکباره درصد قابل توجهی را از مردم نظرشان ۱۸۰ درجه نسبت به نظام تغییر کرده است؟ قائلین به این امر، فقط می‌توانند بگویند که چند میلیون نفر خواب‌نما شده‌اند! 3⃣ هر انتخاباتی ویژگی خاص خودش را دارد. کسی نمی‌تواند منکر این شود که از دید بسیاری از مردم، مرحله‌ی اول و دوم این انتخابات تفاوتی بزرگ دارد: این‌که اگر در مرحله‌ی اول رای‌ندادن به معنای بیان اعتراض و «نه» بوده، در مرحله‌ی دوم رای دادن «برای ایران» است و «نه» گفتن به تفکر و مجموعه‌ای است که نماد و نماینده‌ی آن چیزی است که اکثریت مردم نمی‌خواهند.   با این همه، تاکید می‌کنم که این نظر شخصی من است. خودتان تحلیل کنید و خودتان به نتیجه برسید. بدون شک آن‌چه اکثریت مردم بر آن اتفاق دارند، خیر است. 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani

🟢 اعلام بیزاری بر صورتک‌هاتان اگرچه طرح ایرانی است اما خطوط دست‌هاتان، نقش تورانی است سخت است روی چهره‌ها لبخند بگذارید وقتی سراسر جان‌تان از اخم پنهانی است عمری فقط آیینه‌ها را متهم کردید یعنی «صداقت» بین‌تان یک عمر قربانی است بیگانه با خلق خدا بودید و می‌مانید حتی اگر شغل شما، گاهی مسلمانی است نان و پنیر ِ «دین» و چای دبش می‌چسبد این سادگی مخصوص قوم «داغ ِ پیشانی» است  بیزارم از آیین پر رنگ و ریاتان، من وقتی تمام سجده‌هاتان، امر شیطانی است... 🖋 محمدحسین روانبخش @shoukarani